Το τελευταίο διάστηµα, µιλώντας µε τρεις γνωστούς για την καθηµερινότητα και άλλα τινά, άκουσα µε έκπληξη ότι και οι τρεις τους, σε διαφορετικούς τόπους και χρόνους, συµµαζεύοντας τα πατρικά τους οι δύο και το σπίτι µίας θείας του ο τρίτος, πέταξαν κυριολεκτικά στα σκουπίδια, βιβλία, εγκυκλοπαίδειες, αρχεία παλαιών περιοδικών και εφηµερίδων.
Αυτό που µε εξέπληξε, αλλά συνάµα µε εκνεύρισε, ήταν ότι και οι τρεις τους είπαν τη φράση «…ευτυχώς άδειασε ο τόπος».
Είναι υποχρέωση µου να γνωστοποιήσω προς όλους που επιθυµούν να αδειάσουν χώρους τους από βιβλία και ό,τι περιέχει εγγράφως πονήµατα και γνώσεις, πως υπάρχουν Βιβλιοθήκες, Σωφρονιστικά Καταστήµατα, ενορίες και τόσοι άλλοι χώροι ή και ενδιαφερόµενοι, που περιµένουν πώς και πώς να αποκτήσουν τους “κρίκους” εκείνους που συνδέουν τη γνώση µε τον άνθρωπο.
Μπορεί η νέα ψηφιακή εποχή να έχει αποσταθεροποιήσει τη σχέση µας µε τα βιβλία και τις σελίδες τους, όµως ούτε τα σκουπίδια, ούτε το καταχώνιασµα, µήτε η καύση τους, προάγουν τόσο εµάς όσο και τον πολιτισµό µας.
Τα τηλέφωνα όσων µπορούν να φιλοξενήσουν τη γνώση από τα βιβλία, µπορεί εύκολα όποιος θέλει να τα βρει. Τίποτα που έχει εξώφυλλο, οπισθόφυλλο και σελίδες µε πλούτο συγγραφικό, δεν του αξίζει κάτι λιγότερο από τη σωτηρία.
Αλλιώς… σωτηρία δεν υπάρχει, όσο υπερβολικό και αν φαίνεται αυτό που αναφέρω.
