Σωστό και λάθος

Δεν υπάρχουν σωστές ή λάθος λύσεις στα προβλήματα. Υπάρχουν σωστές και λάθος κυβερνήσεις, που αναλόγως λύνουν τα προβλήματα.
Τα σύνθετα και περίπλοκα πολιτικά ζητήματα δεν αντέχουν απλοϊκές λύσεις ή τη βάσανο των λαϊκίστικων εξάρσεων.
Εδώ εξάλλου σύμφωνα με τον Εγγονόπουλο είναι “Μπαλκάνια· δεν είναι παίξε – γέλασε”.
Οπως προδιαγράφεται το διεθνές κλίμα στην περιοχή μας, υπάρχει (ας το ονομάσω έτσι) μια εκπεφρασμένη βούληση των Μεγάλων Δυνάμεων να κλείσουν διασυνοριακές εκκρεμότητες και τα γειτονικά Σκόπια να αγγίξουν το δικό μας της δεκαετίας του ’70 “Ανήκομεν στην Δύση”.
Αυτό σε μια περιοχή που παραδοσιακά είχε διείσδυση η Ρωσία είναι ένα θετικό στρατήγημα, αφού εμπνέει και τον δικό μας διπλωματικό προσανατολισμό.
Μέχρι εκεί.
Τα εθνικά θέματα, είναι θέματα συνείδησης και δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμα από τις ηγεσίες.
Προϋποθέτουν ευρύ συναινετικό πεδίο, αλληλοκατανόηση, συναντίληψη της ελληνικής κοινωνίας.
Αλλιώς, “κακού κοράκου, κακά ωά”…
Το Σκοπιανό, βέβαια, είναι μια εκκρεμότητα, την οποία όμως, δεν πρέπει να εκβιάσουμε να επιλυθεί. Η διπλωματική προσέγγιση (όταν δεν είναι μυστική) έχει μια αρμονία, μια τάξη που εγείρει θετικά την κοινωνία.
Το μοιραίο σφάλμα της κυβέρνησης είναι ότι ταύτισε τις πατριωτικές αντιδράσεις με αυτό που ονομάζουμε λαϊκισμό της ακροδεξιάς. Και αυτό πλήγωσε τους πολίτες που έχουν ένα δικό τους αξιακό σύστημα για ν’ αντιλαμβάνονται τα γεγονότα.
Αυτό το σύστημα αξιών δεν μπορεί ν’ αλλάξει… με ραντεβού στο Πάρκινγκ της Δοϊράνης, ούτε με πλαδαρούς κοινωνιολογισμούς.
Αυτήν τη μεσαία τάξη έχουμε, κι έτσι σκέφτεται και αντιδρά. Είναι θέμα ταυτότητας του λαού μας.
Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι εθνικά απρεπές η λύση στο ονοματολογικό.
Δεν είναι εύκολο πράγμα, όμως, για μας και μια επίσκεψη στη Μακεδονία, στη Στερεά Ελλάδα και στην Πελοπόννησο θα σας πείσει γι’ αυτό. Μην ξεχνάτε ότι ακόμη ζουν παιδιά των Μακεδονομάχων.
Αυτά τα συνεκτιμούμε και δεν ρίχνουμε “πετριές στα βαλτόνερα”…
Τι πρέπει να γίνει; Τουλάχιστον μια εκτεταμένη καμπάνια για την περιλάλητη συμφωνία και συναινετική δέσμευση των κομμάτων.
Αλλιώς, “κακού κοράκου…”