«Άσπρα καράβια τα όνειρά μας
για κάποιο ρόδινο γιαλό
άσπρα καράβια τα όνειρά μας.
Θα κόβουν δρόμο κι ένα δρόμο
μυριστικό κι ευωδιαστό,
θα κόβουν δρόμο κι ένα δρόμο
Κι από ψηλά θα μας φωτίζει
το φεγγαράκι το χλωμό
κι από ψηλά θα μας φωτίζει.
Και θ’ αρμενίζουν, ω χαρά μας
ίσα στο ρόδινο γιαλό
άσπρα καράβια τα όνειρά μας».
(ποίηση Σωτήρη Σκίπη)
ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ του 2022 και οι ΠΡΑΞΕΙΣ ΠΟΙΗΤΩΝ έχουν σήμερα γενέθλια αφού η στήλη κλείνει τρία χρόνια σταθερής μηνιαίας παρουσίας στα φιλόξενα “Χανιώτικα νέα” (κάθε πρώτη Δευτέρα του μήνα). Η συγγραφική πρόθεση εξαρχής δεν ήθελε να περιοριστεί μόνο στη γνωριμία με το έργο των ποιητών. Η βαθιά της επιθυμία ήταν να οδηγήσει κυρίως τον αναγνώστη στη ψυχή των δημιουργών, στις δυσκολίες της ζωής τους, στα ιδανικά της αληθινής ποιητικής τέχνης που τις περισσότερες φορές δεν άνθισε στην ευκολία.
Επίσης αυτά τα τρία χρόνια ΟΙ ΠΡΑΞΕΙΣ ΠΟΙΗΤΩΝ ανέδειξαν και άγνωστους ποιητές στο ευρύ κοινό εκτός από μεγάλους λησμονημένους ή και χαρακτηρισμένους ως ελάσσονες. Στο σημείο αυτό όμως ας θυμηθούμε τα λόγια του Γιώργου Σεφέρη: «το πρώτο ζήτημα δεν είναι ποιος είναι μεγάλος και ποιος είναι μικρός, αλλά ποιος κρατάει την τέχνη ζωντανή».
ΠΡΑΞΕΙΣ ΠΟΙΗΤΩΝ λοιπόν γιατί στην εποχή μας, εποχή απέραντης λογοκοπίας έχουμε ανάγκη και από ΠΡΑΞΕΙΣ! ΠΡΑΞΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ! ΠΡΑΞΕΙΣ ΖΩΗΣ! από τους δημιουργούς ώστε και το έργο τους να μην καταλήγει ελλιποβαρές. Η διωκόμενη Άννα Αχμάτοβα, ο αυτοκαιόμενος ιδεολόγος Λορέντζος Μαβίλης, η ατρόμητη λεβεντιά του Ευαγόρα Παλληκαρίδη, η καταπιεσμένη τσιγγάνα Παπούσα της Πολωνίας, ο Γιωσέφ Ελιγιά των Ιωαννίνων, ο Χανιώτης Γιώργος Μυλωνογιάννης, η δυναμική Ανθούλα Σταθοπούλου, ο γλυκύς Μίνως Ζώτος, ο τραγικός Ρώμος Φιλύρας, ο ήρωας Φώτος Πασχαλινός, η ανυπότακτη Μάγια Αγγέλου, ο αγωνιστής Αλέξανδρος Παναγούλης, η Λέσια Ουκράινκα, ο Θεσσαλονικιός ευργέτης Γιώργος Βαφόπουλος, η ευαίσθητη Κοραλία Θεοτοκά, η ανθρωπίστρια Ιρανή Φορούχ Φαροχζάντ, ο πελώριος Γεώργιος Βιζυηνός, ο ευγενής Γλαύκος Αλιθέρσης, ο αγνός Κώστας Κρυστάλλης και όλοι οι άλλοι που είχα τη συγκίνηση να παρουσιάσω εκτός από το ποιητικό τους έργο είχαν όλοι ένα κοινό σημείο αναφοράς: έναν βίο εκτός της πεπατημένης οδού.
Άλλοτε δραματικά βασανισμένοι από μοιραίες αντιξοότητες, άλλοτε καθαρόαιμοι ιδεολόγοι ελάμβαναν ως πρώτη ύλη την τραγικότητα ή τη δυσμένεια της ζωής τους και τη μεταποιούσαν σε τέχνη μεταβολίζοντας ΠΡΑΞΕΙΣ ΖΩΗΣ σε ΠΡΑΞΕΙΣ ΠΟΙΗΣΗΣ, οπότε δεν έπεσαν στο αδίκημα μιας ναρκισσιστικής αυτοαναφορικότητας. Ίσα-ίσα απογυμνωμένοι -έχουμε σκεφτεί πόσον ηρωισμό απαιτεί το ξεγύμνωμα της ψυχής στην ποίηση ή στην τέχνη ευρύτερα;- με τον ποιητικό τους λόγο «Με τη γενναιοδωρία του Χείρωνα του Κενταύρου τύλιξαν σε απαλά υφάσματα το παλαιό τραύμα των άλλων»*
Κι έτσι θα συνεχίσουν οι ΠΡΑΞΕΙΣ ΠΟΙΗΤΩΝ, με τα ίδια ιδανικά γραφής πιστεύοντας σε μια Ποίηση ανθρωπιάς που φορώντας ακόμα και τα ράκη της ανθρωπότητας θα μπορεί να κραυγάζει αλήθειες Ωραιότητας!
Όσοι φίλοι της στήλης επιθυμούν να διαβάζουν και διαδικτυακά τις ΠΡΑΞΕΙΣ ΠΟΙΗΤΩΝ θα βρούν την ηλεκτρονική σελίδα μας στον σύνδεσμο https://www.haniotika-nea.gr/category/monimes-stiles/praxeis-poiiton
Τα σχόλια των αναγνωστών αποτελούν μια πολύτιμη πνευματική περιουσία της στήλης προωθώντας τον συγγραφικό της στόχο και δημιουργώντας μια κοινότητα φίλων που μπορεί να ανταλλάσσει απόψεις και να μοιράζεται τα ιδεώδη της ποιητικής τέχνης.
…………………………………………………………………………………………………………………
Στο σημερινό επετειακό αφιέρωμα θα γνωρίσουμε τον μεγάλο ποιητή μας Σωτήρη Σκίπη.
Αισιόδοξος και βαθυστόχαστος λυρικός με ευρύ έργο και διεισδυτική ματιά έδωσε το “παρών” του στην ιστορία της λογοτεχνίας, αλλά και στην ίδια την Ιστορία παίρνοντας θέση σε καίρια ζητήματα της εποχής του. Τον ποιητή μπορεί να τον λησμονήσαμε, αν και σίγουρα το όνομά του το θυμόμαστε από τα σχολικά μας βιβλία. Το τραγούδι όμως “Άσπρα καράβια” σε μουσική Γιάννη Σπανού με ερμηνευτές τον Μιχάλη Βιολάρη και την Καίτη Χωματά πάντα ήταν ζωντανό μέσα μας κι είχε συντροφέψει εκδρομές και νεανικές χαρές, κι ακόμα και σήμερα το ακούμε ευφρόσυνα. Οι περισσότεροι αγνοούν -όπως κι εγώ πρόσφατα το πληροφορήθηκα από έναν καλό φίλο της στήλης- ότι είναι ποίηση του Σκίπη. Επίσης και το άλλο πολύ γνωστό τραγούδι σε μουσική του Γιάννη Σπανού με ερμηνευτές τον Μιχάλη Βιολάρη κι αργότερα τον Γιάννη Πουλόπουλο:
«Ήρθες εψές στον ύπνο μου και μου ψιθύρισες
Πως απ’ τα ξένα μάνα μου εξαναγύρισες
Τρέχω ο καλός να σε δεχτώ μπρος στ’ ακρογιάλι σου
Να γείρω όπως κι έναν καιρό μες στην αγκάλη σου
Μα βρίσκω ολέρμο το γιαλό κι έρμα τα κύματα
και παίρνω το δρομί και πάω πέρα στα μνήματα
Ήρθες εψές στον ύπνο μου και μου ψιθύρισες
κι από τα ξένα μάνα μου δεν ξαναγύρισες».
(ποίηση Σωτήρη Σκίπη)
Η ζωή του Σωτήρη Σκίπη παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον. Δεν ήταν βιοποριστικά δύσκολη και είχε την άνεση να ταξιδέψει, να συλλέξει τις αναγκαίες εμπειρίες για τη γραφή του. Αντιμετώπισε όμως οδυνηρά τη μεγάλη θλίψη της απώλειας, όταν ο αδελφός του υπολοχαγός Γεώργιος Σκίπης έχασε τη ζωή του στο ύψωμα της Μανωλιάσας κοντά στα Ιωάννινα το 1912. Αργότερα η μοναδική του αδελφή ενόσησε ψυχικά και ένας άλλος αδελφός του ήδη είχε πεθάνει. Ο ποιητής μας ψυχικά ανθεκτικός άντεξε και δεν έχασε τα ευαίσθητα αντανακλαστικά του κι έτσι μας παρέδωσε αξιόλογο κι εκτεταμένο έργο. Προτού να γεννηθεί, η οικογένειά του θα του κληροδοτούσε μια μεγάλη και βαριά ιστορία που θα καθόριζε το ποιητικό του δαιμόνιο και θα την μεταβόλιζε στο έργο του.
Γεννήθηκε στην Πλάκα της Αθήνας το 1881 (μερικές βιογραφίες αναφέρουν ως γενέτειρα τη Λάρισα και ως έτος γέννησης το 1879)**. Ο παππούς του ήταν Σουλιώτης κι έλαβε μέρος στην άμυνα και στην έξοδο του Μεσολογγίου. Προτίμησε μάλιστα να τουφεκίσει τα δυο κορίτσια του για να μην πέσουν στα χέρια των Τούρκων. Οι Τούρκοι τις βρήκαν ζωντανές και τις πάντρεψαν με μπέηδες στη Λάρισα. Ο πατέρας του Σκίπη που ήταν στρατιωτικός, μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλίας ζήτησε να μετατεθεί στη Λάρισα για να βρεθεί κοντά στις αδελφές του. Έτσι ο ποιητής έζησε στο σπίτι της θείας του Νοϊλέ αφομοιώνοντας στην πραγματικότητα ένα ιδιαίτερο κομμάτι της ιστορίας και της συνύπαρξης δυο πολιτισμών και δυο θρησκειών, μέσα στον οικογενειακό του πυρήνα. Ίσως κι αυτή η εμπειρία να ήταν η αρχή της έξης του προς τα ταξίδια και της παραμονής του σε άλλες χώρες, έχοντας όμως μέσα του πάντα την Ελλάδα και ιδιαίτερα την Αθήνα που δοξάζει στους στίχους του:
ΑΘΗΝΑ
Ω Αθήνα γλυκειά!
Ω Αθήνα γλυκειά! Το χειμώνα σου
ονειρεύουμαι πάλι, όταν πιάνη η βροχή ξαφνικά,
κι απ’ τους δρόμους σου
οι διαβάτες σκορπίζουν με βία.
Σε μαρκίζα αποκάτω κατάκλειστου/ μαγαζιού θεναβρώ καταφύγιο,
το βρόχινο το θλιμμένο ν’ ακούσω τραγούδι
Α βροχή! Ποιών φωνών πολυαγάπητων/ την ηχώ τη σβησμένη μού φέρνεις;
Ποια ευτυχία μακρυνή, που δε βάσταξε;/ Ποιόν καημό, που ποτέ δεν πεθαίνει
Μια φορά απ’ το παράθυρο σ’ άκουγα/ του σπιτιού μου, ω βροχή της Αθήνας,
που του σφάλησε ο Χάρος τη θύρα του/ που του σφάλησε ο Χάρος τη θύρα του
και το εσκέβρωσε η Μοίρα για πάντα.
Ως τα δεκατέσσερα του χρόνια έζησε στη Λάρισα, όπου σώζεται και η βαθμολογία του στο Γυμνάσιο που φοίτησε! Στη συνέχεια ήρθε στην Αθήνα και φοίτησε στη Δραματική Σχολή του Βασιλικού Θεάτρου. Ο ατυχής πόλεμος του 1897 τον βρίσκει στην πρωτεύουσα να συνεχίζει τις σπουδές του και σε ηλικία 19 χρονών δημοσιεύει την πρώτη του ποιητική συλλογή. Το 1904 -1905 συνδιευθύνει με τον Άριστο Καμπάνη το περιοδικό “Ακρίτας” κι ύστερα ταξίδεψε στην Αίγυπτο, στην Κωνσταντινούπολη, στη Ρωσία και στη Γαλλία όπου έζησε για χρόνια στο Παρίσι όπου σπούδασε Λογοτεχνία και Αισθητική. Εκεί συνδέθηκε με τους λογοτεχνικούς κύκλους, με τον Ζαν Μορεάς, τον Πώλ Φώρ, τον Ανατόλ Φράνς και τον Φρειδερίκο Μιστράλ. Στην Προβηγκία νυμφεύθηκε την ευκατάστατη και φιλότεχνη Σαρλότ Λεκλέρ κι απέκτησαν μια κόρη, τη Μαργαρίτα Σκίπη – Παννέκ. Έκτοτε η ζωή του μοιράστηκε ανάμεσα στη Γαλλία και την Καλλιθέα. Το σπίτι του στην Αθήνα έγινε τόπος κοινωνικής συναναστροφής για τους λογοτέχνες της εποχής, ο κύκλος της λεγόμενης Φιλολογικής Συντροφιάς της Καλλιθέας κι έτσι δόθηκε το όνομά του στον πολύ γνωστό δρόμο της πόλης. Ας παραδειγματιστούμε από άλλους δήμους κι ας τιμήσουμε την ποίηση δίνοντας σε δρόμους της πόλης μας ονόματα ποιητών μας νεότερων. Κάποιων η μνήμη περιμένει και της αξίζει και μια τέτοια δικαίωση! Είχα την τύχη να διδάξω για μια πενταετία στην Καλλιθέα και πράγματι το όνομα του Σκίπη ήταν ακόμα ζωντανό κι αγαπημένο σε αφηγήσεις, αφού τους χειμώνες που διέμενε στην Ελλάδα ο λογοτεχνικός του κύκλος είχε κάνει την Καλλιθέα μια “Ελληνική Μονμάρτρη”.
To 1914 ανέβηκε στο θέατρο η επιθεώρησή του “Ξεφαντώματα”.
Ο Ηλίας Κουλουβάτος ποιητής ψυχικά διαταραγμένος θεώρησε ότι ο Σκίπης με αυτό το έργο ήθελε να τον εξευτελίσει γιατί παλαιότερα είχε γράψει κι εκείνος έργο με παρόμοιο τίτλο “Ξεφάντωμα”. Τον πυροβολεί έξω από τα γραφεία της εφημερίδας ΣΚΡΙΠ όπου εργαζόταν, ο Σκίπης τραυματίζεται σοβαρά και νοσηλεύεται στο Αρεταίειο. Ευτυχώς σώθηκε και μετά ακολούθησε μια από τις σημαντικότερες φιλολογικές δίκες του τόπου μας και ο δράστης αθωώθηκε λόγω ακαταλόγιστου.
Έως το 1922 έχει εκδώσει δέκα ποιητικές συλλογές και θα ακολουθήσουν άλλες δεκάεξι. Θα ξεχωρίσω τις συλλογές “Ο απέθαντος” (πέμπτη σφραγίδα) 1909, “Τρόπαια στην τρικυμία (έβδομη σφραγίδα) 1910, “Αιολική άρπα” 1922 με πρόλογο του Ανατόλ Φράνς, “Προσφυγικοί καϋμοί” 1924, “Μέσα απ’ τα τείχη” (το 1943 κυκλοφόρησε κρυφά σε χειρόγραφη έκδοση και τυπώθηκε το 1945 με ξυλογραφίες του Σπύρου Βασιλείου), “Κασταλία κρήνη” 1900-1950 και “Κολχίδες” 1931 – βραβείο Ακαδημίας Αθηνών.
Μετά την Μικρασιατική καταστροφή η ποίησή του πάντα αντλεί τα θέματά της από τη σύγχρονή του κοινωνική πραγματικότητα. Το 1922 τιμήθηκε με το Εθνικό Αριστείο Γραμμάτων και το 1924 διορίστηκε διευθυντής της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. Συνέγραψε θεατρικά έργα και εκτεταμένες μελέτες. Ξεχωρίζω τις: “Προβηγκία” 1940, “Ποιητικά θέματα” 1940, “Διονύσιος Σολωμός” 1943. Επίσης μετέφρασε Ησίοδο, Ομάρ Καγιάμ, Ζαν Μορεάς και Κητς. Επίσης διετέλεσε διευθυντής της Εθνικής Βιβλιοθήκης κι εκτός από τη Γαλλία όπου κάθε χρόνο έδινε διαλέξεις για θέματα ελληνικού πολιτισμού και λογοτεχνίας, ταξίδεψε και στις ΗΠΑ για μια σειρά σχετικών διαλέξεων.
Στην κηδεία του Κωστή Παλαμά την Κυριακή 28 Φεβρουαρίου του 1943 ήταν ο δεύτερος μετά τον Άγγελο Σικελιανό που απήγγειλε στεντόρεια το αποχαιρετιστήριο ποίημά του προς τον Κωστή Παλαμά στο οποίο ο αντιστασιακός του λόγος είναι ολοφάνερος και ελπιδοφόρος. Εξάλλου όλο το διάστημα της Κατοχής η πένα του εμψύχωνε με τον ποιητικό πατριωτικό της λόγο που κυκλοφορούσε πολυγραφημένος, κρυφά και ανώνυμα. Μετά την απελευθέρωση το 1946 τιμήθηκε με τον τίτλο του Ακαδημαΐκού.
ΣΤΟΝ ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ
Μέσ’ από τα κάγκελλα τ’ αόρατα/ της απέραντής μας φυλακής,/ μέσα στο κελί το σκοτεινό μας,
δεν εβάσταξες στον πόνο της Φυλής/ κι έπεσες σα δρυς/ από τα χτυπήματα
κάποιων μαύρων ξυλοκόπων/ στο σκοτάδι της νυχτιάς της τραγικής,
δίχως να προσμείνεις την αχτίδα/ της καινούργιας Χαραυγής.
Κι έπεσες καθώς από σεισμό/ πέφτει μια μαρμάρινη κολόνα/ κάποιου πανάρχαιου ναού.
Σα ναός, οπού χτυπιέται/ απ’ τα βόλια των βαρβάρων.
Σαν τον Παρθενώνα,/ ήρωα, ποιητή του Αιώνα.
Μάτια στερεμένα από τις τόσες συμφορές,/ δάκρυα δε θα χύσουνε για Σένα.
Θα σε κλάψουνε μια μέρα/ οι ίδιοι αυτοί που μας σκοτώνουν έναν – ένα,
σαν ξυπνήσουν απ’ τη μέθη τους/ κι αντικρύσουν τι ερημιές εσκορπίσανε στο διάβα τους/ σ’ αναρίθμητες καρδιές.
Φεύγεις, πας για το ταξίδι σου/ το Αχερούσιο, το στερνό,/ ω πρωτότοκε αδερφέ μας,
όμως κοίτα πώς ξοπίσω σου/ οι Έλληνες σε χαιρετάνε.
Ο καθένας ένα στίχο σου/ ψέλνοντας μελωδικό,/ σε ξεπροβοδάνε/ με τα μύρια σου τραγούδια,
που βουίζουν σα μελίσσια/ πάνω απ’ Απριλιού λουλούδια,/ σα να προμηνάνε την Ανάσταση,
ω μεγάλε ραψωδέ μας!
Επίσης είναι πολύ σημαντικό το ότι ο Σωτήρης Σκίπης απέδιδε στα τροπάρια της εκκλησίας την αφετηρία έμπνευσης για τη νεοελληνική ποίηση και υποστήριζε ότι αν αναλάμβανε την κατάρτιση μιας ανθολογίας θα άρχιζε από τα τροπάρια των Αγίων Παθών και όχι από τα ακριτικά έπη ή την ακριτική ποίηση. Διατυπώνοντας μια καινούργια άποψη με βαθιά συγκίνηση περιγράφει την επιρροή των Εγκωμίων του Επιταφίου στην ποίηση του Ανδρέα Κάλβου.
Ο ποιητής μας έφυγε από τη ζωή την 29η Σεπτεμβρίου του 1952 και αναπαύεται στο Ροσνιάκ της Προβηγκίας αν και επιθυμούσε να βρίσκεται σε χώμα ελληνικό. Ο ταξιδευτής ποιητής Σωτήρης Σκίπης που ήξερε να αγαπά την εναλλαγή τόπων και καταστάσεων, την περιπέτεια της κίνησης και της ζωής, ακόμη και σήμερα με τη λύρα του φέρνει «τα όνειρά μας με άσπρα καράβια …ίσα στο ρόδινο γιαλό» και κάποιες νύχτες ανοίγει δρόμο για παρήγορες επιστροφές «ήρθες εψές στον ύπνο μου» κι άλλοτε η ποίησή του φιλοσοφεί αισιόδοξα:
Μα τι νοιάζει
Όπου πας κι όπου στρέψεις τη μοίρα σου/ δεν ξεφεύγεις! Οι μέρες μας είναι/ υφασμένες με τέτοια κλωστή,
τη χαρά ν’ ακολουθά πάντα η λύπη./ Μα τι νοιάζει! Τη λύρα τα δάχτυλα
ας μην παύουν ν’ αγγίζουν. Κι ας έρθουν/ τα τραγούδια θλιμμένα ή χαρούμενα,
για μας όλα καλόδεχτα θα ’ναι./ Είν’ ωραίο το πρωί, το παράθυρο/ σαν ανοίγεις, να βλέπεις το φέγγος
της πιο ξάστερης μέρας κι ανάσταση/ να θαρρείς πως η φύση γιορτάζει.
Μα παρόμοια είν’ ωραίο όταν της θύελλας/ το στριγκό γροικάς θούριο και πέρα
η αστραπή αγριεμένη, το μέτωπο/ το θόλο τ’ ουρανού στεφανώνει.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ:
*ο στίχος από το ποίημα ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ της Ανδρομάχης Χουρδάκη από τη συλλογή ΤΑ ΣΚΟΥΛΑΡΙΚΙΑ ΤΗΣ ΠΕΡΣΕΦΟΝΗΣ 2018 – Εκδόσεις Ραδάμανθυς
** Στη βιογραφική έρευνα συχνά ο μελετητής βρίσκει διαφορετικές εκδοχές για τον τόπο γέννησης ή θανάτου και ακόμη συχνότερα διαφορές στην χρονολογία θανής και γέννησης. Αυτό συμβαίνει γιατί η γέννηση ,αλλά και ο θάνατος(ειδικά στους ποιητές του μεσοπολέμου που είχαν τραγικές συνθήκες θανής) δηλωνόταν συνήθως ληξιαρχικά αργότερα. Στις πηγές όμως υπάρχουν πάντα και οι καταγραφές από αφηγήσεις που δηλώνουν τον πραγματικό χρόνο γέννησης ή θανής.Ο βιογράφος σταθμίζει και πράττει αναλόγως.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ Κ.Θ. ΔΗΜΑΡΑ (ΙΚΑΡΟΣ)
ΛΕΞΙΚΟ Νεοελληνικής Λογοτεχνίας: Πρόσωπα, έργα, ρεύματα, όροι ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ 2007
Κραψίτης Βασίλης – Ηπειρώτες λυρικοί, Γιάννινα 1958
Βιογραφική Εγκυκλοπαίδεια Ελλήνων Λογοτεχνών –Κωστελένος Δημήτρης τ.4 ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΦΟΙ ΠΑΓΟΥΛΑΤΟΥ 1976
BIOΓΡΑΦΙΚΟ: Η Ανδρομάχη Εμμ. Χουρδάκη είναι εκπαιδευτικός – φιλόλογος και Υπεύθυνη του Παραρτήματος Κισσάμου του Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας Χανίων. Αρθρογραφεί για θέματα λογοτεχνίας και προωθεί με δράσεις τη φιλαναγνωσία. Το 2018 εκδόθηκε η ποιητική συλλογή της ‘’Τα σκουλαρίκια της Περσεφόνης” και το 2020 το θεατρικό έργο της ‘’Φεύγουσα”από τις εκδόσεις Ραδάμανθυς
Η στήλη “Πράξεις Ποιητών” κάθε πρώτη Δευτέρα του μήνα θα παρουσιάζει το έργο και τη ζωή δημιουργών, λιγότερο γνωστών στην ευρύτερη κοινή γνώμη.
