… μόνον οι Αμερικανοί και οι Ιάπωνες.
Το πιστοποιούν οι αυτόπτες, όπως ο Αμερικανός πρόξενος George Horton, πρόσφυγες αλλά και οι απόγονοι τους, ανάμεσα τους οι επιφανείς Dan Georgakas, Jeffrey Evgenides, ο Constantine Buller – Γεωργιάδης…
“Ο ΙΑΠΩΝΑΣ ΠΟΥ ΕΣΩΣΕ 4.500 ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΕΣ!”
Είναι ο τίτλος άρθρου, σήμερα Πέμπτη 14/4 που γράφω, σε μεγάλο Αθηναϊκό φύλλο. Μια εξαιρετική ιστορία τιμής για τον Ιάπωνα καπετάνιο, που ανήγαγε την καλοσύνη και τον Ανθρωπισμό του, σε μέτρο σημαντικό, και σήμερα κατατίθεται, “χρυσός οβολός” στα τεκταινόμενα του ξεριζωμού! Ένας αιώνας από την καταστροφή, της οποίας ο όλεθρος διαχύθηκε ως αίμα, προσφυγιά, πείνα, φωτιά…
“Γιαγκίνι” της ζωής και της καρδιάς στην κυριολεξία, που, αν και 100 χρόνια από τότε, κάθε αναφορά συντηρεί τις μνήμες και τ’ αρώματα των λεπτών συγκινήσεων που διαπέρασαν τον Ελληνισμό και όχι μόνο…
…Έπρεπε να περάσουν εκατό χρόνια και να χρειαστούν εφτά χρόνια παθιασμένης έρευνας από τον σκηνοθέτη Ζάχο Σαμολαδά, για να εντοπιστεί ότι ο καπετάνιος ήταν ο T. Norito.
Γράφει το ένθετο.
Χθες, λέει, αποκαλύφθηκε ότι το ιαπωνικών συμφερόντων πλοίο “Tokei Maru” που σημαίνει “θαλασσινό ρολόι”, έσωσε πριν από τις δέκα δεκαετίες των τραγικών γεγονότων τους ατέλειωτους πρόσφυγες, απελπισμένες ψυχές…
Το πλοίο αυτό, λοιπόν, της σωτηρίας με τον ψυχωμένο Ιάπωνα καπετάνιο, ταξιδεύει προς το σωσμό… Την Ελπίδα!
“Αραβάρει” ο τιμονιέρης, λοιπόν. Όπως οι παλιοί θαλασσινοί, σε ώρα δύσκολη… Πετά στη θάλασσα το φορτίο του, για να χωρέσουν περισσότερες νεότητες απεγνωσμένες… Τίποτα δεν αξίζει όσο η ανθρώπινη ζωή!.. Μα τίποτα! Ούτε το μετάξι, ούτε οι πορσελάνες, ούτε 6 τόνοι… όπιο, ούτε τα 600 κιλά… κοκαΐνης, υλικά για τις φαρμακοβιομηχανίες, ασφαλώς, από τότε χρήσιμα.
Έκανε, λοιπόν, το “θαλασσινό ρολόι” όχι ένα, αλλά πέντε δρομολόγια, από Σμύρνη για τη Μυτιλήνη, Χίο, Θεσσαλονίκη και Πειραιά…
Μα τι ωραία πράγματα, συγκλονιστικά και αγιασμένα, που περιλαμβάνονται στην Ιστορία μας, «Στιχηρά ιδιόμελα» μιας προσφοράς, που δεν γνωρίζει σύνορα…
Έλληνες, Αρμένιοι, κυρίως γυναικόπαιδα, σώζονται από τον άξιο Ιάπωνα, αφού Γάλλοι και Ιταλοί, αρνούνται να τους δεχτούν, χωρίς πιστοποιητικά ξένης υπηκοότητας, στα πλοία τους…
Κυρία Σεργεδάκη,η ιστορία που αναφέρετε σήμερα είναι συγκινητική!
Αποδεικνύει την γενναιότητα του ιαπωνικού πληρώματος να διασώσει δυστυχισμένους, κάτι που δεν έκαναν οι σύμμαχοι μας!
Τιμή στο γενναίο πλήρωμα του ιαπωνικού πλοίου!
Καταθέτουμε τον σεβασμό μας!!