Για το θέατρο που “καθαρίζει” αλλά κυρίως για τις αγαπημένες του συμμετοχές σε καρτούν μιλά στα “Χανιώτικα νέα” ο Σπύρος Μπιμπίλας.
Ο πρόεδρος του Συνδέσμου Ελλήνων Ηθοποιών βρέθηκε στην πόλη μας για το Φεστιβάλ “Chaniartoon” και είχαμε την ευκαιρία να τον συναντήσουμε εστιάζοντας σε μια βαθιά καλλιτεχνική πτυχή της δουλειάς του, στην τέχνη της μεταγλώτισσης.
Εδώ και τέσσερις περίπου δεκαετίες έχει μπει στα σπίτια όλων χαρίζοντας τη φωνή του σε ήρωες όπως ο Μπαγκς Μπάνι και σε σειρές όπως το “Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι”!
• Η μεταγλώττιση πώς μπήκε στη ζωή σας;
Από πολύ μικρό παιδάκι, θυμάμαι πηγαίναμε διακοπές στην Αίγινα γιατί μέναμε στον Πειραιά, μέναμε σε σπιτάκι που είχε αυλή και επειδή μας άρεσε πολύ ο καραγκιόζης στήναμε ένα σεντόνι και έκανα όλες τις φωνές του καραγκιόζη. Η φωνή μου σύντομα έγινε εύπλαστη και με τα αδέρφια μου κουνάγαμε τις φιγούρες, μαζευόντουσαν τα παιδιά της γειτονιάς και έλεγα στη μαμά μου να μαζεύει ένα πενηνταράκι από κάθε παιδί. Με την εύπλαστη αυτή φωνή που είχα, όταν πια έγινα ηθοποιός, εντελώς τυχαία μου έπιασε την κουβέντα μια συνεπιβάτιδα στον ηλεκτρικό που ήταν ηθοποιός και έλεγε για τα στούντιο μεταγλωττίσεων τότε με τις πρώτες τηλεοπτικές σειρές, το “Μικρό σπίτι στο λιβάδι” και λόγω της παιδικότητας στη φωνή μου μού είπε να πάω να με ακούσουν όπως κι έγινε και με πήραν. Πήγα στο στούντιο, ήταν κι άλλοι ηθοποιοί, έκανα το δοκιμαστικό και μου λέει ο σκηνοθέτης «δε φεύγεις, πιάνεις δουλειά τώρα!» κι ανέλαβα τον ρόλο ενός παιδιού κι έτσι ακόμη και σήμερα πληρώνομαι για τα δικαιώματα προβολής της σειράς.
• Ηθοποιός όμως πότε αποφασίσατε πώς θέλετε να γίνετε;
Αυτό έγινε πολύ νωρίτερα, ήταν παιδικό μου όνειρο. Εγώ μαζί με τις λέξεις μαμά-μπαμπά είπα και τη λέξη ηθοποιός! Εμείς που μεγαλώσαμε την περίοδο του ’60, ασκούσε το σινεμά μια φοβερή μαγεία πάνω μας. Δίπλα στο σπίτι μας ήταν στη σειρά επτά κινηματογράφοι! Κάθε πρωί κατέβαινα στο Πασαλιμάνι κι έβλεπα τις φωτογραφίες που βάζανε απέξω, τον κόσμο να σχηματίζει ουρές, η αστυνομία να μαζεύεται για τις ουρές κι εμένα όλο αυτό με μάγευε, ήθελα να μπω μέσα και το λέω και συγκινούμαι… Ήθελα να μπω μέσα στην οθόνη γιατί οφείλω να ομολογήσω πως οι γονείς μας μας πηγαίνανε κάθε σαββατοκύριακο σινεμά, ήταν η οικογενειακή διασκέδαση της πόλης. Ακόμα κι όταν πήγαμε στο χωριό του πατέρα μου διακοπές, είχε έρθει υπαίθριο σινεμά σε ένα καφενείο κι είχα πάει και το παρακολουθούσα. Μάλιστα εκεί είχα πάει σε ένα μπακάλικο να πάρω φωτογραφίες της Βουγιουκλάκη μαζί με τσίχλες κι επειδή η μαμά μου δεν μου είχε δώσει λεφτά, έκλεψα δύο και φυσικά έφαγα πολύ ξύλο για αυτό. Τώρα όμως, που πέθανε η ηθοποιός Βάσω Μεριδιώτου και μου εμπιστεύτηκε το αρχείο της, βρήκα όλες αυτές τις φωτογραφίες που είχα και λαχταρούσα σαν παιδί! Όταν θα γίνει το θεατρικό μουσείο όλα αυτά θα βρίσκονται εκεί, εξάλλου πεθαίνοντας το έχω δηλώσει πως έχω αφήσει πολλά για εκεί.
• Το οικογενειακό σας περιβάλλον ήταν υποστηρικτικό ως προς αυτήν σας την επιλογή;
Η μαμά μου δεν με πήγαινε μικρό σε ακροάσεις και δοκιμαστικά γιατί έλεγε «άσε, θα το κάνεις όταν μεγαλώσεις». Με στήριξε πολύ η μητέρα μου και μου είπε να κάνω αυτό που επιθυμώ κι εγώ πήγα αποφοίτησα κι από τη Νομική κι από τη Δραματική Σχολή.
• Αντίθετα επαγγέλματα…
Καθόλου, οι δικηγόροι παίζουν «θέατρο» ανά πάσα στιγμή. Τώρα μάλιστα που ζω έντονα τα δικαστήρια βλέπω πως συναντώνται. Οι δικηγόροι παίζουν και «θέατρο» για να υποστηρίξουν και ψέματα κι εμένα όλο αυτό δεν μου ταίριαζε, για αυτό και το εγκατέλειψα άμεσα. Έχω γίνει όμως πολύ καλός μάρτυρας στα δικαστήρια όλο αυτό το διάστημα, πάντα αληθινός.
• Στη μεταγλώττιση, που έχετε μια καριέρα δεκαετιών πλέον, τι ακολούθησε;
Ο σκηνοθέτης από την πρώτη σειρά που συμμετείχα με τη φωνή μου, το Μικρό σπίτι στο λιβάδι, με πήρε στην ΕΡΤ για μια παιδική σειρά που ξεκινούσε αρχές του ‘80, τα Στρουμφάκια, μια από τις πιο πετυχημένες παιδικές σειρές μεταγλωττίσεων. Δάνεισα τη φωνή μου στον γκρινιάρη και τον σκουντούφλη και μάλιστα τον πρώτο καιρό έγραφα με τον Λιγνάδη, έτσι έγινε και η πρώτη μας συνάντηση-γνωριμία, δεν έχω άλλη επαφή με τον Λιγνάδη από τότε, παρά μόνο τώρα που αυτός μπήκε στην φυλακή, που ήταν διευθυντής και εγώ πρόεδρος του ΣΕΗ. Μετά ήρθαν πολλές δουλειές γιατί διαπίστωναν πως η φωνή μου είχε πολλές δυνατότητες, μια γινόταν ψιλή, μια βραχνή, μια αντρική, την άλλη γυναικεία κ.ο.κ. κι έτσι έγινα από τους πιο περιζήτητους ηθοποιούς της μεταγλώττισης.
• Κι ο αγαπημένος μικρών και μεγάλων Μπαγκς Μπάνι;
Άρχισα να κλείνω αποκλειστικές συμφωνίες και άρχισα να δανείζω τη φωνή μου στον Μπαγκς Μπάνι πριν 40 χρόνια. Έγινε ακρόαση σε ένα στούντιο κι αποφασίστηκε ότι θα την κάνω εγώ. Όταν, καμιά φορά, δεν είναι εμβληματικός ο ρόλος μπορεί να σου πουν είναι δικός σου, αλλά συνήθως περνάς από δοκιμαστικό γιατί εγκρίνεται από το εξωτερικό. Έχω δανείσει τη φωνή μου στον Κέρμιτ τον βάτραχο, τον Νιλς Χόλγκερσον, τον Τουίτι, στον Σρεκ, έκανα τον Μπισκοτούλη, στον Ζάζου τον παπαγάλο, ενώ τελευταία έκανα τη σαύρα στο Sing.
• Αγαπημένη σας φωνή και ρόλος;
Η αγαπημένη μου φωνή είναι ο Μπαγκς Μπάνι που τον κάνω τόσα χρόνια, τον έχω αγαπήσει, είναι ένα πολύ εύστροφο πλάσμα. Αυτός ο φανταστικός χαρακτήρας και φωνή είναι πολύ αγαπητή και στα παιδιά και συχνά με σταματάνε στον δρόμο και μου ζητάνε να τους κάνω τον Μπαγκς Μπάνι. Μια φορά, σε μια παύση μιας παράστασης που έπαιζα, ένα παιδάκι ακούγεται να λέει «μαμά, ο Μπαγκς Μπάνι!». Είναι ένα πολύ ωραίο συναίσθημα. Μέχρι και σήμερα, με σταματούν στον δρόμο άνθρωποι που λένε πως μεγαλώσανε μαζί μου κι είναι από νέα παιδιά μέχρι και συνομήλικοι. Εγώ βέβαια τους απαντώ πως ευτυχώς εγώ δεν μεγάλωσα! Και σε αυτό με βοήθησε η μεταγλώττιση γιατί κρατάω μέσα μου την παιδικότητα των κινουμένων σχεδίων που παίζω.
• Σύντομα θα βρεθείτε και πάλι στην Κρήτη για τα γυρίσματα του “Καπετάν Μιχάλη”…
Τον επόμενο μήνα θα βρεθώ σε διάφορα μέρη της Κρήτης για τα γυρίσματα της ταινίας, όπου κάνω τον Τούρκο. Είμαι πολύ ευτυχισμένος που θα παίξω σε αυτήν τη μεγάλη παραγωγή στην Κρήτη. Εγώ αγαπάω πολύ την Κρήτη, λόγω των ιστορικών της γεγονότων κι ανθρώπων κυρίως. Από πολύ μικρός μάλιστα είχα δει την ταινία το “Νησί των γενναίων” που είναι η Κρήτη ουσιαστικά και παίζουν η Τζένη Καρέζη κι ο Αλ. Αλεξανδράκης, μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση από την ταινία η μαχητικότητα των Κρητικών κι από τότε άρχισα να ψάχνω για την Κρήτη.
• Ποια είναι η επόμενη μέρα για το θέατρο μετά το κίνημα #metoo;
Το θέατρο θα είναι λίγο πιο καθαρό μετά από όλα αυτά που έχουν γίνει. Οι άνθρωποι θα -πρέπει να- σέβονται τα δικαιώματα των υπολοίπων και των λίγο πιο «κάτω» από τους ίδιους. Πιστεύω ότι κανείς δεν είναι πάνω από κανέναν, αλλά η συγκυρία κάνει κάποιον να είναι θιασάρχης, πρωταγωνιστής ή να έχει εξουσία κι η συγκυρία κάνει κάποιους άλλους να μην έχουν. Στην τελική όμως, ο ένας πρέπει να σέβεται τον άλλον και να θυμόμαστε ότι δικαιώματα έχουμε όλοι και δεν μπορεί κάποιος να τα καταπατά έτσι…
