Σπαραγμός…

Τρίτη βραδάκι…
Γράφω.
Σήμερα στο Ρέθεμνος της Κρήτης, στο Σελλί, το γενέθλιο τόπο του, με “παραστάτες” δάκρυ πολύ και πόνο, ακούμπησε στο κρύο χειμωνιάτικο χώμα, το βασανισμένο κορμάκι του παιδιού…
Η ψυχή του, σκόρπισε τους ατελείωτους εν ζωή στεναγμούς της και τους “μοίρασε” ως “μακαρία”, κομματάκι – κομματάκι, ώστε να φτάσει για όλους… Και για τους πέντε (!) χιλιάδες κόσμου, που ήρθε να τον αποχαιρετήσει και για όλους, μα όλους από την επικράτεια, που κατέθεταν με καρδιά και θλίψη και προβληματισμό την “παρουσία” τους στο πάνδημο χαίρε, του νεαρού φοιτητή, με το νου τους.
Βλέπω μια φωτογραφία του… (Ν.Ο./Φωτό εβδομάδας). Αχνά διαγράφεται ένα πρόσωπο ελαφρά οστεώδες, με κατατομή ήπιας κι ευγενικής οντότητας. Βλέμμα, δοσμένο στη θλίψη… Στο μέτωπό του, το μαυρομάντηλο της Κρήτης με τα εμβληματικά κρόσσια, που ερμηνεύονται, ως δάκρυα πένθους της Λεβεντογέννας στους αιματηρούς αγώνες της προκειμένου για την Ελευθερία…
Ευκρινώς, πάνω στα κροσσάκια, η λέξη η απωθητική, “Βullying”. Ενα “εικαστικό ελεγείο” έξοχο στη σύλληψη, που προσβάλλεται πάντως, το είδος και ο συμβολισμός, από τη μισητή λέξη… Κι ο συνειρμός, αναπόφευκτος! Προσβάλλεται, από Κρήτες!! «Δεν ντρέπομαι που ’μαι Κρητικός, όχι! Ντρέπομαι που είναι Κρητικοί, αυτοί που ταλαιπωρούσαν τον Βαγγέλη και τον οδήγησαν στην απελπισία». Αναγράφεται στο Δ. με αγανάκτηση.
…Είναι γνωστή η επιθετικότητα που αναπτύσσεται σε “εναγκαλισμούς” περιβάλλοντος με πολλά πρόσωπα… γνωστά πράγματα ως έναν βαθμό σε όλους μας, βιωματικά ή μη. Η συστηματική και επαναλαμβανόμενη ενόχληση – μόνο; που ακολουθεί διαβάθμιση σε σκαιότητα, αγένεια, κακότητα με σκοπό να βλάψει το παλληκάρι ήταν άλλο… Και οι παρατηρητές; Τι έκαναν; Και τι κάνουν γενικώς; Και οι πιο λογικοί και δυνατοί πατριώτες; Και οι υπεύθυνοι στους οποίους ο γονιός εμπιστεύεται το παιδί του και η Πολιτεία το ρόλο του εντεταλμένου; Αλλο, πάλι αυτό!
Ναι, ναι, η διασάλευση η δραματική της πατρίδας, με την κρίση, την ανέχεια, τα αδιέξοδα, είναι εδώ!
Η έρημη χώρα, “εκτρέφει”, η δύσμοιρη ως φαίνεται, “σκύμνους” με ανάγκες σαρκοβόρες, που εκτονώνουν θλιβερά, άμεσα ή έμμεσα, συνειδητά ή ασυνείδητα, τον σωρευμένο θυμό τους, στα πρόσφορα “θύματα” που ήθελε βρεθούν μπροστά τους, ανήμπορα, ευαίσθητα και ευάλωτα, στην κακοήθη πρόθεση. Στη νοσηρή επιθετικότητα.
…Ενας μάρτυρας χρειάζεται πάντα, λέει ο λαός, για να δούμε καθαρά το Δίκαιο, για ν’ αφυπνιστούμε και με ευθύνη, εγρήγορση και δράση, να λειτουργήσουμε κατά που αρέσει στο Θεό…
Για ν’ ανταμωθούμε, εν πάση περιπτώσει, με τις ηθικές και ανθρώπινες αναφορές μας. Ας είναι αυτό το εικοσάχρονο παιδί, που βίωσε πικρά τον ευτελισμό και την ανίερη αποδόμηση της καρδούλας του, της ζωής του, ο λόγος!
Ο λόγος, η αφορμή, για να σκύψουμε στην αιτία! Ολοι, οι υπεύθυνοι ταγμένοι σε ρόλους και χώρους και θέσεις ευθύνης. Οι γονείς, τα παιδιά που γνωρίζουν, τα παιδιά – θύματα… Να μιλούν, να καταγγέλουν, να παρατηρούν, να σέβονται την οδυνηρή θέση του άλλου, να τολμούν! Από όποια θέση βρεθεί ο καθείς!! Οσον αφορά την περίπτωση του “δικού μας παιδιού”, όπως ελέχθη, για τον τραγικό φοιτητή, που αγκαλιάστηκε την τρυφερότητα όλων των γονιών και όχι μόνο, από τον Εβρο ως την Κρήτη κι από τα Δωδεκάνησα ως το Ιόνιο, είναι το ελάχιστο οφειλόμενο! Η ανάγκη της κοινής γνώμης για δικαίωση εκφράζεται ακάθεκτη, επιτακτική, δραστική κι έντονη, και, τώρα τουλάχιστον που γράφονται αυτές οι γραμμές, ακόμη διαβαθμίζεται ανεβάζοντας τα μεγέθη της! Τώρα, σήμερα, χθες!! Τώρα! Τώρα, που η Συνείδηση είναι “επαναστατημένη” και έντονη, ο θάνατος αυτός ο άδικος και σκληρός, πρέπει να μην πάει χαμένος. Πριν το ξεχάσουμε, όπως γίνεται πάντα. Η πραγμάτωση αυτής της αναγκαιότητας θα βρει την ψυχή του παιδιού “μας” και τις ψυχές μας στη ρίζα τους! Και το δάκρυ θα γίνει “πότισμα Αγιασμικό” να γαληνέψει τα έσω μας, που τόσο πόνεσαν και τη σκέψη μας, που τόσο προβληματίστηκε.