Ο κάθε τόπος για να πάει µπροστά, έχει ανάγκη δύο πράγµατα. Πρώτο, όχι πολλές δηµόσιες σχέσεις και δεύτερο, ηγέτες που να µην υπολογίζουν το κόστος που ενδέχεται να υποστεί η θέση τους, η καρέκλα τους δηλαδή, από τις αποφάσεις τους οι οποίες θα έχουν ορίζοντα, διάρκεια, κοινωνική αποδοχή και συνέπεια στην ευθύνη τους απέναντι στους πολίτες ή καλύτερα στους συνανθρώπους τους.
Η µεγάλη αλήθεια λέει ότι: «Για να είσαι ηγέτης οφείλεις να σκοτώσεις κάθε ενδιαφέρον για σένα. Αυτός ο προσωπικός συνειδητοποιηµένος θάνατος, είναι το κόστος της ηγεσίας». Έλεγε ένας πολύ σπουδαίος άνθρωπος της ∆ηµοσιογραφίας, πως: «Το Εγώ, του ηγέτη, έχει αξία όταν µετατρέπεται σε Εµείς κατά την ηγεσία του».
Από τις υποθέσεις που αφορούν σε υποδοµές στα Χανιά, θέµατα αθλητικών εγκαταστάσεων, σχέσεις µεταξύ ανθρώπων που κρατούν τα στυλό υπογραφών, ζητήµατα που σχετίζονται µε το αύριο των πολιτών, των κοινωνιών, ακόµα και αυτές οι απίστευτες σχέσεις µεταξύ Εκκλησίας και θεσµικών της Αυτοδιοίκησης, σε όλα µα όλα, εύκολα διακρίνει κάποιος ότι η πόλη, η κοινωνία, δυσκολεύεται να πάει µπροστά γιατί φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη.
Συνέχεια βρίσκουµε µπροστά µας σχεδιασµούς, όνειρα τα οποία αξίζουν, διάθεση από αρµόδιους να προσπαθήσουν, να κάνουν το ωραίο ή έστω να προσπαθήσουν για το ωραίο και όλα αυτά σβήνονται µε τη γοµολάστιχα που κρατούν στα χέρια τους, κάποιοι άλλοι ειδικοί στις ∆ηµόσιες Σχέσεις, από εκείνους του άλλους µε την κοντόφθαλµη οπτική, την εγωκεντρική λογική, που δεν αφήνουν να υπάρξει κοινωνική µοιρασιά.
Είναι όλοι εκείνοι που αντιλαµβάνονται -αυτή την ίδια για όλους ζωή- ως µία ζωή µόνο για τους ίδιους, κοιτώντας µόνο το δικό τους καλό, απαγορεύοντας τη ζωή για τους άλλους και το καλό του συνόλου.
Η περιπτωσιολογία δεν έχει καµία αξία στο να αναφερθεί. ∆ιότι είναι τόσα πολλά αυτά τα µετερίζια πάνω στα οποία µπορούν τα ταιριάξουν αυτές οι λέξεις, που θα ήταν άτοπο να αρχίσουµε να λέµε για παραλιακές ζώνες, για κολυµβητήρια, για ανεγέρσεις ξενοδοχείων, για στενούς δρόµους, δίκτυα που δεν σηκώνουν το φορτίο από την αυξηµένη χρήση, τις καθυστερήσεις σε µελέτες, τις αντιδράσεις για παραφορτωµένες περιοχές από χρήσεις που υποτιµούν την ανθρώπινη παρουσία και χίλια άλλα τόσα.
Το πιο σπουδαίο που µπορούµε όλοι µας να κάνουµε προς κάθε συνάνθρωπό µας ξεχωριστά, αλλά και κάθε γειτονιά, συνοικία, κοινωνία, είναι να µοιραστούµε το όνειρο και τον σχεδιασµό µας που δεν πρέπει να αφορά στους 12 ή 24 µήνες µετά, αλλά στα πολλά επόµενα χρόνια, τότε δηλαδή που τα παιδιά του συνανθρώπου µας θα είναι πολίτες µε δική τους ζωή και δικά τους παιδιά και η κοινωνία µας σχεδόν θα έχει ξεχάσει τη δική µας κάποτε παρουσία.
Αυτό σηµαίνει προσφορά στο σύνολο. Αυτό έχει ανάγκη η ζωή και όχι ο καθρέπτης µας.
