Σπίτι μου σπιτάκι μου…

Ποιος δεν θέλει να κατέχει τ’ απαραίτητα για την επιβίωσή του, και ειδικά μια στέγη πάνω απ’ το κεφάλι του;
Και φυσικά και λίγο προσωπικό χώρο, που τον διεκδικείς και συχνά-πυκνά καυγαδίζεις μ’ αδέλφια και συγκατοίκους για το κομμάτι  που σου αναλογεί.
Μικρότητες  θα μου πείτε…
Αλλά έτσι είναι η ζωή!
Ας πάρουμε το συμπαθητικό, αποδημητικό χελιδόνι που χτίζει βώλο-βώλο την κατοικία του, φτιάχνει οικογένεια εκεί μέσα, την ανασταίνει, με τα πρώτα κρύα αποχωρεί  για πιο ζεστά μέρη, μα λεν πολλοί  πως πάντα ξαναγυρίζει στο ίδιο σημείο κι αναζητά το πρώτο σπιτικό του…
Υπάρχει κι ένα εξωτικό πουλί, που αφού με τέχνη χτίσει τη φωλιά του, κρεμά στα κλαδιά των γύρω δένδρων  προμήθειες τροφής που έχει συλλέξει και πετά ολημερίς πέρα – δώθε -εν αναμονή της θηλυκιάς που θα δελεαστεί απ’ τα καλά που θα της προσφέρει!- μαχόμενο μετά μανίας, το οποιοδήποτε άλλο πετούμενο προσεγγίσει τον οριοθετημένο χώρο του!
Έτσι κι η δική μας η μικροσκοπική, αεικίνητη και καλοπροαίρετη σκυλίτσα. Όλο καλοσύνες κι αγαπούλες! Μην της πάρεις όμως την ιδιοκτησία της! Φωλιές, χαλάκια κ.λπ. Προπαντός μην τολμήσεις να κουνήσεις, έστω μια σπιθαμή, την αγαπημένη της πολυθρόνα του καθιστικού με τα μαλακά μαξιλάρια, στην κορυφή των οποίων κατοικοεδρεύει! Μην τολμήσεις! Γιατί τότε θ΄ ακούσεις το τρομακτικό της γάβγισμα, θα δεις τα μυτερά της νύχια ν’ ακονίζονται, θα έλθεις αντιμέτωπος με ένα ορθάνοιχτο στόμα και δυο σειρές κοφτερά δόντια καρχαρία…
Ποιος είπε πως δεν χρειάζονται οι ιδιοκτησίες, λοιπόν!
Χρειάζονται για την επιβίωση μας!
Χρειάζονται για να έχουμε ασφάλεια και κάπου ν’ ακουμπήσουμε μετά από μια σκληρή, κουραστική, και γεμάτη απογοητεύσεις μέρα!
Με νύχια και με δόντια ας τις υπερασπιζόμαστε, κι ας τις χαρατσώνουν με μύριους τρόπους οι επιτήδειοι -κι ας φημολογείται πως θα καταγραφούν κι όλα τα κινητά μας, θα δώσουμε δηλαδή λόγο και για τα πόσα κρεββάτια ή τραπέζια έχουμε στην κατοχή μας!- κι ας καιροφυλαχτεί στη γωνιά ο ανώνυμος επενδυτής από το πουθενά, για να μας τ’ αρπάξει όλα…