Σπονδή στον κίνδυνο

Είναι το κρασί στην Κρήτη μια Βακχική ουσία; Φοβάμαι και να το σκεφτώ, φοβάμαι πιότερο ν’ απαντήσω.
Παλαιότερα πήγαινα στα τραπέζια στα χωριά και στα πανηγύρια.
Ενα βράδυ που μας αφιόνιζαν η υγρασία και η ζέστη, είδα τον Διόνυσο να κερνά κρασί και μια ολάκερη γενιά να κινδυνεύει να χαθεί.
Σε ένα αμπέλι παραπέρα, είπα να πάω να ρουφήξω λίγο οξυγόνο, να γλιτώσω από τη σπονδή στον κίνδυνο.
Τα στόματα, τα ξηραμένα από τη ζέστη, άνοιγαν διάπλατα -σαν καταφύγια- και έτρεχε μέχρι τις πατούσες το κρασί.
Τόσο κρασί που σκιάχτηκα και είπα «Θεέ μου, μυρίζει απόκοσμα το δικό μου δέρμα…».
Δεν καταλαβαίνω, ο τζόγος με τον θάνατο τι σόι λεβεντιά είναι;
Σε αυτό το τζογάρισμα, πάντα χαμένοι είμαστε.
Και τότε άκουσα μια κοπελιά να λέει: «Σταμάτα επιτέλους Νίκο, σε βλέπουν τα παιδιά».
Και τα παιδιά ό,τι βλέπουν… κάνουν.