Σπουδή στη μνήμη της και υπόσχεση

Σπουδή στη μνήμη της “μεγάλης μάνας και δασκάλας” τους Ρίτσας Χατζηδάκη, που έφυγε τον περυσινό Οκτώβρη, για το άλλο ημισφαίριο της ζωής, ήταν, κατ’ αρχάς, το έργο “Ο Εβρος απέναντι” των Μιχάλη Ρέππα και Θανάση Παπαθανασίου που ανέβασαν στο σανίδι του θεάτρου “Δημήτρης Βλησίδης” της πόλης μας, παίζοντάς το, με μεγάλη επιτυχία, κάθε βράδυ από 1 – 8 Δεκεμβρίου τ.ε., τα “παιδιά” της, τα παιδιά της “Αρένας”. Επιβαλλόταν! Κυρίως όμως σαν μια υπόσχεση ότι η “Αρένα”, η γνωστή και καταξιωμένη θεατρική ομάδα της πόλης μας, που έχει γράψει τη δική της σπουδαία τριακονταετή ιστορία, πρώτα με τον ιδρυτή της, τον επίσης αξέχαστο Γιάννη Κύρου κι έπειτα με τη Ρίτσα, που ήταν η καλύτερή του μαθήτρια, είναι εδώ, και προτίθεται να συνεχίσει να πορεύεται στους δρόμους που εκείνοι χάραξαν, την είδα εγώ: Τον δρόμο της ανιδιοτελούς αγάπης προς το θέατρο, τον δρόμο του “συνδιαμορφώνειν” το πολιτιστικό γίγνεσθαι του τόπου μας, τον δρόμο της προσφοράς στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο, τον δρόμο της ατομικής προσπάθειας και της συλλογικής ευθύνης, μα και τον δρόμο της συλλογικής προσπάθειας και της ατομικής ευθύνης… Και όχι μόνο εγώ, αλλά όλοι ανεξαιρέτως οι θεατές του έργου. “Η Εύα τα κατάφερε”, έγραψε μεταξύ των άλλων, έμπλεως ενθουσιασμού, σε μια αναστάσιμη “νεκρολογία” του για τη Ρίτσα, που δημοσιεύθηκε την ημέρα της πρεμιέρας στην εφημερίδα μας, ο καλός μου φίλος Νίκος Εμμ. Τριποδάκης, για να συμπληρώσει λίγο πιο κάτω: “Και τα παιδιά κάνουν το παν”. Το είπε η ίδια η Ρίτσα, που ήταν εκεί, “στην καρδιά τους”, λέει, το διαπιστώσαμε όμως, “ιδίοις όμμασι” ως θεατές, και εμείς. Όντως η Εύα Συρρή, που πήρε τη σκυτάλη και είχε τη βαριά ευθύνη του συντονισμού τα κατάφερε και με το παραπάνω. Κι όντως τα “παιδιά”, έκαστο “εφ ω ετάχθη” το καθένα τους, έκαναν το παν… Η Κλαίρη Φαρμασώνη, η Μαριάνθη Σεράφη, ο Μιχάλης Παπαβασιλείου, ο Μανούσος Μανωλεδάκης και ο Βασίλης Γρηγοριάδης επί σκηνής, ο Μιχάλης Τσαφαράκης ως υπεύθυνος κατασκευής του σκηνικού, ο Γιώργος Μπόνας και ο Σταύρος Παπαγρηγοράκης ως υπεύθυνοι φωτισμού – ήχου και βέβαια η Στέλλα Μπατάκη που έγραψε τόσο αισθαντικά, μα και τόσο τεκμηριωμένα ταυτόχρονα τα κείμενα της παράστασης…

…Φιλοδοξία μας και απώτερος στόχος μας είναι η πόλη να αγκαλιάσει και να στηρίξει το θέατρο. Επιθυμούμε και προσπαθούμε να καλύψουμε τις ανάγκες, τα ενδιαφέροντα και τις αναζητήσεις διαφορετικών κατηγοριών κοινού. Για τον λόγο αυτό επιλέγουμε μια ευρεία γκάμα ρεπερτορίου, που συμπεριλαμβάνει διαφορετικά είδη και τάσεις στον χώρο του θεάτρου και προχωράμε σε επιλογές με σύγχρονες αναζητήσεις.
Η Αρένα, 30 χρόνια μετά, είναι ακόμα παρούσα και ενεργή! Γιατί πιστεύουμε ότι το θέατρο είναι αντίσταση στη σύγχρονη δομή του κόσμου! Γιατί είναι μια συνεχής αναζήτηση της ειρήνης, της ομορφιάς, της αμεσότητας, του έρωτα και της αγάπης. Αυτό ήταν το όραμα! Αυτό συνεχίζουμε!…

Το Σχολείο των Ζυμπραγού
Μέρη για νυχτερίδες κι αράχνες σε πολλά χωριά μας τα κτήρια που λειτούργησαν και λειτουργήθηκαν επί σειρά ετών ως σχολεία, πόνος ψυχής να τα βλέπεις. Μα και χώροι πολιτισμού, χάρις στο μεράκι της τοπικής κοινωνίας (χάρις στο μεράκι κάποιων μεμονωμένων ατόμων που κινητοποίησαν τα εναπομείναντα τοπικά εμείς, για να είμαι ακριβής) μερικά απ’ αυτά.  Οπως το πρώην Δημοτικό Σχολείο των Ζυμπραγού της Κισάμου, για παράδειγμα, στο οποίο εδώ και κάποιους μήνες έχει την έδρα του το νεοσύστατο Κέντρο Φωτογραφίας και Κινηματογράφου Ζυμπραγού. Ψυχή της όλης προσπάθειας σε τούτο το πανέμορφο πλην όμως σχεδόν έρημο από μόνιμους κατοίκους χωριό, ο και ιδρυτής του γνωστού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης “Ελαιουργείον” στο διπλανό Δρομόνερο, μα και εμπνευστής ποικίλων πολιτιστικών δράσεων στην ενδοχώρα του Νομού, κ. Ιωάννης Αρχοντάκης με τη βοήθεια βέβαια κι άλλων, από μόνος του κανείς δεν κάνει τίποτα.
Δεν εφησυχάζει ούτε λεπτό ο… Πρόδρομος Ιωάννης, όπως αποκαλείται από πολλούς ο φίλος μου. Κατοχή έχει κάνει στη σκέψη του η ενδοχώρα και οι δυνατότητες που παρέχει για τη δημιουργία πολιτισμικών εστιών και την ένταξή τους στο πρόγραμμα “ΧΑΝΙaRT –  Eικαστικές διαδρομές στον Νομό Χανίων” που έχει γίνει ήδη θεσμός με την οργάνωση και την αρωγή της Περιφερειακής Ενότητας και των Δήμων. Μια απ’ αυτές τις πολιτισμικές εστίες και στα Ζυμπραγού, το χωριό του, όπου βρήκε μόνιμη στέγη η έκθεση φωτογραφίας της Κατερίνας Καλογεράκη “Η γη του πατέρα μου”, την οποία είχα την τύχη να επισκεφθώ, έχοντάς τον ξεναγό, με μια καλή παρέα (φωτ.) στις 21 Νοεμβρίου, ανήμερα της μεγάλης γιορτής των Εισοδίων της Παναγίας…