Σε γενικές γραµµές και µε ελάχιστες εξαιρέσεις, η ιστορία που διδάσκουν τα σχολεία είναι αρκετά µονόπλευρη και προβλέψιµη.
Οι λόγοι µπορεί να είναι πολλοί, µε κυριότερους τον χρόνο (δεν τα προλαβαίνουν όλα), όµως υπάρχουν επίσης «παραβλέψεις» και «απαλοιφές» λόγω προκαταλήψεων. Σήµερα θα δουµε παρέα µερικές σηµαντικές ιστορικές προσωπικότητες για τις οποίες δεν µας µίλησαν ποτέ στο σχολείο (τουλάχιστον επίσηµα).
Πρόκειται για πρωτοπόρους των ανθρωπίνων δικαιωµάτων, της ισότητας, της επιστήµης και του πολιτισµού. Οι ιστορίες τους θα πρέπει να περάσουν πλέον στο προσκήνιο και να διδάσκονται.
Η Elizabeth Jennings Graham και οι φυλετικές διακρίσεις
Έναν αιώνα πριν τη Ρόζα Πάρκς (η οποία επίσης έγινε γνωστή προσφάτως), η Elizabeth Jennings Graham υπήρξε πρωτοπόρος όσον αφορά στα ίσα δικαιώµατα των πολιτών. Κατά τον 19 ο αιώνα στους δρόµους της Νέας Υόρκης απαγορευόταν οι Αφροαµερικανοί να επιβιβάζονται στα ίδια βαγόνια των συγκοινωνιών µε τους λευκούς. Γεννηµένη το 1827, η Elizabeth Graham δούλευε ως δασκάλα και µουσικός στην εκκλησία. Το 1854, απηυδισµένη από τις φυλετικές διακρίσεις, η γυναίκα επιβιβάστηκε µε θάρρος σε ένα βαγόνι τραµ το οποίο προοριζόταν µόνο για λευκούς. Ο οδηγός της ζήτησε να φύγει, αλλά εκείνη αρνήθηκε και τελικά την αποµάκρυναν µε τη βία. Η γυναίκα ήταν αγαπητή στην κοινότητα, και µε την υποστήριξη της, υπέβαλε µήνυση κατά της εταιρείας τραµ, κάνοντας λόγο για απαράδεκτες φυλετικές διακρίσεις. Η Γκράχαµ κέρδισε την αγωγή το 1855 όταν το δικαστήριο αποφάσισε υπέρ της, κηρύσσοντας παράνοµο τον φυλετικό διαχωρισµό στα µέσα µαζικής µεταφοράς στη Νέα Υόρκη. Αν αναρωτιέστε γιατί δεν έχετε ακούσει για αυτήν την απίστευτη γυναίκα στο σχολείο, η απάντηση είναι πως οι ιστορικοί για κάποιον λόγο συχνά παραβλέπουν τα επιτεύγµατα των Αφροαµερικανών γυναικών (γενικότερα των γυναικών, πόσο µάλλον αν δεν είναι λευκές…). Παρά το γεγονός ότι ούτε το φύλο της, ούτε το χρώµα της τη βοηθούσαν, η Graham συνέχισε τον αγώνα της για ίσα πολιτικά δικαιώµατα, ιδρύοντας την Ένωση Νοµικών ∆ικαιωµάτων και συνίδρυσε το πρώτο νηπιαγωγείο της πόλης για παιδιά Αφροαµερικανών. Η ατρόµητη στάση της ενάντια στην αδικία και τον ρατσισµό θα έπρεπε να είναι παράδειγµα και να διδάσκεται, -όπως κάθε αγώνας που αφορά την ισότητα µεταξύ των πολιτών
∆είτε ένα σχετικό βίντεο εδώ: https://youtu.be/Z8bMLLndqT8
Maurice Hilleman, ο ‘‘πατέρας των σύγχρονων εµβολίων’’
Ο Maurice Hilleman αποκαλείται σήµερα από πολλούς «πατέρας των σύγχρονων εµβολίων». Ηταν επιστήµονας του οποίου το πρωτοποριακό έργο έχει σώσει αµέτρητες ζωές. Γεννηµένος το 1919, ο Χίλεµαν µεγάλωσε σε φάρµα της Μοντάνα, αντιµετωπίζοντας αντιξοότητες και φτώχεια. Παρά τα προβλήµατα που αντιµετώπισε ωστόσο, κατάφερε να διαπρέψει και το όνοµά του έχει συνδεθεί άρρηκτα µε τα εµβόλια. Η συνεισφορά του Χίλεµαν στη δηµόσια υγεία είναι ανυπολόγιστη. Συγκεκριµένα, κατά τη διάρκεια της καριέρας του, ανέπτυξε πάνω από 40 εµβόλια, συµπεριλαµβανοµένων αυτών της ιλαράς, της παρωτίτιδας (µαγουλάδες), της ερυθράς, της ανεµοβλογιάς και της ηπατίτιδας Β, προλαµβάνοντας πολλές ασθένειες, ενισχύοντας την υγεία εκατοµµυρίων ανθρώπων. Το 1957, κατά τη διάρκεια της πανδηµίας γρίπης, ο Hilleman αναγνώρισε τον ιό και παρήγαγε εµβόλιο σε χρόνο ρεκόρ (σ.σ: σε 4 µήνες!) επιδεικνύοντας αφοσίωση και βασιζόµενος στην πείρα του. Ωστόσο, και παρά την αναµφίβολη σπουδαιότητα των επιτευγµάτων του, ο Hilleman παραµένει σχετικά άγνωστος. Η κληρονοµιά του είναι µια απόδειξη πως υπάρχουν πολλοί αφανείς ήρωες που εργάζονται στα παρασκήνια για να κάνουν τον κόσµο πιο υγιή. Και η ιστορία του, περίτρανη απόδειξη της δύναµης της επιµονής, του πάθους και της επιστηµονικής περιέργειας, θα έπρεπε να αναφέρεται στα σχολικά βιβλία.
∆είτε το σχετικό βίντεο εδώ: https://youtu.be/2gHVUYSY5mU
Ο Percy Julian και η κορτιζόνη
Ο Percy Julian, (γεννήθηκε το 1899) ήταν πρωτοπόρος χηµικός. Μεγάλωσε σε καθεστώς φυλετικών διακρίσεων και ήταν εξαιρετικά δύσκολο να πραγµατοποιήσει τα όνειρά του, ακριβώς επειδή ήταν αφροαµερικανός. Ωστόσο δεν το έβαλε ποτέ κάτω και παρά τα εµπόδια, ολοκλήρωσε τις σπουδές του φτάνοντας να αποκτήσει Ph.D. στη χηµεία, αξιοσηµείωτο επίτευγµα – δεδοµένων των συνθηκών- για τις αρχές του 20ου αιώνα. Το πρωτοποριακό έργο του στην οργανική χηµεία οδήγησε στη σύνθεση της κορτιζόνης, ενός ζωτικού συστατικού για τη θεραπεία της ρευµατοειδούς αρθρίτιδας (και όχι µόνο). Η επιµονή και ο επιστηµονικός του ζήλος του έδωσαν αργότερα την αναγνώριση που άξιζε, ως ένας από τους µεγαλύτερους χηµικούς του 20ου αιώνα. Παράλληλα, ήταν ένθερµος υποστηρικτής των πολιτικών δικαιωµάτων. Εννοείται πως, παγκοσµίως, στα σχολικά βιβλία το όνοµα του Percy Julian δεν αναφέρεται, πιθανότατα εξαιτίας του συστηµικού ρατσισµού που ακόµη δεν έχει εξαλειφθεί.
∆είτε το σχετικό βίντεο εδώ: https://youtu.be/9slCMokXcOU
Η Elizabeth Cochran και η ερευνητική δηµοσιογραφία
Η δηµοσιογραφία ήταν παραδοσιακά από τα «ανδρικά» επαγγέλµατα και πολύ δύσκολο για τις γυναίκες να προσεγγίσουν τον τοµέα. Πόσο µάλλον στα τέλη του 19ου αιώνα. Ωστόσο η Elizabeth Cochran, γνωστή ως Nellie Bly, ήταν µια προσωπικότητα που επηρέασε τη δηµοσιογραφία και τα δικαιώµατα των γυναικών. Η Cochran γεννήθηκε το 1864 και ξεκίνησε την καριέρα της στο Pittsburgh Dispatch. Υιοθέτησε το ψευδώνυµο Nelly Bly, το οποίο έγινε συνώνυµο του πρωτοποριακού και ερευνητικού ρεπορτάζ. Το 1887, η Bly δηµοσίευσε ένα ρεπορτάζ – γροθιά µε τίτλο «Ten Days in a Madhouse» (σ.σ: ∆έκα µέρες στο τρελάδικο), όπου µπήκε η ίδια µυστικά, για να ερευνήσει τις απαράδεκτες συνθήκες ζωής στα ψυχιατρικά άσυλα. Αυτή η απίστευτα θαρραλέα πράξη, αποκάλυψε τη ζοφερή πραγµατικότητα των ψυχιατρικών ιδρυµάτων και υπήρξε αφορµή για να γίνουν εκτεταµένες µεταρρυθµίσεις. Ένα από τα πιο διάσηµα επιτεύγµατα της Bly ήταν το ταξίδι στον κόσµο που έκανε -σε µόλις 72 µέρες- κατόρθωµα εµπνευσµένο από το βιβλίο του Ιουλίου Βέρν «Ο Γύρος του Κόσµου σε 80 ηµέρες». Το ταξίδι της, γεµάτο περιπέτειες, αιχµαλώτισε το κοινό και εδραίωσε τον χαρακτηρισµό της ως πρωτοπόρο. Βεβαίως, παρά το δυναµισµό και την προσφορά της στη δηµοσιογραφία, η Bly επισκιάστηκε από τις επικρατούσες προκαταλήψεις για το φύλο. Η κοινωνία δεν µπορούσε να δεχτεί µια γυναίκα που διακρίνεται στην ερευνητική δηµοσιογραφία, µε αποτέλεσµα να υποβαθµιστουν (ή να µην αναφέρονται καν) όσα έκανε. Εκτός από τη δηµοσιογραφία, η Cochran υπερασπίστηκε τα δικαιώµατα των γυναικών, δίνοντας µάχες για την ισότητα τους στον εργασιακό χώρο. Αψήφησε τους κοινωνικούς κανόνες και άνοιξε το δρόµο για τις µελλοντικές γενιές γυναικών δηµοσιογράφων. Βεβαίως, µέχρι πολύ πρόσφατα η Cochran δεν αναφερόταν καν στις σχολές δηµοσιογραφίας. ∆εν µιλώ για τα σχολικά βιβλία…
∆είτε το σχετικό βίντεο εδώ: https://youtu.be/ACz2bwF1gEs
