Σπύρος Καμαριανάκης: Ένας Αποκορωνιώτης ταχυδακτυλουργός!

Μικρό παιδί ξεκίνησε τη διακονία στην εκκλησία του χωριού του, Βρύσσες Αποκορώνου, πάντα τον γοήτευε και τον ανάπαυε η ατµόσφαιρα του Ναού, των Ψαλµωδιών, των Βυζαντινών ήχων.
Στα χρόνια όµως που µεγάλωνε, η “Μαγεία” τον ακούµπησε στα δάκτυλα και ο Σπύρος Καµαριανάκης, 27 ετών, πέρα από τη δύναµη που του δίνει το σηµείο του Σταυρού όταν το κάνει, όπως είπε στα ”Χανιώτικα Νέα”, µαγεύεται και από το αποτέλεσµα των ταχυδακτυλουργικών τρυκ όταν καταφέρνει να τα φέρει εις πέρας.
Μας µίλησε για τον ζήλο που επέδειξε στο να µάθει τα πάντα για την τέχνη του Ταχυδακτυλουργού Σκηνής, όπως είναι ο τίτλος της ειδικότητας του, κατά τη οποία φορώντας το Φράκο του, µπορεί να τελεί τα τεχνάσµατα, τα κόλπα, τις τεχνικές που ψυχαγωγούν και προσφέρουν ένα χαριτωµένο -όπως το χαρακτηρίζει θέαµα- που φέρνει τη χαρά, το χαµόγελο σε όλες τις ηλικίες. «Από 5 χρόνων µέχρι 95 ετών. Στις παραστάσεις µου σε όλη την Κρήτη, µπορώ να έρχοµαι σε επαφή, να γνωρίζω ανθρώπους οι οποίοι µου εκφράζουν τα συναισθήµατα τους µετά από τη µία ώρα παράστασης, την οποία προσπαθώ να αποδίδω όσο πιο τέλεια µπορώ».
Κάνει λόγο ότι στις µέρες που ζούµε, είναι πολύ σηµαντικό να µπορεί ο κάθε ένας να προσφέρει χαρά στους άλλους ανθρώπους: «Χαρά που αφορά στην ανταλλαγή συναισθηµάτων µεταξύ κοινού και ψυχαγωγού. Ο κόσµος έρχεται, χαίρεται, ξεχνιέται, διασκεδάζει από αυτό στο οποίο ειδικεύοµαι και ονοµάζεται family show. Τα παιδιά έχουν την αναµενόµενη συµπεριφορά, αλλά και οι γονείς, οι µεγάλοι, ξαναγίνονται παιδιά. Βλέπουν µπροστά τους, έναν νέο άνθρωπο µε το κοστούµι του, το Φράκο. ∆είχνουν σεβασµό, αντιλαµβάνονται πως υπάρχει σοβαρότητα κι όταν ακούω το χειροκρότηµα, είναι ακόµη κάτι µαγικό που µε κατακλύζει».
Μας κουβέντιασε για µία τέχνη έκφρασης η οποία εµπεριέχει, την ηθοποιία, το άγνωστο, το µυστήριο, τη δεξιοτεχνία, τη µουσική. «…δεν έχει όρια η ταχυδακτυλουργία. Είναι σαν να βάζεις συνεχώς χρώµατα πάνω στον καµβά κι ολοένα και πιο πολύ να θες να µπεις µέσα στη θάλασσα των χρωµάτων, για να δηµιουργήσεις ακόµα και περισσότερο, ακόµα πιο έντονα, πιο πολύ».
∆ίνει παραστάσεις σε όλη την Κρήτη, σε συλλόγους, σε σχολεία, σε εκδηλώσεις ενοριών. «Με χαροποιεί που έχω στήριξη από πλευράς ανθρώπων της Εκκλησίας, χαίρονται και αναγνωρίζουν στα τεχνάσµατά µου µία ψυχαγωγική προσέγγιση µε αλήθεια, πολύ ζήλο και προσπάθεια από την αρχή µέχρι το τέλος. Πολύ σηµαντικό ρόλο έχει το χαµόγελο, η καλή διάθεση, ώστε απροβληµάτιστα να µεταδώσεις στο κοινό την αγωνία, την αναµονή για το αποτέλεσµα του Τρυκ, του τεχνάσµατος».
Η σχέση του µε την πίστη, την Εκκλησία παραµένει ζωντανή κι όπως µας είπε στην εφηµερίδα, «ως πιστός και θρησκευόµενος, παραµένω στην διακονία της ψαλτικής, προσπαθώ να λάβω το πτυχίο µου στη Βυζαντινή µουσική, δρόµο απίστευτο, γοητευτικό, ανώτερη από την Ευρωπαϊκή µουσική. Στην Εκκλησία, στην πίστη µας, υπάρχουν τα χαρακτηριστικά ή τα χαρίσµατα, της υπακοής, υποµονής, επιµονής, αφοσίωσης. Όταν τα έχεις αυτά και στον επαγγελµατικό τοµέα, αν πάρεις τις ρίζες και αυτά που σου δίνει η Ορθοδοξία, ό,τι και να κάνεις µετά, πιστεύω ότι θα υπάρχει πάντα επιτυχία».