Στ’ Αγίου Πνευμάτου την κορφή

«Στ’ Αγίου Πνευμάτου την κορφή
θέλω να βγει η ψυχή μου
και να ’ρχονται οι κάναβοι
να τρώνε το κορμί μου»

Aυτή την ευχή έκανε ο αλησμόνητος φίλος Νικόλας Πλατσιδάκης, σε ένα από τα πολλά ποίηματα που είχε γράψει για την αγαπημένη του κορφή των 2.254 μέτρων, τα Λευκά Ορη γενικά, το αγαπημένο του χωριό Μελιδόνι Αποκορώνου και τη λαχτάρα του στην ξενιτιά. Στην Αμερική που έμενε, αφού εκεί ήταν η οικογένειά του, μετρούσε κάθε χρόνο τις μέρες για να έλθει στην γιορτή του Αγίου Πνεύματος να προσκυνήσει στην ψηλή κορφή.

Γενικά η λαχτάρα του για την Κρήτη περιγράφεται στα ποιήματά του.
Ηταν από τους λεβεντότερους Κρητικούς που έχω γνωρίσει και είχε πριν μεταναστεύσει, υπηρετήσει στην ανακτορική φρουρά σαν Εύζωνας.
Πριν, όμως, είκοσι χρόνια (στ’ αλήθεια πότε πέρασαν;) ξεκίνησε με τέσσερις φίλους και από το Πεμονιανό Αγιο Πνεύμα στις Χωσές, σε υψόμετρο 1000 μέτρων, άρχισε μεσημέρι την ανάβαση. Πριν την κορφή αισθάνθηκε αδιαθεσία αλλά αρνήθηκε να διακόψει την ανάβαση κατά προτροπή των φίλων και συνέχισε, όπου λίγο πριν την κορφή, άφησε την τελευταία του πνοή όπως ήθελε.
Η κορυφή αυτή ήταν η αγαπημένη του Μακαριστού Ειρηναίου Γαλανάκη που μου είχε διηγηθεί αναβάσεις του ακόμα και κατά τη γερμανική κατοχή. Παλιότερα κάποιοι Αποκορωνιώτες με ιερέα της περιοχής λειτουργούσαν εκεί. Από το 1953, είναι και για τον γράφοντα ο πιο αγαπημένος τόπος της Μαδάρας.
Σε αυτήν συναντώνται τρεις επαρχίες. Αποκόρωνας, Κυδωνία και Σφακιά. Η προτιμότερη ανάβαση σήμερα είναι από την περιοχή του καταφυγίου Βόλικα Κεραμειών ή από Γούρνες Αποκορώνου.
Το εκκλησάκι είναι από ξερολιθιά χωρίς σκεπή και ο σιδερένιος σταυρός στο ιερό τοποθετήθηκε από τον γράφοντα σε μοναχική ανάβαση το 1960.
Από τα αρκετά θαυμαστά ποιήματά του αντιγράφω λίγες γραμμές:

«Το Αγιο Πνεύμα φίλοι μου πάλι θα σας υμνήσω/ μα πρέπει λέει ν’ ανεβώ τα χιόνια να πατήσω./ Για τ’ Αγιο Πνεύμα έγραψα μα’ χει περάσει χρόνος/ κι οφέτος λέω ν’ ανεβώ αν-ε θα βγω και μόνος./ Αν ο παπάς δεν ανεβεί χάλαρα θα διαβούμε/ παπά θα κάμω ‘να βοσκό για να λουτρουηθούμε./ Ψάλτης θα γίνω και θα πω Θε μου την προσευχή Σου/ εις τ’ Αγιο Πνεύμα το ψηλό στην χάρη τη δική Σου./ Οσο θα ζιω θαν’ έρχομαι Πνεύμα μου στη γιορτή Σου/ να προσκυνώ τα Αγια εις την ψηλή κορφή σου./ Ούλο τον κόσμο γύρισα κι αλλού ποθές δεν τά’ δα/ σαν τα Χανιώτικα βουνά γύρ’ από τη Λιβάδα./ Θε μου δεν σου ζητώ πολλά, γι’ αυτό βοήθησέ με,/ και στσι ψηλότερες κορφές, τον γέρο, ανέβασέ με,/ να νιώθω σαν τον αετό, εδά στα γεραθειά μου,/ που μόνο στσι ψηλές κορφές, εκειά χτυπά η καρδιά μου./ Και χαίρεται εις τα ψηλά κορφάλια, γύρω-γύρω/ με βότανα που βγάνουνε το Αγιο το μύρο./ Εις τα μακριά τη θάλασσα να δω που κυματίζει/ και στα γκρεμνά το κύμα τζη, να δω, που σπα κι αφρίζει./ Τούτανα μόνο σου ζητώ κι αν θες βοήθησέ με/ στσι Πάχνες μόνο ν’ ανεβώ κι εκειά παραίτησέ με,/ να ζήσω με ξερό ψωμί, ώστε να ξεψυχήσω/ και εις το Πνεύμα τ’ Αγιο το σώμα μου ν’ αφήσω./ Και η ψυχή όπου κι α πετά και όπου αλλού γυρίζει,/ στσι Παρθενώνες τσι λευκούς θα’ ρχεται να καθίζει./ Οφου παντέρμη ξενιθιά πως δεν σε νταγιαντίζω/ γιατί ο νους μου βρίστεται στην Κρήτη και δακρύζω./ Και τον Θεό παρακαλώ οπίσω να με φέρει/ να ζήσω σαν τον αετό στα πλια ψηλά σου μέρη./ Γιατί στη μαύρη ξενιθιά που χρόνια εδά γυρίζω/ δεν έχει δάφνες με τσ’ ανθούς να πιαίνω να μυρίζω./ Στην ξενιθιά που βρίσκομαι ο νους μου φτερουγίζει/ στο Μελιδόνι το χωριό τσι δάφνες να μυρίζει./ Και κάνει με σταυραετό κι από ψηλά κοιτάζω/ το Μελιδόνι χαμηλά και βαριαναστενάζω./ Για σένα Κρήτη είμ’ άρρωστος και πυρετός με πιάνει/ και δεν μ’ αφήνει να σκεφτώ και σε μπελά με βάνει./ Σκέφτομαι και μονολογώ κι ο νους μου φτερουγίζει/ εις τα ψηλά σου τα βουνά τον ουρανό ν’ αγγίζει./ Με τσ’ αετούς να χαίρομαι τον καθαρόν αέρα/ και να πετώ τόσο ψηλά κι ακόμης παραπέρα./ Είχε χαράξει η αυγή απ’ έφταξα στην Κρήτη/ κι είδα τσι Πάχνες στα μακριά κι ύστερα Ψηλορείτη./ Χτυπά η καρδιά μου δυνατά σαν να ‘τανε αμόνι/ τρέχει το δάκρυ ποταμός, τα μάθια μου θαμπώνει./ Θολώνει μου και το μυαλό, τα γόνατα λυγίζουν/ κι ύστερα τ’ άγια χώματα τα χείλια μου αγγίζουν.

*Σχετικό βιβλίο “Στ’ Αγίου Πνευμάτου την κορφή” του Αντ. Πλυμάκη, έκδοση 2002.