Δεν αποτελεί σχήμα λόγου το γεγονός ότι σε κακοτράχαλες περιοχές των Σφακίων υπάρχουν ακόμη ανεξερεύνητα – απάτητα σημεία όταν από χρόνια, ο άνθρωπος έχει πατήσει στο φεγγάρι.
Στο φαράγγι της Τρυπητής όπου πριν λίγα χρόνια χάθηκε ένας Άγγλος τουρίστας, μα πιο πολλά στο φοβερό φαράγγι Δώματα – Κλάδου (Κλάδου – Δώματα το σωστό).
Σε αυτό υπάρχουν παλαιότερες αφηγήσεις για αρκετούς νεκρούς από γκρέμισμα αγριμοκυνηγούς ή συλλέκτες του πίτυκα από τα δέντρα. Ήταν το μόνο που δεν είχαν περάσει οι ορειβάτες των Χανίων και έτσι αποφασίσαμε να προχωρήσουμε αφού μας σύστησαν έναν καταπληκτικό νέο για οδηγό, τον αλησμόνητο Σήφη Τζατζιμάκη που δυστυχώς “έφυγε” λίγα χρόνια μετά. Γνώστης της διαδρομής, με θαυμαστές ικανότητες και αφάνταστη ανθρωπιά.
Θυμάμαι σε σημείο όπου είχε καταστραφεί το βραχομονοπάτι να πατά στις άκρες των ποδιών του και ν’ ανοίγει τα χέρια του δεξιά – αριστερά, σαν ανθρώπινο κάγκελο, για να περάσουμε από μέσα και κάτω του το χάος των 300 μέτρων. Μάλιστα, όταν στο τέλος καταλάβαμε πόσο κινδύνεψε και του προσφέραμε διπλάσια αμοιβή από την συμφωνημένη, δεν την δέχτηκε.
Το Σάββατο 18-7 του 1970, φθάσαμε στο Ξυλόσκαλο, ώρα 10η νυχτερινή και κοιμηθήκαμε στον ξενώνα που είχε τότε το περίπτερο. Νύχτα ακόμη, ώρα 4.00 της 19ης, ξεκινήσαμε την ανάβαση Λινοσέλι, Μιτάτο Γκίγκιλου, όπου ο Γιάννης ο Τζάτζιμος μας φίλεψε θαυμάσιο γιαούρτι. Στα Σκαφιδιά, Ρουσιά, τα φοβερά γκρεμνά του Κοκκινάβαρη και αρχίζει η κατάβαση. Αμέτρητα δύσκολα σημεία και με ονομασίες χαρακτηριστικές, γνωστές μόνο στους παλαιούς, που θα χρειαζόταν σελίδες για ν’ αναφερθώ. Χωρίς καμία γνώτη και εφόδια αναρριχητικής, δυσκολευτήκαμε αλλά φτάσαμε πλέον στην ακτή Δώματα αυθημερόν μετά από 13 ώρες σκληρής πεζοπορίας.
Είχε αρκετό κύμα και για να φθάσουμε στο ξύλινο, χωρίς κατάρτι, ψαροκάικο που θα μας παραλάμβανε, γινήκαμε… πεζοναύτες με τα σακίδια πάνω στο κεφάλι και ως τη μέση στο νερό. Με λίγα λόγια, στα Χανιά φτάσαμε ώρα 4η πρωινή της επομένης, δηλαδή είχαμε 24 ώρες στο πόδι.
Τα επόμενα χρόνια άρχισαν να πραγματοποιούνται αρκετές διαβάσεις του, από νέους και νέες του Ορειβατικού, συνήθως διήμερες και από παραλλαγές του μονοπατιού, διάφορες.
Όχι για να τοποθετηθεί τιμητική… πλάκα, αλλά για την ιστορία αναφέρω τους συμμετέχοντες στην πρώτη διάβαση: Γεωργ. Γρηγοριάδης, Δημ. Μπαρνιάς, Νίκος Σαούτης, Χρήστος Καρυστιάνης, Χαρ. Ροσμαράκης, Αντώνης Πλυμάκης και Μάρω Πλυμάκη – Λύκου, η πρώτη γυναίκα τότε.
