Με μία ανάρτηση σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης ο Σταύρος Θεοδωράκης προτρέπει να “ακουμε περισσότερο τον “άλλον”” ενώ εύχεται καλή Πρωτοχρονιά.
Αναλυτικά η ανάρτηση αναφέρει «Να ακούμε περισσότερο τον «άλλον»
Αυτά που σκέφτομαι εγώ, τα σκέφτομαι μόνο εγώ;
Και συγγενείς είμαστε μόνο με αυτούς που έχουμε ίδιες ρίζες;
Και τότε πως γίνεται ξαφνικά να διαβάζεις ένα κείμενο και να λες «μα αυτό είμαι εγώ». Να ταυτίζεσαι με μια ταινία, ένα στίχο ή μια θεωρία.
Αυτές τις τελευταίες στιγμές του χρόνου κοιτάω ξανά όσα έχω ανθολογήσει το 2018. Κάποτε ήταν ένας φάκελος στο γραφείο μου. Κιτρινισμένα αποκόμματα από εφημερίδες και περιοδικά. Σήμερα είναι ένας φάκελος στην επιφάνεια εργασίας. «Λόγια». Κρύβω τους σημαντικότερους «συγγενείς» μου εκεί μέσα. Από τον Πολώνιο μέχρι τον Μέντελσον (τελευταία ανακάλυψη, ο συγγραφέας του «Μια Οδύσσεια»). Και φίλους βέβαια που συνεχίζουν να γράφουν τολμηρά και εμπνευσμένα. Λιγοστεύουν αλλά υπάρχουν.
Αλλά το μάτι μου τώρα σταματάει σε ένα όνομα. Άμος Οζ. Πέθανε τέσσερις μέρες πριν τελειώσει το 2018.
Διαβάζω: «Όποιος μπορεί να φαντάζεται τον άλλο δεν είναι μόνο καλύτερος συγγραφέας, ή γείτονας, ή καλύτερος οικογενειάρχης. Είναι ακόμα και καλύτερος εραστής. Να σκέφτεσαι πάντα “αν ήμουν εκείνος, αν ήμουν εκείνη”… Πως θα ήταν αν ήμουν αυτή η γυναίκα, αυτός ο γέρος άνθρωπος, ο τρομοκράτης, ο χαζός του χωριού… Μπαίνω στο πετσί του άλλου. Σε μερικά πετσιά δεν θέλω να μείνω αλλά τα επισκέπτομαι!».
Ούτε θυμάμαι πόσα χρόνια βλέπω μπροστά μου αυτά τα λόγια του Οζ. Το πιθανότερο είναι να τα έχω πάρει από κάποια συνέντευξή του. Και από τότε κοιμάμαι συχνά μαζί τους. Υπάρχουν μέρες που με χτυπάνε με νόημα στην πλάτη. «Να σκέφτεσαι περισσότερο τον άλλο. Να τον ακούς. Όχι μόνο “τον δικό σου άλλον” αλλά και τον “ξένο άλλον”. Τον απέναντι, τον αντίπαλο, τον διαφορετικό, τον γείτονα…».
Δεν ξέρω αν έχει σημασία αλλά ο μεγάλος Οζ ζούσε και αυτός αγκαλιά με αυτή τη φράση. Ήταν Ισραηλινός αλλά υποστήριζε το δικαίωμα των Παλαιστινίων να έχουν το δικό τους κράτος. Θα μπορούσα να σας πω πολλά που μαρτυρούν ότι ο Οζ επισκεπτόταν και πετσιά που δεν συμπαθούσε. Σε μια προσπάθεια να τα κατανοήσει.
Αλλά σήμερα – ειδικά σήμερα – σημασία έχει να σκεφθούμε πόσο δεκτικοί είμαστε εμείς στα μηνύματα των «άλλων».
Πόσο φιλάλληλοι ή πόσο εγωιστές είμαστε; Πόσο μας μπολιάζουν οι ιδέες των «άλλων». Πόσο προσπαθούμε να κατανοήσουμε όσα μοιάζουν ακατανόητα. Πόσο κοντοστεκόμαστε. Πόσο συναισθανόμαστε.
Καλή πρωτοχρονιά!»
Στον κατά τα άλλα αγαπητό και συμπαθή νέο πολιτικό Σταύρο Θεοδωράκη, τού ευχόμαστε ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ, ΥΓΕΙΑ και ΕΚΠΛΗΡΩΣΗ ΤΩΝ ΣΤΟΧΩΝ ΚΙ ΕΠΙΔΙΩΞΕΩΝ ΤΟΥ. Παρότι δεν πολυασχολούμαι – λόγω απουσίας στο εξωτερικό και της κάποιας προχωρημένης ηλικίας, 76 συμπληρωμένα- με την πολιτική κατάσταση της χώρας μας, ο Σταύρος Θεοδωράκης έχαιρε της συμπαθείας και εκτίμησής μου, κυρίως για την απλότητα του χαρακτήρα του: Ποτέ μου δεν ήθελα να στενοχωρώ τους συνανθρώπους μου κι ούτε να προβαίνω στην πνευματική αποτίμησή τους, αφού σέβομαι το ελεύθερο, το μοναδικό, το ανεκτίμητο πρόσωπό τους, ανεξαρτήτως των όποιων διαφορετικών τους και κληρονομουμένων υπαγωγών – καταβολών [Θρησκεία, γλώσσα, φυλή, χρώμα, καταγωγή, κουλτούρα κ.λπ.]. Αγαπητέ Σταύρο Θεοδωράκη, δεν τα γράφω τυχαία τα παραπάνω, αφού εύχομαι να υπάρχει και να τηρείται η αρχή της αμοιβαιότητας από όλους τους απανταχού της γης συνανθρώπους μας. Ο παραπάνω Πρωτοχρονιάτικος λόγος σας, οι ευχές και στόχοι σας είναι πράγματι μνημείο συνειδητής συμβίωσης και συνύπαρξης και μακάρι να υλοποιηθούν για το καλό του ανθρώπινου γένους και είδους:
-ΟΜΩΣ, αγαπητέ Σταύρο, ορθά αναφέρθηκες στον μεγάλο Ισραηλινό συγγραφέα Άμος Όζ, που συνειδητά τάχθηκε υπέρ της δημιουργίας κράτους για τους ταλαιπωρημένους επί αιώνες Παλαιστίνιους, όμως ο πνευματικός αυτός γίγαντας γινόταν “τούρκος” αν τολμούσε κάποιος ή άλλη Εθνότητα – Κράτος να σφετεριστεί ή να αμφισβητήσει τα εθνολογικά στοιχεία – καταβολές της πατρίδας του! Καταλάβατε;
Πολύ σωστά, κοινωνιολογικά, αλλά και χριστιανικά εύχεστε και προτρέπετε τους συνανθρώπους μας ” να ακούς τον άλλο!!…”
Είπαμε, ότι δεν επιθυμώ και μαλιστα θλίβομαι όταν στενοχωρώ κάποιον συνάνθρωπό μου: ωστόσο, αγαπητέ Σταύρο Θεοδωράκη, το δικό σου ποτάμι ή κρασί της ΑΓΑΠΗΣ στέρεψε για τα καλά και φοβάμαι πως ολότελα έπαψες να ακούς τους άλλους. Ελπίζω να με καταλαβαίνεις, αφού υπαινίσσομαι τη θλιβερή ιστορία του ανύπαρκτου [κυριολεκτώ σαν Μακεδόνας της “Ερατεινής Ημαθίας] “ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΖΗΤΗ,ΑΤΟΣ.
ΓΙΑΤΙ, αγαπητέ Σταύρο δεν “ακούσατε” ούτε ΕΝΑΝ Μακεδόνα που θρηνεί για την επάρατη [δεν γράφω προδοτική -θα δούμε ] συμφωνία των Πρεσπών, την οποία, μάλιστα, θεωρήσατε και ως καλή και συμφέρουσα για τη χώρας μας!!!… “Θεέ και Κύριε!!…” Αλλά, απαξιώσατε να διαβάσετε, εδώ στα τιμημένα Χανιώτικα Νέα τρείς απίστευτα τεκμηριωμένες εργασίες -δοκίμια για την πλήρη αλήθεια και ιστορική πραγματικότητα του Μακεδονικού ζητήματος – Κρητών επιστημόνων Μακεδονικής καταγωγής, και δύο Κρητών αξιόλογων συνεργατών. Αγαπητέ Σταύρο Θεοδωράκη, γνωρίζω τί σας γράφω σαν συντ/χος νομικός και κοινωνιολόγος και μακριά από μένα οι πάσης φύσεως εθνικιστικές εξάρσεις και κορώνες, όμως δεν μας ακούτε που θρηνούμε [Μα, τα Σκόπια Μακεδονία; Είστε με τα καλά σας;], δεν διαβάσατε τί έγραψε -χιλιάδες χρόνια πριν- ο πατέρας της Ιστορίας ΗΡΟΔΟΤΟΣ για την “Ερατεινή” Ημαθία του “Ρουμλουκιού” και του Αλιάκμονα; Ποιός είπε ότι δεν σεβόμαστε, δεν εκτιμούμε τους όποιους γείτονες ή άλλους λαούς της γης, αλλά επιθυμούμε το ίδιο να κάνουν κι αυτοί για τα δικά μας εθνολογικά στοιχεία. Όχι μόνο λόγια, αγαπητέ Σταύρο Θεοδωράκη, αλλά να ακούτε και να αφουγκράζεστε τον απλό λαό μας. Σας γράφω σαν απλός έλληνας Κρητικός -ορμώμενος από την Ερατεινή Ημαθία- και σέβομαι το απόλυτο δικαίωμά σας της “Ηθικής Επιλογής”, τονίζοντας όμως ότι αυτό το ΑΠΟΛΥΤΟ ΜΕΓΕΘΟΣ [ομού με την ΑΓΑΠΗ] δεν νοείται [είναι δηλαδή λόγια αέρος] αν δεν υπάρχει ταυτόχρονα και συνειδητή υποχρέωση ΕΥΘΥΝΗΣ της όποιας ΕΠΙΛΟΓΗΣ. Με φιλική εκτίμηση και όλα να έλθουν κατ’ ευχήν Θεού. Γιώργος Καραγεωργίου, συντ/χος νομικός, κοινωνιολόγος, οικονομολόγος ΧΑΝΙΑ.