«Ο χορός απελευθερώνει τον άνθρωπο, τόσο από την πλευρά του χορευτή όσο όµως και από την πλευρά του θεατή», λέει σε συνέντευξή της στις “διαδροµές” η Χανιώτισσα χορεύτρια Στέλλα Τριπολιτάκη.
Η Στέλλα γεννήθηκε στα Χανιά το 1990. Μετά το σχολείο ξεκίνησε τις σπουδές της στο τµήµα Μηχανικών Υπολογιστών του Πολυτεχνείου Κρήτης αλλά στα 18 της συνειδητοποίησε πως ο χορός είναι αυτό που πραγµατικά θέλει να κάνει στην ζωή της και ανέβηκε στην Αθήνα για σπουδές. Είναι αριστούχος απόφοιτος της Ανώτερης επαγγελµατικής σχολής χορού “Ακτίνα” κι ως χορεύτρια έχει συνεργαστεί µε σηµαντικούς καλλιτέχνες ενώ έχει πάρει µέρος παρουσιάσεις έργων στη Στέγη Γραµµάτων και Τεχνών, την Εναλλακτική σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, το ∆ηµοτικό θέατρο Πειραιά, το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, το θέατρο Βράχων, το µουσείο Μπενάκη κ.ά. Είναι ιδρυτικό µέλος της κολλεκτίβας χορού “Underscore” όπου συνδιαχειρίζονται και επιµελούνται έναν νέο καλλιτεχνικό χώρο στο κέντρο της Αθήνας, το Μ54.
Τι είναι για εσένα ο χορός; Πώς έκανες τα πρώτα σου βήµατα;
Ξεκίνησα τα πρώτα µου βήµατα στην ηλικία των 3 ετών στην σχολή χορού της Νίνας Πολιτάκη, δίπλα ακριβώς στο ∆ηµοτικό Σχολείο που µαθήτευσα. Η σχολή της κα Νίνας και τα µαθήµατα χορού, αποτέλεσαν για µένα µια όαση και έναν εµπνευστικό συνοδό καθ όλη τη διάρκεια των σχολικών µου χρόνων. Αν και αγάπησα πολύ το σχολείο, δεν µπορούµε να αρνηθούµε τις τεράστιες ελλείψεις που υπάρχουν για να καλύψουν σφαιρικά τις εκπαιδευτικές ανάγκες και την πολυµορφία του κόσµου των παιδιών. Είχα την τύχη, λοιπόν να υπάρχει στα απογεύµατά µου ο χορός ως µια µεγάλη πηγή έκφρασης, εκτόνωσης, καλλιέργειας της φαντασίας, της µουσικότητας, ως ένας υγιής κι ολιστικός τρόπος φροντίδας της φυσικής-σωµατικής µου κατάστασης. Μπορώ να πω τόσα πολλά. Ένα ακόµα πολύ βασικό εργαλείο ήταν για µένα η δηµιουργία των φιλικών σχέσεων. Ο τρόπος που καλλιεργήθηκε µέσα από τα µαθήµατα µε την κα Νίνα το µοίρασµα, η οµαδικότητα, η αφοσίωση, η επιµονή και η προσπάθεια για να φτάνουµε κάθε τέλος του χρόνου να παρουσιάζουµε ολόκληρες παραστάσεις µε την σχολή. Θυµάµαι πολλές παραστάσεις στο Ωδείο Χανίων ή στο Θέατρο “Βλησίδη”. Όλα αυτά ξεκίνησαν να ξετυλίγουν το νήµα του τι είναι χορός για µένα. Βέβαια, όσο εµβαθύνεις σε κάτι οι λέξεις αλλάζουν, το αντικείµενο µεταµορφώνεται. Αλλά µπορώ σίγουρα να πω πως ήταν µεγάλη τύχη αυτό το ξεκίνηµα, πολύ πλούσιο, κάτι που θεωρώ όλα τα παιδιά αξίζει να βιώνουν. ∆ιότι ο χορός δεν είναι απλά άθληµα (χωρίς να το υποτιµώ τον αθλητισµό φυσικά), αλλά είναι ένας µεγάλος κόσµος προς ανακάλυψη. Ένα σηµαντικό αίτηµά µας, ως κλάδος, είναι να συµπεριληφθεί ο χορός στα σχολεία. Είναι µακρύς ο δρόµος µέχρι τότε, αλλά ας αναλογιστούµε πόσο εύφορος είναι ο χορός σαν τέχνη και τι µπορεί να προσφέρει στα παιδιά.
Ο χορός απελευθερώνει τον άνθρωπο; Τον κάνει καλύτερο;
Θα ξεκινήσω µεταφέροντας τα λόγια του αγαπηµένου µου Πωλ Βαλερύ.: “Ο Χορός είναι µια τέχνη που απορρέει από την ίδια τη ζωή, αφού δεν αποτελεί µόνο τη δράση ολόκληρου του ανθρώπινου σώµατος, αλλά µια δράση που µεταφέρεται σε έναν κόσµο, σε ένα είδος χώρου-χρόνου, που σε κάθε περίπτωση δεν είναι ακριβώς ο ίδιος µε αυτόν της πρακτικής ζωής”. Θα τολµούσα να πω, πως ναι ο χορός απελευθερώνει τον άνθρωπο, τόσο από την πλευρά του χορευτή όσο όµως και από την πλευρά του θεατή. Θεωρώ πως όσο σηµαντικό είναι να κάνουµε χορό είναι και να βλέπουµε χορό. Τα Χανιά έχουν εξελιχθεί πάρα πολύ σε αυτό το κοµµάτι. Η δουλειά της τοπικής κοινότητας προς αυτή τη κατεύθυνση είναι πραγµατικά αξιοσηµείωτη, όπως την παρακολουθώ από την Αθήνα. Η δυνατότητα που έχει ο κόσµος να δει παραστάσεις ή να παρακολουθήσει σεµινάρια από το Dance Days Chania ή τα “Ανοιχτά Πανιά”, είναι µοναδικές. Αλλά και σε µικρότερη κλίµακα οι σχολές χορού και τα στούντιο της πόλης πιστεύω ότι κάνουν φανταστική δουλειά. Αν το δούµε και πιο απλά, θαυµάζω πολλές φορές τη βαθιά, ακούσια, αυθόρµητη σχέση που έχει ο κόσµος µε τον χορό µέσω της παράδοσης. Ειδικά στην Κρήτη ο κόσµος έχει µια µεγάλη σύνδεση µε τον χορό. Ο σύγχρονος χορός µπορεί να φαίνεται καµιά φορά στα µάτια µας “προχωρηµένος” ή ακατανόητος αλλά έρχεται να µας εξοικειώσει µε το σήµερα, µε τις σύγχρονες ανάγκες, να αναµετρηθεί και να διαδράσει µε τα σηµερινά ερεθίσµατα. Παρατηρούµε πλέον πως ο σύγχρονος τρόπος ζωής τείνει να αδρανοποιεί το σώµα. Γι αυτό για µένα ο χορός ήταν πάντα και είναι πράξη επαναστατική. Έρχεται για να µας υπενθυµίσει την τεράστια αξία της σωµατικής δύναµης και συνείδησης. Ο χορός πέρα από εξοικείωση µε το σώµα είναι ένας δρόµος και µια “γλώσσα” σύνδεσης µε τον εαυτό µας και µε τους άλλους γύρω µας.
Σε “κέρδισε” επαγγελµατικά η Αθήνα. Γιατί;
Στην Αθήνα ανέβηκα αρχικά για σπουδές. Αν και ξεκίνησα να φοιτώ στο τµήµα Μηχανικών Υπολογιστών του Πολυτεχνείου Κρήτης, το 2010 αποφάσισα να κάνω αυτή τη µεγάλη στροφή και να ακολουθήσω αυτό που λέµε το “όνειρό µου”. Έδωσα εξετάσεις κι έγινα δεκτή στο προπαρασκευαστικό τµήµα και στο 1ο έτος της Κρατικής Σχολής Χορού. Από όταν αποφοίτησα αργότερα από την Ανώτερη Επαγγελµατική σχολή χορού ΑΚΤΙΝΑ, ασχολούµαι ενεργά ως χορεύτρια και δασκάλα χορού. Ζω 14 χρόνια εδώ και έχω συνεργαστεί µε πολύ όµορφους ανθρώπους κι έχω χορέψει σε διάφορες σκηνές και φεστιβάλ της Αθήνας. Με έχει κερδίσει η πυκνή καλλιτεχνική δραστηριότητα, απολαµβάνω να βλέπω θέατρο, καταφεύγω σταθερά σε µια αίθουσα σινεµά, µου αρέσει η live µουσική, τα βιβλιοπωλεία, οι µικρές κοινότητες και οι καλλιτεχνικές δράσεις που πραγµατοποιούνται από ανεξάρτητα εγχειρήµατα. Επαγγελµατικά θα έλεγα ότι είναι αρκετά δύσκολο να ζεις σαν καλλιτέχνης σε µια πόλη όπως η Αθήνα ή γενικότερα στην Ελλάδα. ∆υστυχώς δεν υπάρχει η απαραίτητη κρατική στήριξη, όπως σε άλλα ευρωπαϊκά κέντρα. Συγκεκριµένα για την τέχνη του χορού, δεν υπάρχει Πανεπιστήµιο, ένα θέατρο για χορό ή ένα αναγνωρισµένο πτυχίο το οποίο να µπορεί να µας στηρίξει επαγγελµατικά µετά την φοίτησή µας.
Τα τελευταία 3 χρόνια παρόλα αυτά έχω ξεκινήσει ένα δικό µου εγχείρηµα µαζί µε 7 ακόµα συνεργάτες-χορευτες, όπου δηµιουργήσαµε τον χώρο Μ54 στο κέντρο της πόλης, στην Οµόνοια απέναντι ακριβώς από το Εθνικό Θέατρο-κτίριο Τσίλλερ. Αυτός ο νέος πυρήνας έχει δώσει πνοή και πάτηµα να πραγµατοποιηθούν έργα, δράσεις και εργαστήρια πέρα απ’ όλες αυτές τις δυσκολίες. Φιλοξενούµε και στηρίζουµε καλλιτέχνες τόσο από την Ελλάδα αλλά και από το εξωτερικό. Έτσι υπό την φροντίδα αυτής της στέγης έχω ξεκινήσει και εγώ σιγά σιγά προσωπικές µου δουλειές. Πέρυσι κιόλας παρουσιάστηκε το έργο “Live as a leaf” στα Χανιά στα πλαίσια του Dance Days Chania Festival.
Μοιράσου µαζί µας µια ανάµνηση από µια παράστασή σου, κάτι ξεχωριστό για εσένα.
Έχω πολύ όµορφες αναµνήσεις ναι. Και µου έρχονται χαρακτηριστικά δυο εικόνες στο µυαλό. Η µια είναι από την παράστασή “Destination Free” στο ∆ηµοτικό θέατρο Πειραιά το 2017 στα πλαίσια τότε της δράσης “Ανοιχτές Πόρτες 1η Πλατφόρµα νέων δηµιουργών” όπου στο τέλος της παράστασης ήρθε η τότε υπουργός πολιτισµού Λυδία Κονιόρδου να µιλήσουµε για το έργο. Ήταν µια πραγµατικά φροντιστική και ουσιαστική πράξη. Που όµως µπορεί να την αισθανθεί κανείς και από ανθρώπους λιγότερο εξοικειωµένους µε την τέχνη. Όπως έγινε το καλοκαίρι στην συνεργασία µας µε την Ιώ Ασηθιανάκη στο πλαίσιο των γιορτών Ρόκας. Ήταν εκεί στο χωριό της Κεράς µια από τις κατοίκους, η κα Κατερίνα, η οποία έτρεχε, άφηνε τις δουλειές της κι ερχόταν µε ανυποµονησία να δει την παράσταση µας. Μου έχει εντυπωθεί η ευγνωµοσύνη και η χαρά που µας µετέδιδε στο τέλος κάθε παράστασης.
Στα Χανιά θα σε δούµε το καλοκαίρι για παράσταση;
∆υστυχώς δεν έχω ακόµα κάτι στα σκαριά. Βέβαια κάθε φορά που έρχοµαι κάτι εν τέλει προετοιµάζουµε µε καλλιτέχνες και καλλιτέχνιδες που συναντώ. Αυτή τη περίοδο όµως βρίσκοµαι στην Αθήνα µε την οµάδα Guest project και παρουσιάζουµε στο Θέατρο Θησείον το έργο Lakes, µια παραστατική συνέργεια ανάµεσα σε χορό, µουσική, λόγο και γραφή. Το συγκεκριµένο θέατρο αποφάσισε να αφιερώσει τις Τετάρτες της φετινής σεζόν στο χορό. Μια πραγµατικά όµορφη κίνηση και βοηθητική ιδέα για το χορό. Έτσι και εµείς τον Απρίλιο θα στεγαστούµε κάτω από αυτό το εγχείρηµα των Ιώ Βουλγαράκη και Αργύρη Ξάφη.
Έχοντας ζήσει στα Χανιά, τι σ’ αρέσει στην πόλη και τι θα ήθελες να αλλάξει;
Τα Χανιά είναι µια πανέµορφη πόλη. Τη χάρηκα πολύ σαν παιδί και λίγο σαν φοιτήτρια, πριν φύγω για την Αθήνα. Είναι όµορφη λόγω της ιστορίας και της δοµής της φυσικά, αλλά και λόγω των ανθρώπων της. Κάθε φορά που τα επισκέπτοµαι, παρατηρώ άλλοτε αλλαγές που µου προκαλούν ευχαρίστηση κι άλλοτε όχι. Όσο περνούν τα χρόνια είναι εντυπωσιακή η άνοδος της τουριστικής δραστηριότητας. Θα ήθελα περισσότερο ελεύθερο και φροντισµένο δηµόσιο χώρο για τους κατοίκους. Πιστεύω ότι θα µπορούσαν να συνδυαστούν οργανικά και τα δύο. Ανακαλώ τις ήσυχες βόλτες στην παλιά πόλη, την πολιτιστική δραστηριότητα των Νεωρίων πριν διακόψουν την λειτουργία τους, τις αυθόρµητες συναντήσεις σε αγαπηµένα καφενεία ή µπαρ, τις βόλτες στις προβλήτες.
Πλέον αρκετοί κάτοικοι αναγκάζονται λόγω των ακριβών ή ακόµα και ανύπαρκτων ενοικίων να µετακοµίσουν στα περίχωρα. Αυτό έχει δηµιουργήσει µια “διάσπαση” της κοινότητας. Αυτό κρατάω ως ένα κεντρικό πυρήνα αλλαγής, να ξαναγίνουν τα Χανιά και το κέντρο τους, προσβάσιµο στους κατοίκους και τις ανάγκες τους.
