Αν παρατηρήσουμε τα χνάρια του Άγιου Βασίλη χρόνια τώρα που αφήνει επάνω στο χιόνι, θα δούμε ότι είναι βαθιά αποτυπωμένα, πάντα φρέσκα και οδηγούν σε ζεστές καρδιές. Αυτά τα χνάρια, για να αντέχουν μέσα στον χρόνο, στην παγωνιά και στον απέραντο κόσμο, κάτι θα σημαίνει. Μήπως ακολουθώντας αυτά τα σημάδια που αφήνει ξανά και ξανά και διατηρούνται, είναι καλό να πατήσουμε στα ίδια; Την ώρα που προσφέρουμε κάτι στον διπλανό μας, χωρίς να έχουμε σεβάσμια γενειάδα, ακολουθούμε το παράδειγμα του. Κάθε φορά που θα αφήσουμε σε μια πόρτα μια σακούλα τρόφιμα, παίρνουμε λίγη χαρά από το ειδυλλιακά χιονισμένο τοπίο που διανύει ο Άγιος Βασίλης. Όταν δίνουμε λίγα χρήματα εκεί που ξέρουμε ότι δεν τους φτάνουν, για να πληρώσουν έναν λογαριασμό, ναι· τότε μπορούμε να πούμε ότι φοράμε τον κατακόκκινο χαρούμενο σκούφο του. Μπορεί τα παιδιά με τέχνη να αποσπούν την προσοχή του Άγιου Βασίλη τις γιορτές, μα δεν θα μείνουμε εκεί. Εμείς ξέρουμε πολύ καλά πού να παρκάρουμε το δικό μας έλκηθρο και να παραδώσουμε το μεγάλο ή μικρό αλλά ζεστό δωράκι μας σε κάποιον που έχει ανάγκη. Όταν όμως θα έχουμε καλλιεργήσει τον εαυτό μας, όχι μόνο να δίνει σε μη έχοντες, αλλά και να μην αδικούμε έμμεσα ή άμεσα κάποιον, ε, τότε θα μας αξίζει ολόκληρη η στολή του Άγιου Βασίλη, με το έλκηθρο μαζί, για να γίνουμε η συνέχεια του. Εμείς τελικά, θα βάλουμε τη στολή; Θα βρούμε τα χιονισμένα χνάρια του; Θα τσουλήσουμε παραπέρα στον χρόνο το έλκηθρο του με τα δώρα;
*Η Μαίρη Κουτρούλη- Σκαμνάκη
είναι Ιδιωτ. Υπαλ.- Συγγραφέας,
Μέλος Δ.Σ. Ένωσης Πνευματικών Δημιουργών Χανίων
