Στα μονοπάτια της ζωής και της αγάπης

Έριξε, πάλι, τον κουβά της μνήμης, στο βαθύ πηγάδι των αναμνήσεών του, ο φίλος Δημήτρης Κ. Τυραϊδής, για να ανασύρει, αυτή τη φορά, όμορφες ρομαντικές και όχι μόνον, ιστορίες, και μας τις παρουσιάζει στο κατακαίνουριο βιβλίο του, με τον όμορφο και ταιριαστό τίτλο.
Περίπου κάθε ιστορία, την έχει διανθίσει με ταιριαστά ποιήματα, του βουνού και της στάνης, βγαλμένα από τα τρίσβαθα της ευαίσθητης καρδιάς του. Και όπως λέει στον πρόλογο του βιβλίου ο πατήρ Ιγνάτιος, «για το ανθρώπινο ήθος του και τα μεστά γραφτά του και τα καθαρά μάτια του, που διεισδύουν σε κάθε έμψυχο και άψυχο».
Εντυπωσιακή θα χαρακτήριζα και τη φωτογραφία του εξωφύλλου. Δείχνει δύο νέα παιδιά, αγκαλιασμένα, να προχωρούν «Στα μονοπάτια της ζωής και της αγάπης».
Διάλεξα μερικές από τις ιστορίες, όπως εκείνη στην αρχή του βιβλίου με τίτλο «Ένα λουλούδι πέταξε». Είναι μια υπέροχη ιστορία, με τη Φιλίτσα και τον Στέλιο, με αίσιο τέλος. Δεν ξέρω αν είναι πραγματική ιστορία. Υποθέτω πως μάλλον είναι, όπως με πειστικότητα ο Δ.Τ. περιγράφει τα γεγονότα.
Συγκινητική η δεύτερη ιστορία που λέει για τον μικρό μαθητή, που μου μοιάζει να είναι αυτοβιογραφική. Εντυπωσιακός και σε άπταιστα Ρουμελιώτικα, ο διάλογος της μάνας και του γιου, που αντί να χαρεί και να τον παινέσει για τις καλές επιδόσεις του, αυτή: «Πάρτου απόφασ’ δεν παένεις ισύ στου γυμνάσιου… Ισύ θα μείνεις ιδώ στου χωριό». Αλήθεια πόσες φορές θα δόθηκε η ίδια απάντηση, από τους φτωχούς γονείς, σε παιδιά, που ήθελαν να προχωρήσουν στα γράμματα. Oμως δεν τους άφηνε η φτώχεια και η μίζερη και δύσκολη περίοδο της δεκαετίας του ’50 και ’60!!
Στο ίδιο μοτίβο σχεδόν και οι υπόλοιπες ιστορίες του βιβλίου, όπως εκείνη με τον Σωτήρη και την Αναστασία, που ο κακός γείτονας, με τις δολοπλοκίες του δεν μπόρεσε να καταστρέψει, «με το μυαλό του το πανούργο».
Εντυπωσιακή η ιστορία με την κακή “μάγισσα” και με έντονο λαογραφικό ενδιαφέρον!!
Στους “Βαρβάρους” ο Δ.Τ. περιγράφει πολύ γλαφυρά την περίοδο του εμφυλίου, που ακολούθησε τη Γερμανική κατοχή, στην ιδιαίτερη πατρίδα του την Ρούμελη: «Τώρα, όσοι γλυτώσαμε από τον κατακτητή κινδυνεύαμε να σφαγιαστούμε…». Περιγράφει την εκτέλεση, με ιδιαίτερη σκληρότητα, του δεμένου σκύλου από μικρά παιδιά με λιθοβολισμό.
Ακολουθούν κι άλλες ιστορίες όμοιες ή διαφορετικές με τις παραπάνω, και θα τις απολαύσετε, γιατί είμαι βέβαιος πως στις περισσότερες κυρίαρχη είναι «η ζωή και η αγάπη».