» Θεατρική Ομάδα του Βενιζελείου Ωδείου Χανίων
Σκην.: Μαρία Λεκάκη
Κείμ.: Παναγιώτης Ζαφείρης, Μαρία Λεκάκη
Σκηνογ.: Δημήτρης Πουλιδάκης
Κοστ.: Κωστής Σταυρουλάκης
Ηθ.: Δάφνη Αγάθου, Τόνια Αρχοντάκη, Ανδρέας Βοτζάκης, Στέλλα Βραχνάκη, Νίκος Διαλεκτάκης, Σμαράγδη Κουτσορινάκη, Σούλα Πουγιαλάκη, Εύα Παπαδάκη, Σόνια Πασενίδου, Κατερίνα Ριτζάκη, Νεκταρία Σολιδάκη, Ελένη Τσικαλλάκη, Άρια Τσιφτόγλου, Λάια Χαζιράκη
Το θέατρο, ως μια από τις δεσπόζουσες σκηνικές τέχνες αναπαραστάσεων, σε κόντρα των καιρών και των αντίξοων πολιτικών αντιπαραθέσεων περί αφανισμού του, επιμένει να παραδίδει μαθήματα πολιτισμού και πνευματικής δημιουργίας, αλλά και να ανακατευθύνει ατέρμονα, μέσω της καταγραφής της ανθρωπογεωγραφίας των κοινωνικών τάξεων, τα αισθητικά κριτήρια ψυχαγωγίας των δεκτών του (κοινού).
Για να λειτουργήσει το Ερασιτεχνικό Θέατρο, όπως εξάλλου και τα υπόλοιπα σκηνικά θεάματα αναπαραστάσεων, απαιτείται μία και μόνο μία συνθήκη. Η επικοινωνία της σκηνής με το θεατή. Και μέσα σε αυτήν τη συνθήκη, διαμορφώνονται δεκάδες άλλες, που καθορίζουν τόσο την ποιότητα της αφήγησης, όσο και την εκπαίδευση του ενστίκτου του κοινού, λίγο πριν την τελική και ουσιαστική του παραδοχή, προς την αποδοχή ή την απόρριψη.
Οι ερασιτεχνικές θεατρικές ομάδες είναι εκατοντάδες στην Ελλάδα. Κάθε πόλη και το δικό της φυτώριο. Κάθε φυτώριο και το δικό του άρωμα. Κάθε άρωμα τη δική του ιδιοσυγκρασία.
Ανάμεσα σε αυτές και το άρωμα της ομάδας του Βενιζελείου Ωδείου Χανίων, ενός συνεχούς πομπού συχνοτήτων πνευματικής παραγωγής, με πολύχρονη κατάθεση δημιουργίας και ολοκλήρωσης παραστάσεων από ολόκληρη τη χρωματική παλέτα των θεατρικών έργων.
Αυτή τη φορά η Μαρία Λεκάκη, σκηνοθέτης της παράστασης, μαζί με τον Παναγιώτη Ζαφείρη, ως κειμενογράφοι, εμπιστεύτηκαν την πρωτότυπη γραφή τους σε μια ομάδα πρωτόπειρων ηθοποιών, οι οποίοι απέδωσαν το έργο με πειθαρχία, υπηρετώντας με σαφήνεια τη σημειολογία που οι συγγραφείς επέλεξαν να κρύψουν στο δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης των κειμένων τους.
Ένα κρυφό, ομόφυλο ζευγάρι παραγωγού-ηθοποιού, ο Άρης και ο Μάνος, σχεδιάζουν και προσπαθούν να ανεβάσουν ένα μιούζικαλ. Έτσι, επιχειρούν μια οντισιόν ερασιτεχνών ηθοποιών με σουρεαλιστικές καταλήξεις, αντικατοπτρίζοντας ωστόσο, τη σημερινή πραγματικότητα στα παρασκήνια.
Η παράσταση είναι μια αμφίδρομη διαδρομή, καθώς μέσα της γεννιέται έξυπνα μια δεύτερη παράσταση, αυτή της προετοιμασίας ενός μιούζικαλ, με μονογραφίες προσώπων, συνδεδεμένες στο μοντέλο μιας σημερινής μικροκοινωνίας των παρασκηνίων και την αγωνία των υποψηφίων ηθοποιών, ώστε να συμμετέχουν, ο καθένας ασφαλώς για δικούς του λόγους.
Ενδιαφέρουσα πλοκή, που παράγει πηγαίο γέλιο, με ατακαριστούς διαλόγους και φόντο ένα αφαιρετικό σκηνικό, που τονίζει τις υπο-αξίες των καιρών μας, υπογραμμίζοντας την προχειρότητα της φτηνής και αρπακολιάρικης προετοιμασίας μιας εμπορικής παραγωγής.
Οι άξονες της αγωνίας των παραγωγών αντιδιαμετρίζονται εύστοχα με την αγωνία των ηθοποιών, δημιουργώντας έτσι, ένα σουρεαλιστικό παιχνίδι αντιθέσεων, ένα πεδίο μάχης για την αποδοχή της διαφορετικότητας της πρώτης πλευράς και την καλλιτεχνική επιβίωση της άλλης.
Εξαιρετικά προετοιμασμένο το ζευγάρι των πρωταγωνιστών (Ανδρέα Βοτζάκη ως Άρη και Νίκου Διαλεκτάκη ως Μάνου), στην απόδοση της ερμηνείας απαιτούμενων συμπεριφοριστικών μοντέλων, καθώς οι δύο νέοι εκκολαπτόμενοι ηθοποιοί, υπό τη δημιουργική επίβλεψη και καθοδήγηση της Μαρίας Λεκάκη, επιστρατεύουν την ερασιτεχνική τους χάρη, δεκανίκι της απαραίτητης επί σκηνής χημείας και την καταθέτουν απλόχερα στο πεδίο του πάλκου.
Γύρω τους, δορυφόροι, μια ομάδα νέων αλλά και μεγαλύτερων κοριτσιών, που εμπλουτίζει ενεργά την καλλιτεχνική σύνταξη και εναρμονίζει σημαντικά τις διαστάσεις τόσο των αντιθέσεων των υποκείμενων ρόλων, όσο και των μεταξύ τους συνθέσεων.
«Η κοινωνία είναι λάθος… όχι εμείς…» λέει σε κάποιο σημείο ο Μάνος. Ναι, στις περισσότερες περιπτώσεις είναι έτσι, ωστόσο αυτήν υπηρετούμε και είμαστε τα κύτταρα του δηλητηριώδους ιστού της.
Αν τελικά το ερασιτεχνικό θέατρο, αφήνει τέτοια ίχνη, όπως η παράσταση της Θεατρικής Ομάδας του Βενιζελείου Ωδείου Χανίων, «Στα παρασκήνια…», τότε το ίδιο το Θέατρο, ως ολοκληρωμένη Οντότητα Τέχνης, δεν έχει να φοβηθεί τίποτε…
Κώστας Κωνσταντινίδης
Κριτικός Κινηματογράφου
Μέλος των
Πανελλήνιας Ένωσης
Κριτικών Κινηματογράφου
Παγκόσμιας Ομοσπονδίας
Κριτικών Κινηματογράφου
Ελληνικής Ακαδημίας
Κινηματογράφου
