-͗Σεις είστ͗ ο «φάρος»
της ζωής
το μέλλον το δικό μας…
Ψάχνω μέσα στα μάτια σας,
βρίσκω το ονειρό μας…
-Στα χέρια θα το πάρετε
κι εσεις με τη θώρια σας,
θα φτιάξετε το αύριο,
«ζωή»
που θαν’ δικιά σας…
-Δεν είναι λόγια ή στοχασμός,
μα η αυριανή ζωή μας…
-Κρατάτε και ορίζετε,
πνοή, απ’την πνοή μας…
-Ξανθό να’ναι το αύριο
και όχι μαυρισμένο·
-δημιουργία και χαρά,
εγώ, από ͗σας προσμένω…
-Για ͗σας νά’ναι το αύριο
πνοή χαράς κι ελπίδας.
-Πολέμοι, έχθρες, συμφορές,
στα πέρατα ν’αφανιστούν…
-Πάνω στη «Γη» το κάστρο της
να στήσει μια ηλιαχτίδα.
-Με τη γλυκιά της ζεστασιά
τον κόσμο να ζεστάνει·
-παντού να στείλει τη χαρά
κι εκεί, που δεν θα φτάνει….
-Ματάκια παιδικά θολά͘
δάκρυα κλέψαν τη χαρά.
Και του πολέμου η συμφορά,
γέμισε πόνο την καρδιά!
-Ειρήνης ξημερώματα,
καμπάνες χαρωπές·
ζωής γλυκά καμώματα
«ακτίνες φωτεινές!…»
