Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
ΜΕΡΑ Μαγιού! Σχεδόν διάφανος ο ουρανός. Σχεδόν, γιατί δεν ξελείπουν κάτι ξεσκλίδια σύννεφα στη θέση της ανατολής που μου θυμίζουν τον απερχόμενο χειμώνα. Δεν χαμπαρίζουν, βέβαια, τα χελιδόνια που φτεροκοπούν έξω από το παράθυρό μου. Ολος ο καιρός δικός τους για να αναπιάσουν ή και να κτίσουν εξαρχής τα σπίτια τους. Μακρινό, πολύ μακρινό, το φθινόπωρο…
ΤΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ που ξέρουν από πού έρχονται και πού πηγαίνουν. Τα πουλιά που μας χαιρετούν την άνοιξη και μας αποχαιρετούν το φθινόπωρο. Καμία σχέση με τους κάθε λογής “σταυροφόρους” που σε πολλές περιπτώσεις ξεκινούν ή λένε ότι ξεκινούν για τους Αγίους Τόπους κι αλλού παραμερίζουν.
ΣΤΑΥΡΟΣ, σταυρώνω, σταυροφόροι… Εκτός, αλλά και εντός, εισαγωγικών οι λέξεις. Αλλο πράγμα η κυριολεξία κι άλλο η μεταφορά. Οπως βέβαια κι άλλο πράγμα το “σημαίνον” κι άλλο το “σημαινόμενον”, που λέει και ο φίλος μου ο γερω-δάσκαλος.
ΒΑΛΕ και σ’ εμένα έναν σταυρό! Το αίτημα των ημερών. Ακόμα κι αν δεν το φωνάζουν στη διαπασών, αυτό λένε οι κάθε λογής υποψήφιοι με τις κινήσεις και τις ενέργειές τους. Το έλα να δεις γίνεται, για παράδειγμα, στα… φεϊσμπούκια με τα αιτήματα φιλίας. Ας αλλάξουμε όμως κλίμα…
“ΤΑ ΜΑΥΡΑ τα ποκάμισα και τ’ όπλο στο ζωνάρι/ δεν δείχνουνε τη λεβεντιά ποτέ σε παλληκάρι”. Και βέβαια οι περισσότεροι προσυπογράφουμε την παραπάνω μαντινάδα που μου την έστειλε τις προάλλες, μαζί με πολλές άλλες, ο φίλος μοναχός. Την προσυπογράφουμε μεν, τους ανεχόμαστε δε. Καθαρές κουβέντες.
Ο ΕΝΑΣ έρχεται κι ο άλλος φεύγει… Για τους υποψηφίους ευρωβουλευτές ο λόγος που λες κι είναι χοχλιδολόοι βγαίνουν αυτές τις μέρες στην ύπαιθρο χώρα ο καθείς… με τον λύχνο του να μαζώξουν “ψηφαλάκια”. Οποιος πρόλαβε τον… Κύριον είδε!
“ΔΥΝΑΤΑΙ η γη να διατηρή επί σειράν χιλιετηρίδων κεκρυμμένον εις τα σπλάχνα της τον σκληρόν και άκαμπτον σίδηρον εφ’ όσον η σκαπάνη δεν διασχίζει το κέλυφός της και δεν εκθάπτει αυτόν· ο σίδηρος θα παραμείνη αιωνίως αφανής και ακατέργαστος και άχρηστος διά τον κόσμον. Η ώθησις είναι το παν· δώσε τοιαύτην και ενίκησες και τον κόσμον και την φύσιν”. Από τη “Χρυσή Διαθήκη” του Πολύβιου Δημητρακόπουλου.
ΧΑΙΡΟΜΑΙ πολύ, χαίρομαι αφάνταστα, με τις όποιες επιτυχίες των παιδιών που κάποτε υπήρξαν μαθητές μου. Κι ας μην έχω, βέβαια, εγώ σ’ αυτές συμμετοχή. Οπως του Μιχάλη Κοτσιφάκη για παράδειγμα που συνεχίζει την ανοδική του πορεία στον χώρο της τοξοβολίας σε πανελλήνιο επίπεδο. Καλή επιτυχία και στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα νέων που θα γίνει σε λίγες μέρες στη Λιουμπλιάνα της Σλοβενίας, Μιχαλιό! Αιέν αριστεύειν και υπείροχον έμμεναι άλλων! Το ’δειχνες από μικρός ότι θα γίνεις ωραίος Ελληνας!
ΟΙ ΦΕΝΕΑΤΕΣ της Αρκαδίας είχαν ιερό της Ελευσίνιας Δήμητρας και εκεί τελούσαν τα δικά τους μυστήρια, γιατί, σύμφωνα με τον χρησμό των Δελφών, κάποτε είχε πάει στην πόλη τους ο Ναός, που ήταν τρίτος απόγονος του Εύμολπου. Κοντά στο ιερό τους είχαν φτιάξει το λεγόμενο Πέτρωμα, δηλαδή δύο μεγάλα λιθάρια προσαρμοσμένα μεταξύ τους. Κάθε δύο χρόνια έκαναν μια τελετή που την ονόμαζαν “μεγαλύτερη”. Στη διάρκειά της άνοιγαν τα λιθάρια και έπαιρναν από εκεί κάποια βιβλία που αναφέρονταν στη τελετή. Αφού τα διάβαζαν στους μυημένους τα τοποθετούσαν και πάλι στο ίδιο μέρος. Οι περισσότεροι Φενεάτες, όταν ήθελαν να πάρουν βαρύ όρκο, ορκίζονταν στο Πέτρωμα. (Από το βιβλίο “Η άλλη όψη της Ιστορίας”, εκδ. “Σαββάλας”).
“Θυμάμαι/ που ξεκινήσαμε όλοι μας/ για τους Αγίους Τόπους/ Ψυχή φλογισμένη, πίστη ανόθευτη/ Οραμα και σκοπός μας/ οι Αγιοι Τόποι/ Στο δρόμο/ μακρύ κι απρογραμμάτιστο/ στο δρόμο πίσω μας, αφήσαμε τους ενάρετους/ Τ’ ασπρισμένα κόκκαλά τους/ μένουν ορόσημα της πορείας μας/ Μείνανε κι άλλοι./ Με στενοχώρια τους -αλήθεια-/ γιατί σκοπός μας ήτανε: οι Αγιοι τόποι./ Ομως/ Κάποιοι θα έπρεπε να μείνουν/ στις πόλεις που κυριέψαμε/ Γίνανε πλούσιοι μ’ αρχοντικά και δούλους/ […]
Τι ιερή ιδέα/ τι προσοδοφόρα!/ Αν ήξερα κι εγώ τα οράματά μου/ πού να σταματήσω!”.
Από το ποίημα “Σταυροφόροι” του Χριστόφορου Δ. Σκλαβενίτη.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)
