Δεν ξέρω πως. Ούτε γιατί. Νιώθω μόνο.. Τα τρίσβαθα του παιχνιδιού. Κάτι μου κρύβεις. Μα δε πειράζει, άνεμε του μεσημεριού. Τα μυστικά σου, είναι και δικά μου μυστικά. Λένε είναι στημένο το παιχνίδι. Μα εγώ, ζω στις αυλές των παιδιών. Εκεί που το παιχνίδι είναι απλά ένα παιχνίδι. Και τίποτε άλλο. Και μετά, πάνε όλα μαζί. Για το κολατσιό. Στα διαλλείματα. Και τα χρόνια περνούν. Και το παιχνίδι… Είναι πάντα παιχνίδι. Μη το πάρεις ποτέ στα σοβαρά. Γιατί η πραγματική ζωή μοιάζει… Με τι μοιάζει στ’ αλήθεια ; Τσαλακωμένο χάδι είναι. Αφημένο δίπλα σ’ ένα τασάκι γεμάτο ρεμπέτικη αγρύπνια. Απάγγειο είναι. Όντε φυσούν όλοι οι αέρηδες. Και όλοι οι αέρηδες είναι συνάμα. Και απάγγειο και αέρηδες είναι η ζήση. Κάποιες φορές, πέρνει το μάτι σου αυτό το τσαλακωμένο χάδι. Και το ανοίγεις τρυφερά. Το ισιώνεις.
Και αυτό, σου λέει όλα τα μυστικά. Περίεργο. Όλα τα μυστικά ίδια είναι πάνω κάτω. Στα τρίστρατα του παιχνιδιού στέκομαι. Και στέκεσαι. Τα τρίστρατα του παιχνιδιού, συνάντηση είναι. Όλων αυτών που ίδια είναι για όλους. Περίεργο πως, τόσο ίδια πράγματα κάνουν τόσο διαφορετικά τα πάντα. Δεν έχει πολλά χελιδόνια φέτος. Που να κρύφτηκαν άραγε. Για χατήρι σου μόνο, η ομορφιά όλη του κόσμου τούτου. Και ‘γω, πως να εξηγήσω. Πως να πω, πως ξέρω, ότι νομίζεις ότι ποτέ δεν έμαθα. Ο χρόνος σχετικός είναι στο νου των ανθρώπων.
Μήτε τον δικό τους χρόνο ξέρουν. Μήτε τον χρόνο των άλλων. Ίσως και να ‘ναι ευλογία αυτό. Ίσως και όχι. Μα εγώ σταμάτησα να εξηγώ. Η γαλήνη δεν θέλει εξηγήσεις. Και δεν τις χρωστά κανενός. Πολλοί θα ‘ρθουν και θα γίνουν τιμητές των πεπραγμένων σου, τα οποία παντελώς αγνοούν. Έχουν μείνει στον δικό τους χρόνο. Μα εσύ, απλά χαμογελάς. Και ανάβεις ένα τσιγάρο. Καθώς η ζωή πιά, είναι μετά τα μεσάνυχτα. Και σε λίγο θα ξημερώσει για σένα. Ξέρεις, το ξημέρωμα είναι προσωπικό του καθενός. Ξημερώνει ειδικά και ξεχωριστά για τον καθένα. Κι αυτή η σκέψη, σου φέρνει ένα τρυφερό μειδίαμα. Καθώς ο καπνός γίνεται ένα με το ρεμπέτικο μεταμεσονύχτι. Τα ταξίδια έχουν πάντα τη μουσική από ρεμπέτικα και λα’ι’κά. Που τ’ ακούς καθώς λαγοκοιμάσαι από το κούνημα. Των λεωφορείων του κτέλ. Των πλοίων της γραμμής. Των τραίνων τον καρτερικό και μονότονο ήχο. Και είναι λες, όλα, δρόμος. Είπα θα μείνω. Μα μεγάλη κουβέντα ήταν αυτή. Ήδη έχω έτοιμο το σακίδιό μου. Θα φύγω με το βραδινό. Η νύχτα είναι για ταξίδια άλλωστε. Δεν χαιρετώ ποτέ τίποτα σε κάθε αναχώρηση. Τ’ αφήνω όλα. Στα τρίστρατα του παιχνιδιού..
