η Πρόβα Τετραώρου µας,
στο Καστέλλι, µε τη νέα παραγωγή.
Με το δύσκολο έργο της σηµαντικής θεατρικής συγγραφέα, Yasmina Reza, ‘‘Η καλή εντύπωση’’* Τρέχουν ακόµη οι παραστάσεις στον ∆ήµο της πόλης, µε πολύ µεγάλη επιτυχία, κι ο χώρος γεµίζει καθηµερινά µε τους φίλους του σχήµατος, που τελεί εξ’ άλλου, υπό την αιγίδα του Φιλολογικού.
Έργο ανθρωποκεντρικό, µε πρόθεση της δηµιουργού να το φέρει σε προβολές σύγχρονες, κι έµφαση στην «υπαρξιακή διασάλευση» όπως διαπιστώνεται ύστερα από λογής – λογής κρίσεις κοινωνικές ή προσωπικές, αφού η «τιµωρός συνέπεια» πάντα και… νοµοτελειακά είναι παρούσα!
Τέµνει λοιπόν τον ψυχισµό του ζευγαριού, -παράνοµου ζευγαριού- εν προκειµένω σε πρώτο πλάνο· και αναδεικνύει τις ανασφάλειες, τα αδιέξοδα, τις αγωνίες και το εν γένει βασανιστικό ανικανοποίητο, που εκδηλώνεται επιθετικά!
Ωραία δουλειά, πολύ ωραία δουλειά! Τα παιδιά της ‘‘Πρόβας’’, κλήθηκαν ν’ αναµετρηθούν µε ρόλους που απαιτούσαν ενδοσκόπηση, ανάγνωση πίσω από τα γράµµατα, και βαθύτατη κατανόηση των κειµένων. Κι αυτή την αναµέτρηση την υποστήριξαν ικανοποιητικά!
Εδώ τώρα πρέπει να τονίσω τη δεξιότητα του Θανάση του Τριανταφύλλου, του σκηνοθέτη µας, που µε γνώση, συνεχή ενθουσιασµό και συνέπεια, οδηγεί τους ηθοποιούς του στο καλύτερο που µπορούν. Στο καλύτερο που µπορούν, ώστε να βγει στις δυναµικές τις σκηνικές· η πρόθεση, η εκφορά, κι οι εκλεκτικές συγγένειες µε παθογένειες σηµερινές.
Η κα Κατερίνα Αρώνη (Υβόν), αν και πρώτη φορά στο πάλκο, µας έδωσε ένα λιτό παιξιµο, ‘‘εσωτερικό’’ που λέµε στο θέατρο· και µε κείνη την τσάντα της στο… ‘‘φλογάτο άλικον’’ που ανήγαγε σε έµβληµα, να τονίζει την εµµονή για ασφάλεια και σιγουριά και γαλήνη. Ο Άγγελος Κυριτσάκης (Μπορίς) µ’ ένα εκτόπισµα µοναδικό, πέρα από την ωραία του αρρενωπότητα, ασθµαίνοντας ισορρόπησε στα… αντίρροπα. Πολύ µου άρεσε.
Η Χρύσα Ξηρουχάκη (Αντρεά) µε νεύρο κι ένταση, σήκωσε µεγάλο σκηνικό βάρος µε απρόσκοπτο τέµπο, έντονο και ταχύ.
Ο Λευτέρης Τριανταφυλλάκης (Έρικ), σ’ οποιοδήποτε ρόλο, µε θεατρικότητα πληθωρική και φυσική, συναντά τις οικειότητες των θεατών! Το ‘χει…
Η Χοχλάκη η Πόπη (Φρανσουάζ), αχ η Πόπη, σε κάθε ρόλο, προσπορίζει στο κύρος του συνόλου, γενναιόδωρα και ποιοτικά! Θέλω να µείνω λίγο και στο story, όταν η ενσυναίσθηση «σώζεται» µε τις τρυφερές στιγµές της ‘‘Αντρεά’’ προς τον ‘‘Μπορίς’’ καθώς και της µητέρας ‘‘Υβόν’’ προς τον γιό της ‘‘Έρικ’’ όταν προσβάλλεται βάναυσα από τη σύντροφό του ‘‘Φρανσουάζ’’.
Τέλος, κι άλλα ακόµη άτοµα – συντελεστές, αξίζουν αναφοράς.
1) Ο Θοδωρής ο Παρασκάκης, πάλι, στα έξοχα σκηνικά.
2. Ο Νίκος ο Μιχελιδάκης στους φωτισµούς.
3. Η Αγάπη η Ανδρονικάκη στο µακιγιάζ.
4. Η Μαρία η Μουντάκη στις κοµµώσεις.
5. Ο Σπύρος ο Παππάς τεχνικός σκηνής.
6. Η Ελένη Γεωργακάκη, η Ελένη µας, πρόεδρος του Φιλολογικού, που επιµελήθηκε τα κείµενα του προγράµµατος. Συγχαρητήρια παιδιά, µε την αγάπη µου.
