Αγαπήθηκαν για τις μουσικές τους, “στιγματίστηκαν” για τις φωνές, το δυναμισμό τους, τις γνώσεις τους μπροστά στα μικρόφωνα και στις κονσόλες. Ο Θοδωρής Ζουριδάκης, ο Γιώργος Βλαζάκης, η Μαρία Παπιδάκη, ο Στέλιος Παπατζανάκης ήταν από τους μουσικούς παραγωγούς που ξεκίνησαν το ιδιωτικό ραδιόφωνο στα Χανιά στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Καθένας με το δικό του στυλ, τις δικές του μουσικές, το ξεχωριστό ταπεραμέντο στα ερτζιανά. Μαζί αναπολούμε τα πρώτα χρόνια του ραδιοφώνου στα Χανιά αλλά και τη μετέπειτα πορεία του.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΖΟΥΡΙΔΑΚΗΣ – η φωνή
Μουσική με άποψη…
Αποτελεί ένα από τα… “σήματα κατατεθέντα” των ερτζιανών στα Χανιά για δεκαετίες. Με φωνή που μένει αξέχαστη στον ακροατή από την πρώτη φορά που θα τον ακούσει αλλά και με “βουνό” μουσικών γνώσεων. Μια εμπειρία πραγματική η ακρόαση των εκπομπών του Θοδωρή Ζουριδάκη. «Επαιζα ως dj σε διάφορα μαγαζιά τότε τη δεκαετία του ’80. Μια μέρα μια γνωστή μου έφερε τον Δημήτρη Παππά που ήταν διευθυντής στο “Χανιά 100” και που αναζητούσε ανθρώπους που να ξέρουν μουσική. Ακουσε τι παίζω, μου πρότεινε να κάνω ένα “πιλότο”, μια δοκιμή και μου λέει ότι “η φωνή σου είναι ραδιοφωνική Θοδωρή.” Και έτσι ξεκίνησα τον Μάιο του 1989, ένα Σάββατο απογευματάκι με μια εκπομπή με “μαύρη” μουσική. Επειδή στην αρχή δεν μπορούσα να ψάχνω το κομμάτι και να εκφωνώ ταυτόχρονα, έφτιαχνα από πριν τα κείμενα, επέλεγα τα βινύλια και τα κομμάτια που θα έπαιζα. Ετσι ξεκίνησα…», θυμάται ο Θοδωρής.
Αργότερα λύθηκε η γλώσσα και τα χέρια και ξεκίνησε καθημερινές εκπομπές, προσθέτοντας στο μουσικό του πρόγραμμα και ροκ και ηλεκτρονική μουσική. Το ακροατήριο της εποχής τεράστιο και πολύ ενεργό. «Επικρατούσε πραγματικός χαμός, καθημερινά. Βροχή τα τηλέφωνα, κόσμος να έρχεται στο studio, είχαμε κάνει και ένα party στη Portocali όπου έγινε κυριολεκτικά κόλαση, έρχονταν στο σταθμό για συνεντεύξεις τραγουδιστές, ηθοποιοί. Στα καλά του πρώτα χρόνια ο “Χανιά 100” θεωρούνταν από τους καλύτερους επαρχιακούς ραδιοφωνικούς σταθμούς και αυτό μας το έλεγαν άνθρωποι που έρχονταν στα Χανιά και άκουγαν τον σταθμό και δεν το πίστευαν ότι υπάρχει τέτοιος σταθμός εδώ. Είχαμε εκπομπές μπλουζ, heavy metal, έντεχνο, πιο λαϊκό και ρεμπέτικο ακόμα και κλασσική μουσική τις Κυριακές. Τεράστια ποικιλία που πραγματικά έμαθε τον κόσμο μουσική. Δεν μπορώ να ξεχάσω τη “Νύχτα Μάγισσα” την εκπομπή του Κώστα Δήμου κάθε βράδυ με λαϊκή μουσική και ρεμπέτικα, στην οποία πραγματικά έπεφταν τα πιο πολλά τηλέφωνα! Πολύ μεγάλη ακροαματικότητα. Φοβερή δουλειά γίνονταν και στις διαφημίσεις, πολύ έξυπνα “σποτάκια”. Είχε και μάχιμο ενημερωτικό πρόγραμμα Μ. Κονσολάκης, Γ. Ουντράκης, Μ. Μανταδάκη. Ηταν έντονη η πολιτική αντιπαράθεση της εποχής και φαίνονταν πάρα πολύ στους ραδιοφωνικούς σταθμούς αλλά εμάς τους μουσικούς παραγωγούς δεν μας άγγιζε αυτό, αφού μας ενδιέφερε το ψυχαγωγικό κομμάτι» τονίζει.
POP IDOL
«Ηταν οι πρώτοι ραδιοφωνικοί παραγωγοί ένα είδος… τοπικών pop idol σε επίπεδο Χανίων;», η επόμενη ερώτηση στον συνομιλητή μας… «Κοίτα να δεις επικρατούσε ένας χαμός με κοριτσοπαρέες, με το κοινό γενικά. Στο δικό μου “στυλ” δεν πήγαινε αυτό. Ομως οι παραγωγοί του “Χανιά 100” είχαν γίνει πολύ γνωστοί, αυτό ήταν γεγονός. Προσωπικά όταν ξεκίνησα σκεπτόμουν ότι θα έπαιζα για 1-2 χρόνια, δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα συνεχίζω στο ραδιόφωνο τόσα χρόνια μετά και θα έχω φτιάξει ένα ακροατήριο που να με ακολουθεί πιστό. Είναι συγκλονιστικό να έρχονται σήμερα άνθρωποι μεγάλοι και να σου λένε ότι “σε ακούω από τότε που διάβαζα για πανελλήνιες” ή να σου μιλάνε για τραγούδια, για κομμάτια που έπαιζες τότε» σημειώνει. Το κλίμα της εποχής πολύ παρεΐστικο και πολύ συναδελφικό. «Δεν υπήρχε ανταγωνισμός μεταξύ μας, ούτε αντιπαράθεση, μόνο καλή διάθεση και πολύ όρεξη. Προσωπικά ήμουν πολύ πειραχτήρι για αυτό και φρόντιζαν όλοι όταν ήμουν στον σταθμό, να μην είμαι μέσα στο studio. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια πλάκα που κάναμε στον Αλέξη Βρετό που έκανε το “Club 100” που του βάζαμε τους δίσκους στις 45 στροφές χωρίς να το καταλάβει και όταν πήγαινε να βάλει τραγούδι γινόταν χαμός. Δεν μπορώ να ξεχάσω μια πλάκα στον Μανώλη Κονσολάκη. Θα εκφωνούσε το τελευταίο δελτίο της ημέρας στις 10 το βράδυ και εγώ έκανα την ηχοληψία γιατί ήταν στη μέση της εκπομπής μου (9-11). Κάθισε απέναντι μου και μόλις άρχισε να λέει τις ειδήσεις άρχισα να παίζω με μια σακούλα, να κάνω θόρυβο…κόμπιασε ο Μανώλης την ώρα που διάβαζε το δελτίο, κόλλησε, παραλίγο να τον πιάσουν τα γέλια στον αέρα. Αλλη μια φορά πάλι έβαλα στοίχημα με τη Μαρία Μανταδάκη ότι θα την κάνω να γελάσει και το κατάφερα σε χρόνο ρεκόρ». Ο Θοδωρής στεναχωρήθηκε όταν έκλεισε ο σταθμός στα 1994. «Θα υπήρχε ακόμα ο “Χανιά 100” αν δεν είχε ξεκινήσει το τηλεοπτικό του αδελφάκι το Mega Creta, τότε που χαντάκωσε τα οικονομικά» πιστεύει, παρόλα αυτά η ραδιοφωνική του πορεία συνεχίσθηκε με τον Super Fm, τον MRB, τον D-Code σήμερα…
«Πώς βλέπω την κατάσταση σήμερα; Σίγουρα πολύ διαφορετική. Τώρα έχεις σχεδόν τα πάντα από τον υπολογιστή. Τότε έπρεπε να ψάξεις δισκοπωλεία, να μιλήσεις με εταιρείες να σου στείλουν τα promo τους. Εγώ συνεχίζω με την ίδια συνταγή. Δεν είμαι υπέρ των playlist, των σταθμών μόνο με μουσική και χωρίς παραγωγούς, εκεί που χάνεται ο ανθρώπινος παράγοντας…».
ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΛΑΖΑΚΗΣ – μουσική εγκυκλοπαίδεια
Πρωτόγνωρη εμπειρία!
Από το 1988, μόνιμα πίσω από τις κονσόλες, δίπλα στα πικάπ, μια αληθινή μουσική εγκυκλοπαίδεια ο Γιώργος Βλαζάκης. Ξεκίνησε από τον “Χανιά 88,8”, πέρασε από πολλούς σταθμούς και τα τελευταία χρόνια εργάζεται μόνιμα ως ηχολήπτης στην ΕΡΑ Χανίων και παράλληλα κάνει μουσικές εκπομπές κάθε Τετάρτη και Σάββατο (12 – 1 το μεσημέρι).
«Δεν ήμουν ποτέ “πειρατής”. Ασχολήθηκα πρώτη φορά το 1988 με το “Χανιά 88,8” που λειτουργούσε τότε στο κέντρο των Χανίων, στη Γεφυροπλάστιγγα. Με είχε καλέσει ο Κώστας Μαρματάκης, ήξερε ότι ασχολούμαι με τη μουσική και με ρώτησε αν με ενδιέφερε να κάνω κάποιες ώρες εκπομπή στο σταθμό. Εκεί βρήκα μια πολύ οργανωμένη κατάσταση, κανονικά προγράμματα, 24 ώρες το 24ωρο, το φαντάζεσαι; Ηταν μοναδική η κατάσταση που βιώναμε» θυμάται ο Γιώργος.
Το συγκεκριμένο τότε ραδιόφωνο είχε τη φήμη ότι ήταν κοντά στην ΚΝΕ, καθώς οι δημιουργοί ήταν οργανωμένοι πολιτικά. Εμεινε στη ραδιοφωνική ιστορία ως μια πρώτη προσπάθεια να γίνει κάτι σοβαρό, εκτός των πειρατών. Ρωτάμε τον Γιώργο για την ανταπόκριση του κόσμου. «Δεν μπορείς να φανταστείς τι γίνονταν! Το πρώτο πράγμα που σου έκανε εντύπωση ήταν η δίψα των Χανιωτών για μουσική, ενημερωτικές εκπομπές, για τα πάντα. Θυμάται να κόβεται το ρεύμα και μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα να πέφτουν τα τηλέφωνα σαν βροχή. “Τι έγινε;”, “γιατί σταματήσατε;”, “πότε ξεκινάτε;”. Μιλάμε για πραγματικό χάος, πώρωση! Το κρατικό ραδιόφωνο ήταν τότε και τώρα ένα σοβαρό ραδιόφωνο που δεν ανοίγεται εύκολα ώστε να συμμετέχουν σε αυτό οι ακροατές. Αντίθετα στους ραδιοφωνικούς σταθμούς που ξεκινούσαν, τότε βασικός στόχος ήταν έλθει ο ακροατής… μέσα στο σταθμό, να κάνει αφιερώσεις, να τηλεφωνήσει σε διαγωνισμούς, να έχει ενεργή συμμετοχή».
ΕΥΤΡΑΠΕΛΑ
Τα πρώτα χρόνια πολλά και τα ευτράπελα. «Επειδή όλοι δίναμε τη φωνή μας και για τα διαφημιστικά, συνέβαινε π.χ. να έπαιζε μια διαφήμιση που να είχε τη φωνή μου. Έπαιρνε ο ακροατής τηλέφωνο και ζητούσε τον Γιώργο το Βλαζάκη. Του έλεγαν ότι δεν έχει εκπομπή. “Μα τώρα τον ακούω” να λέει αυτός και να προσπαθούν να του εξηγήσουν ότι δεν είναι ζωντανό αυτό που ακούγεται, είναι ηχογραφημένο… Επίσης το κλασσικό ήταν να παίζεις ροκ, να σε καλεί κάποιος και να σου λέει “μπορώ να ακούσω ένα τραγούδι;”. Να τους λες, πες μου να δω αν το έχω και να σου λέει…“Καζαντζίδη”. Αντε να του εξηγήσεις τώρα πως η εκπομπή έχει μια συγκεκριμένη φυσιογνωμία, δεν παίζει λαϊκά…» λέει ο Γιώργος.
Το επόμενο ραδιοφωνικό πόστο του ήταν ο “Κρήτη Fm”, από τους πρώτους οργανωμένους σταθμούς της εποχής και αυτός. «Θυμάμαι χαρακτηριστικά κάποιες εκδηλώσεις που είχε κάνει ο “Κρήτη Fm” στους Αγ. Αποστόλους. Δεν ξέρω αν έχει ξαναγίνει τέτοιο πράγμα, μιλάμε για χιλιάδες κόσμο, δεν υπήρχε εκδήλωση προεκλογική ομιλία, γήπεδο που να μάζευε τόσες χιλιάδες άτομα. Ηταν κάτι πρωτόγνωρο» σημειώνει. Όσο για το τοπικό ραδιόφωνο σήμερα ο Γιώργος λέει ειλικρινά πως δεν παρακολουθεί τόσο πολύ την κατάσταση.
«Σε γενικές γραμμές αυτό που θέλεις το βρίσκεις αν και το ότι οι περισσότεροι σταθμοί βασίζονται στα playlist των ηλεκτρονικών υπολογιστών δεν μου αρέσει καθόλου. Είναι πολύ απρόσωπο. Οταν ακούω κάτι, θέλω να μαθαίνω πότε βγήκε το τραγούδι, σε ποιο δίσκο ήταν, κάτι για την ιστορία του καλλιτέχνη. Το ραδιόφωνο για μένα πρέπει να σου δίνει γνώσεις και πληροφορίες. Διαφορετικά φτιάχνεις μια λίστα με τα αγαπημένα σου κομμάτια στο you tube και τα ακούς όπως θέλεις και όποτε θέλεις. Σε γενικές γραμμές είμαι υπέρ του επιμορφωτικού ραδιοφώνου και της τηλεόρασης. Θέλω τα μέσα να δίνουν περισσότερα πράγματα για τις τέχνες, την ποίηση, τη λογοτεχνία…».
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΙΔΑΚΗ – feeling
Τα χρόνια της αθωότητας
Η Μαρία Παπιδάκη έζησε την γέννηση της ιδιωτικής ραδιοφωνίας από τις πρώτες μέρες της στα Χανιά. Μαθήτρια ακόμα τότε αποφάσισε να πάρει μέρος σε κάποια δοκιμαστικά που έκανε ο “Χανιά 100” και την αμέσως επόμενη ημέρα βρέθηκε από τα σχολικά θρανία στις ραδιοφωνικές κονσόλες!
«Ημουν καλή μαθήτρια, πήγαινα Κλασικό Λύκειο και πίστευα ότι το έχω!», θυμάται και τονίζει ότι όταν ξεκίνησε το 1989 ήταν από τα πρώτα στελέχη του ιδιωτικού ραδιοφώνου στα Χανιά. «Το κλίμα ήταν απίστευτο! Κασέτες, στούντιο με φοβερή θέα στον 5ο, κι ένα ασύλληπτο feeling που δεν συγκρίνεται με τίποτα από όσα έχω κάνει πιο μετά!», σημειώνει η Μαρία.
«Τα Χανιά τότε ήταν πολύ μπροστά και στη μουσική. Παίζαμε μουσικές που ήταν εντελώς update με την αθηναϊκή σκηνή!», αναφέρει και προσθέτει ότι η απήχηση που είχε ο σταθμός ήταν τεράστια: «Θυμάμαι είχαν μετρήσει 80% ακροαματικότητα, είχαμε χορηγό την Coca – Cola κ.λπ. Ηταν talk of the town το ραδιόφωνο εκείνη την εποχή και όλα όσα γινόντουσαν είχαν μεγάλη δύναμη!».
Πώς όμως ήταν το τοπίο του ραδιοφώνου εκείνη την εποχή;
«Υπήρχε η κρατική ραδιοφωνία που ήταν εντελώς αποστειρωμένη και βγήκαμε εμείς δυνατά με άλλο αέρα. Η αλήθεια είναι πάντως ότι εκείνη την εποχή οι ευκαιρίες σού δίνονταν πολύ πιο απλόχερα από ό,τι σήμερα. Τότε μετρούσες εσύ, κι αν άξιζες έμενες!».
Ο νέος “αέρας” που μπήκε στα ραδιοκύματα παρέσυρε μαζί του κι ένα ενθουσιώδες κοινό: «Θυμάμαι χτυπούσαν τα τηλέφωνα ασταμάτητα, ερχόταν κόσμος στο στούντιο να παρακολουθήσουν την εκπομπή, εγώ ως μαθήτρια είχα support group από συμμαθητές μου κ.λπ. Μάλιστα, έχω ακροατές από τότε μέχρι σήμερα. Ηταν μαγικό το κλίμα και δεν συγκρίνεται με τίποτα με το σημερινό». Η “ατάκα” που σφράγισε εκείνη την εποχή στο ραδιόφωνο που ξεκίνησε η Μαρία ήταν «Τα μάτια σας 14 τα αυτιά σας 100».
«Ηταν μια εποχή, πριν τα ’90s, που όλα ήταν καινούργια. Στα μιντιακά πράγματα άλλαζαν οι καταστάσεις διαρκώς και ένιωθες πρωτοπόρος αλλά και ότι σε παρέσερνε κι εσένα όλο αυτό», λέει η Μαρία ενώ όταν της ζητάμε μια σύγκριση με το σήμερα αναφέρει: «Σήμερα τα πράγματα είναι πιο εύκολα και νομίζω ότι έχει χαθεί η μαγεία. Τότε ήταν πιο δύσκολο να βρεις καλή μουσική. Θυμάμαι πήγαινα στο δισκάδικο το “Λα – Σι – Ντο” για να κάνω catch up τις μουσικές γνώσεις μου. Να δω τι μουσικές βγαίνουν, τα διαφορετικά είδη κ.λπ. Ετσι έμαθα και άρχισα μετά να βγάζω τις δικές μου συλλογές στα Χανιά, σε κασέτα πάντα, τις οποίες πούλαγα! Σήμερα είναι πάλι τελείως διαφορετικά λόγω των social αφού τότε μόνο σε άκουγαν. Δεν ήξεραν αν είσαι ωραία ή δεν είσαι, πόσο χρονών είσαι ή τι κάνεις». Το “μικρόβιο” του ραδιοφώνου το κόλλησε από τότε η Μαρία και συνέχισε όλα τα επόμενα χρόνια να αναπνέει για την ατμόσφαιρα του στούντιο: «Ναρκωτικό, η απόλυτη εξάρτηση! Όσα χρόνια και να περάσουν το ίδιο άγχος, καρδιοχτύπι… σαρδάμ και ατελείωτες ώρες». Κλείνοντας τη ζητήσαμε να βάλει ένα τίτλο σε εκείνα τα πρώτα χρόνια του ραδιοφώνου: «Αθωότητα!».
ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΑΠΑΤΖΑΝΑΚΗΣ – Σφηνάκια με δόσεις
Ηταν η εποχή των ερτζιανών
Μέρες ραδιοφώνου το 1991 στον “Χανιά 100”’ και την εκπομπή “Σφηνάκια με δόσεις’’, θυμάται ο Στέλιος Παπατζανάκης, ένας από τους πλέον δημοφιλείς ραδιοφωνικούς παραγωγούς εκείνης της εποχής. Η εκπομπή άφησε το δικό της αποτύπωμα στα πρώτα χρόνια του ιδιωτικού ραδιοφώνου στα Χανιά καθώς ξεχώριζε για την ενημερωμένη ελληνική μουσική, τα μεγάλα event, τις πρώτες κυκλοφορίες και τις συνεντεύξεις με γνωστούς καλλιτέχνες όπως Δ. Μητροπάνος, Β. Παπακωνσταντίνου, Σ. Ρουβάς, Μ. Ρακιντζής, Θ. Καλλίρης, Χ. Δάντης κ.ά. To 2004 σταμάτησε το ραδιόφωνο και ασχολείται ως ελεύθερος επαγγελματίας σε άλλον τομέα ωστόσο σήμερα θυμάται εκείνα τα χρόνια με νοσταλγία: «με το που τέλειωσα τον Στρατό, και αφού βέβαια είχα ασχοληθεί νωρίτερα ως ραδιοερασιτέχνης – “πειρατής”, μου έγινε πρόταση από τον Χανιά 100, από τον υπεύθυνο του σταθμού Δ. Παππά να κάνω ένα δοκιμαστικό. Το δοκιμαστικό άρεσε, ξεκίνησα και τελικά έμεινα μέχρι το 1994 που ο “Χανιά 100” έκλεισε και έπειτα συνεχίστηκε στον Max fm μέχρι το 2004. Η εκπομπή μου “Τα σφηνάκια με δόσεις” ήταν στον αέρα κάθε απόγευμα από τις 5 έως τις 6.30, μετά τη Μαρία Παπιδάκη. Επαιζα καινούργιες κυκλοφορίες από την ελληνική ποπ δισκογραφία και πολύ λίγα ξένα τραγούδια. Η εκπομπή πρόσφερε πολλή μουσική, ενημέρωση γύρω από τη μουσική αλλά αυτό που είχε πολύ μεγάλη επιτυχία ήταν η «ημέρα των ακροατών». Δηλαδή μία φορά την εβδομάδα μπορούσαν να έρχονται μετά από κλήρωση στην εκπομπή 2 ακροατές και να παρουσιάζουμε μαζί το top 15 των ακροατών που το ψήφιζαν καθ’ όλη τη διάρκεια της εβδομάδας. Ηταν έτσι πιο άμεση η επικοινωνία με τον κόσμο, τότε. Ηταν πολύ ωραίες εποχές, περνούσαμε πολύ καλά, δεν το βλέπαμε σαν δουλειά, τα λεφτά ήταν καλά…».
ΣΤΙΓΜΕΣ ΜΟΝΑΔΙΚΕΣ
«Πολλοί καλλιτέχνες είχαν περάσει από το στούντιο για να προβάλλουν τις δουλειές τους: Μητροπάνος, Παπακωνσταντίνου, Ρακιντζής, Καλλίρης, όλοι οι καλλιτέχνες της ελληνικής μουσικής, λαϊκής και ποπ. Θυμάμαι το 1992 είχε πρωτοβγάλει ο Χρήστος Δάντης τον πρώτο του δίσκο και θα έδινε συναυλία στον Απόλλωνα (σημερινό Πλαίσιο) και είχε έρθει να μιλήσουμε στον σταθμό. Τότε ήταν στο… πικ του ως καλλιτέχνης και γινόταν τέτοιος χαμός που από την προσέλευση του κόσμου, έκλεισε η κυκλοφορία στον δρόμο κάτω από τον Χανιά 100 και ανέβηκε η Τροχαία για να μας ζητήσουν να κάνουμε κάτι…».
«Με τον Μιχάλη Ρακιντζή που εκείνη την εποχή ήταν αρραβωνιασμένος με μία Χανιώτισσα και ερχόταν συχνά στα Χανιά με το ελικόπτερό του, είχαμε πολύ καλές σχέσεις. Εκτός του ότι έγραφε πολύ μεγάλες επιτυχίες της εποχής ήταν και τρομερός πιλότος. Οταν είχε βγάλει καινούργιο δίσκο είχαμε συμφωνήσει να κάνουμε μια προώθησή του και του είχα προτείνει μετά από κλήρωση, 10 ακροατές της εκπομπής να πετάξουν μαζί του μέσα στο ελικόπτερο του, πάνω από τα Χανιά, το οποίο θα απογειώνονταν απο το Εθνικό Στάδιο Χανίων. Όμως την τελευταία στιγμή η τότε διοίκηση του σταδίου “στράβωσε” και δεν μας παραχώρησε τον χώρο. Τελικά βρήκαμε τον αύλειο χώρο του Ιδρύματος Ανηλίκων στο “Κρι Κρι” στον Κουμπέ, όπου αφού πήραμε άδεια προσγειώθηκε εκεί το ελικόπτερο του Ρακιντζή, επιβιβάστηκαν οι νικητές και ακολούθησε η βόλτα στον ουρανό των Χανίων με τους ακροατές αλλά και από τα γύρω λύκεια της περιοχής. Ηταν μια συγκλονιστική εμπειρία…
«Μια πρωταπριλιά, είχα πει ψέματα ότι θα έχω καλεσμένο τον Σάκη Ρουβά που θα βρισκόταν στα Χανιά για ένα γύρισμα στην Αγ. Μαρίνα. Και επειδή τον είχα και παλιότερα προσκεκλημένο στην εκπομπή, έγινε πιστευτό! Συγκεντρώθηκε πάρα πολύς κόσμος, κυρίως θαυμάστριες του Ρουβά αλλά το πράγμα άρχισε να ξεφεύγει από την κανονικότητα γιατί δεν είχα υπολογίσει ότι το ψέμα εξαγρίωσε κάποιες φανατικές θαυμάστριές. Ευτυχώς, έπειτα από συνεννόηση μαζί του, ο Ρουβάς βγήκε τηλεφωνικά στον αέρα «ευχήθηκε καλή Πρωταπριλιά και μοιράσαμε δώρα, μπλουζάκια, cd και έτσι κάπως τα πνεύματα ηρέμησαν…».
Ήταν η εποχή του ραδιοφώνου, ήταν ένας τρόπος ψυχαγωγίας μας λέει και προσθέτει: όλος ο κόσμος άκουγε ραδιόφωνο, θυμάμαι ότι έκανα μόλις 4 μήνες εκπομπή στον Χανιά 100 και είχα πάει σε μια τράπεζα αλλά δεν κρατούσα την ταυτότητα μου. Μόλις άκουσαν τη φωνή μου με αναγνώρισαν και έτσι συνέχισα τη συναλλαγή που ήθελα να κάνω! Όμως ακόμη και σήμερα ενώ έχουν περάσει τόσο πολλά χρόνια από τότε, όταν με ακούνε κάποιοι άνθρωποι να τους μιλάω, μου λένε: «κάποτε σε άκουγα στο ραδιόφωνο». Κι έτσι αισθάνομαι ότι ίσως άφησα κι εγώ ένα μικρό αποτύπωμα και για μένα αυτό είναι μια ικανοποίηση, από τη φοβερή εποχή που ζήσαμε τότε. Γιατί δεν ήταν μόνο οι εποχές, είχαμε δέσει και σαν ομάδα καθώς στο Χανιά 100 δούλευαν πολύ μεγάλα ονόματα της εποχής και το το ότι έκλεισε αυτός ο σταθμός είναι κάτι το ασυγχώρητο. Ισως εάν δεν έκλεινε, να ήταν και διαφορετικό το ραδιοφωνικό τοπίο… Εκείνη την εποχή, οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί έκλεβαν τις εντυπώσεις και το ενδιαφέρον του γυναικείου πληθυσμού!
Ρωτάμε τον Στ. Παπατζανάκη εάν θυμάται κάποιο ιδιαίτερο περιστατικό και μας απαντά αστειευόμενος «ναι, αλλά που δεν μπορώ να πω!». Τι του λείπει από εκείνη την εποχή; «η ξεγνοιασιά, το πόσο καλά περνούσαμε… εγώ ποτέ δεν αισθάνθηκα ότι κάνω μια εργασία ενώ αμοιβόμουνα πάρα πολύ καλά. Αν έβαζα έναν τίτλο σε αυτά τα χρόνια θα έλεγα: Περασμένα αλλά όχι ξεχασμένα». «Ωραίες στιγμές, ωραίες εποχές, ωραίες εμπειρίες, αν θα ξανάρθουν λίγο δύσκολο μου φαίνεται, όμως μακάρι να γίνει αυτό», λέει, κλείνοντας την κουβέντα μας.
