ΜΙΑ από τις επώδυνες καταστάσεις που δημιούργησε -και δημιουργεί ακόμη- η κρίση είναι η πολυδιάσπαση του άλλοτε αρραγούς δικομματισμού. Ή των λεγομένων κομμάτων εξουσίας. Ταυτόχρονα αποκαλύφθηκαν ο ερμητισμός και η παθογένεια του πολιτικού μας συστήματος.
Η ΠΟΛΥΔΙΑΣΠΑΣΗ είναι εμφανέστερη στο άλλοτε πανίσχυρο ΠΑΣΟΚ, το κόμμα του Ανδρέα. Όσο κυριαρχούσε στα πράγματα η ισχυρή προσωπικότητα του δημιουργού του κόμματος, κάθε φυγόκεντρη δύναμη είτε εξοβελιζόταν ευθύς αμέσως («έθεσεν εαυτόν εκτός κινήματος»), είτε σιωπούσε.
ΤΑ χρόνια πέρασαν, η φθορά (και η διαφθορά) ροκάνισαν την ισχύ του ΠΑΣΟΚ, με συνέπεια τη σχεδόν (αυτο)διάλυσή του με την κρίση. Την ίδια τακτική, με λιγότερες φθορές, ακολούθησε και η Ν.Δ. του Κ. Καραμανλή.
…ΣΗΜΕΡΑ συζητιέται κατά κόρο η δημιουργία ενός νέου φορέα στη θέση του παλιού ΠΑΣΟΚ. Ευκταίο και αναμενόμενο. Όμως, ο πολύς κόσμος αδυνατεί να καταλάβει πόσο «νέος» θα είναι ο καινούργιος φορέας. Αναρωτιέται μήπως θα είναι μια «αναπαλαίωση» ενός κόμματος που εδώ και χρόνια πνέει τα λοίσθια, τόσο από ικανούς άνδρες όσο και ιδέες. Ό,τι παύει να εμπνέει, δύσκολα ανανεώνεται.
ΕΝ πάση περιπτώσει, για να μην υποτιμούμε εκ των προτέρων κάθε κίνηση στο άλλοτε «σοσιαλιστικό» ή «κεντροαριστερό» χώρο, περιμένουμε με ενδιαφέρον τις εξελίξεις.
ΠΟΛΛΟΙ προκρίνουν (ΠαΣοΚ, ΚΙΔΗΣΟ του Γιώργου Παπανδρέου και η ΕΔΕΜ του Απόστολου Πόντα) ένα ομοσπονδιακό σχήμα, που θα έχει τη δική του ξεχωριστή οργανωτική δομή, αλλά δεν θα απαιτεί την κατάργηση των υπαρχόντων κομμάτων και κινήσεων. Κάτι δηλαδή, σαν τις παλιές «συνιστώσες» του ΣΥΡΙΖΑ, σε νέα «βελτιωμένη» έκδοση! Αντίθετα, σύμφωνα με πληροφορίες, ΔΗΜΑΡ, Κινήσεις Πολιτών και η πλευρά Ανδρουλάκη επιθυμούν, «ένα πραγματικά νέο κόμμα» και όχι απλά μια συνάθροιση των παλιών κομμάτων.
ΠΩΣ θα ληφθεί η απόφαση; Από τις ηγεσίες των κομμάτων που απαρτίζουν το ΔΗΣΥ (Δημοκρατικη Συμπαράταξη) ή από τη βάση, το λαό; Είναι όμως εύκολο στην εποχή των τεράτων, ένα ιστορικό κόμμα όπως το τωρινό ΠΑΣΟΚ (της Φώφης Γεννηματά) να δεχθεί την αυτοδιάλυσή του και την ένταξή του σε έναν ευρύτερο φορέα;
ΤΟ πώς τελικά θα λυθεί το παραπάνω ερώτημα αλλά και τα άλλα «υπαρξιακά» προβλήματα που εναπόκεινται στην επιτροπή Αλιβιζάτου. Αλλά, και το άλλο θέμα απαιτεί λύση, το «διαδικαστικό»: δηλαδή τί θα προηγηθεί, το ιδρυτικό συνέδριο του νέου κόμματος ή η εκλογή του νέου προέδρου; Το ευχάριστο είναι ότι κάτι κινείται σε ένα χώρο που έχει προσφέρει τόσα πολλά στον τόπο, αλλά εδώ και χρόνια έχει παραλύσει εξαιτίας των μνημονίων και της κρίσης. Για όλα αυτά οψόμεθα… ες Οκτώβριον.
