Κάποτε φεύγει ο άθρωπος μα μένουν τα γραφτά του
κι είναι εικόνα τση ψυχής και η ταυτότητά του
Αυτή είναι μια μαντινάδα από το νέο – εκδοθέν βιβλίο του Θανάση Πατεράκη. Μια πανδαισία νοημάτων μηνυμάτων, συμβουλών, διαπιστώσεων, συναισθημάτων μιας ευαίσθητης ψυχής, ενός ακέραιου ανθρωπου.
Αυτός είναι ο πρόεδρος Στιχουργών Νομού Χανίων, ο άγιος και ο δημιουργικός και ο δραστήριος πρόεδρος.
Σίγουρα τα γραφτά κι η εικόνα της ψυχής του θα μείνουν γιατί τ’ αξίζουν. Διαβάστε το νέο του βιβλίο και θα βεβαιωθείτε. Η κάθε του σελίδα είναι μοναδική.
«Ηλιε μου απ’ τη λάμψη σου, ένα ψιχάλι δος μου
για να το κάμω, χάρισμα στη σκοτεινιά του κόσμου».
Ο προβληματισμένος άνθρωπος που βλέπει τον κατήφορο όλου του κόσμου δείχνει μ’ αυτήν την αλληγορική μαντινάδα. Ολοι οι παλιοί σπουδαίοι πολιτισμοί κάποτε αυτοκαταστράφηκαν. Εμείς στην δική μας εποχή στον δικό μας πολιτισμό (τρομάρα μας), θα τινάξουμε τη γη στον αέρα. Να μην υπάρξει άλλος πολιτισμός. Για εκεί το πάμε και εκτός της δυτυχίας των φτωχών της γης αυτό διαβλέπει σε πολλούς στίχους του, ο στιχουργός μας. Σε ένα άλλο του δίστιχο λέει
«Οπου φτωχός κι η μοίρα του και όπου δάκρυ πόνος
και όπου δεις μια συμφορά, πάνε πολλές συγχρόνως».
Κατά το “ενός κακού μύρια έπονται…” και
«Αυτός που βάνει το “εμείς” απ’ το “εγώ” πιο πάνω
όσα κι αν έχω δίνω τα, φίλο να τονε κάνω» και
«Μη χαραμίζεις τη ζωή, γιατί η ζωή ‘ναι δώρο
και της αγάπης φύτευε βαθιά-βαθιά το σπόρο».
Μα αλήθεια πού να πρωτοαναφερθεί κανείς. Τόσα άρτια ευαίσθητα δίστιχα, τόσες έννοιες, θεσμών, ηθών, παράδοσης, πατριωτισμού, προσωπικών βιωμάτων όλων μας, ίσως και δικών του. Κοντά σ’ αυτά κι η σάτυρα. Και γιατί να την αγνοούμε δηλαδή. Το γέλιο είναι υγεία. Τα ριζίτικα; Υπέροχα, αυθεντικά, καλοστελιωμένα. Οι ρίμες; Αψεγάδιαστες. Τα λίγα ποιήματα στο τέλος; Απίστευτα. Γι’ αυτό και κάποια είναι βραβευμένα από το Πανελλήνιο.
Ηρωική, διδακτική, προβληματισμένη, πατριωτική εκφραστικότητα, έμμετρα, ρομαντικά. Μόνο ένας ικανός ποιητής μπορεί να τα χτίσει…
Σοφά αριστουργήματα είναι. Ξεπέρασες τον εαυτό σου, φίλε Θανάση σε τι να πρωτοαναφερθεί κανείς;
Σου εύχομαι να ζήσεις πολλά-πολλά χρόνια και ν’ αφήσεις του κόσμου αυτού, του μάταιου, πολλά τέτοια γραφτά. Θαυμάζω την αξιοσύνη σου, συγχαρητήρια και καλοτάξιδο το ωραίου σου βιβλίο.
Με εκτίμηση
Αντωνία Μηλογιαννάκη
