Θα ξεκινήσω με τα λόγια της κας Ευαγγελίας Αγγελάκη – Βάμβουκα για το φίλο Θανάση Πατεράκη, που με εκφράζουν απόλυτα και μ’ αυτά τα λόγια θα ξεκίναγα και ‘γω το γραφτό μου.
«Ο κ. Θανάσης Πατεράκης, ως γνήσιος λαϊκός ποιητής, υπηρετώντας αρκετές μορφές της παραδοσιακής ποίησης, μας ταξιδεύει στον κόσμο των χαμένων αξιών, ενός ηρωικού παρελθόντος!».
Πράγματι, με ό,τι καταπιαστεί ο Θ.Π. το κάνει τέλεια, γιατί είναι πολύπλευρος και πολυτάλαντος!
Και κατά πρώτον οι μαντινάδες του, που καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου, είναι πάντα ξεχωριστές. Απόλυτα και πάντα, τις συνταιριάζει, αντλώντας τις εμπνεύσεις του μέσα από την γνησιότητα της λαϊκής ανάσας.
Από τις 89 σελίδες με μαντινάδες, πολύ δύσκολα διάλεξα δυο – τρεις στην τύχη, και σας τις παρουσιάζω:
– Ενα κεράκι ‘ν’ η ζωή που το βαστάς στα χέρια
κι ας ξέρεις πως η φλόγα του θα σβήσει κάποια μέρα.
– Χίλιω μπαξέδω χρώματα η ομορφιά σου έχει
μοιάζεις πηγή καλοκαιριού, που μες στην κάψα τρέχει.
– Σαν το καβρό, λοξά – λοξά, περνά και πιαίνει σβέλτα
ανάθεμά τζη τσι μαθιές όντε τσι ρίχνει ντρέτα.
Το ίδιο και τα Ριζίτικά του, που έχουν μια γνησιότητα, μια μεστότητα, μια δύναμη δωρική, και ένα απέριττο τρόπο σύνθεσης, γιατί αγαπά με όλη την καρδιά του το θέμα που θα καταπιαστεί και κάνει βίωμά του την ανάγκη αυτής της προσφοράς!
«Ερώτηξα τη μοίρα μου, γιάντα με κατατρέχει
κι είπε μου εγώ σε μοίρασα, εγώ ‘μαι απού σ’ ορίζω.
Κι ήτανε τ’ άστρο σου κακό, το ριζικό σου μαύρο
και σου συνοριστήκανε από ’νταν εγεννήθεις
να ‘ναι η ζωή ρίζωμα…»
Εκεί που νομίζω πως ξεχωρίζει και ας μου επιτρέψει να έχω και μια γνώμη, είναι η Ποίηση. Θα τον χαρακτήριζα ευαίσθητο ποιητή, που συγχρόνως κλείνει μέσα του μια γνήσια λαϊκή φωνή.
«Εκεί ανάμεσα στον πόνο και τη θλίψη
εκεί που ατέλειωτα μιλώ στην μοναξιά μου
και νοσταλγώ στιγμές που μου ‘χουν λείψει
εκεί σε καρτερώ παρηγοριά μου».
Παράλληλα με το γραφτό του λόγο, ο Θ.Π. είναι και υπέροχος καλλιτέχνης της λύρας, που στα χέρια του κυριολεκτικά μιλάει!
