…Σταχυολογήματα…

Τη συνέντευξη δίνει ένας σπουδαίος καλλιτέχνης και άνθρωπος, που τον θυμάμαι λίγο, ομολογώ πριν από πολλά χρόνια, στη “σκιά” του Αγγελόπουλου. Του αείμνηστου σκηνοθέτη ενοείται, με την λαμπρή διαδρομή…
Ο Γιώργος Αρβανίτης, γι’ αυτόν πρόκειται, αποδέχτηκε την πρόταση του τότε υφ/ργού Πολιτισμού Ν. Ξυδάκη (το 2015) ν’ αναλάβει την προεδρία του Φεσβιβάλ Θεσσαλονίκης.
Οσονούπω η 59η διοργάνωσή του, και όπως είναι φυσικό, προσεγγίστηκε να μιλήσει για όλα σε μεγάλη αθηναϊκή εφημερίδα, και μου άρεσε πολύ… Γιατί κρατεί τα αρρενωπά, πνευματικά και καλλιτεχνικά του στίγματα, “βαφτισμένα” στο Γαλλικό “θετικόν πράγμα” που θα ‘λεγε και… η Αρβελέρ… Αφού στη Γαλλία, έκανε σημαντική καριέρα, εδώ και τριάντα χρόνια!
Μου άρεσε λοιπόν η αυθεντικότητα της σκέψης του, το λαϊκό του ήθος και η ελληνικότητα της παιδικής του ηλικίας…
Πονεμένη ελληνικότητα τα “παράσημα” της οποίας, φυλλάττει, ως άνδρας “παλιάς κοπής” που ανακαλεί με σεβασμό τον καιρό των δακρύων, στο Δίλοχο της Σπερχειάδας, την ιδιαίτερη πατρίδα του.
– Ο πατέρας μου σκοτώθηκε αντάρτης στο βουνό, η μάνα μου στη φυλακή, κι εμείς 4 παιδιά στον δρόμο… Μας πήρε ο μπάρμπας μου, είχε άλλα 4 παιδιά… Δεν θυμούμαι ήλιο σαν παιδί!
– Συνεργάστηκα με τον Αγγελόπουλο, ως δ/ντής φωτογραφίας… Οταν δουλεύαμε στην “Αναπαράσταση” το θρυλικό έργο, και ήρθα σ’ επαφή με τον τόπο και τους βασανισμένους ανθρώπους είπα μέσα μου: «Παναγιά μου, εγώ αυτό το έχω ζήσει»… Οταν έφυγα στο εξωτερικό, (Παρίσι), με ενθάρρυνε η σύντροφός μου… Είχαμε 2 μικρά παιδιά, ήταν ρίσκο…
«Εγώ θα στήσω ένα αντίσκηνο στο πεζοδρόμιο και θα τα μεγαλώσω τα παιδιά. Εσύ να κοιτάξεις την τέχνη σου…» Σε καλό μας βγήκε. Είμαι πολύ ικανοποιημένος και από τη χώρα!
– Ναι, ναι, μου τηλεφώνησε μια νύχτα ο Γιάννης Τσαρούχης και δύο σχεδόν ώρες με ρωτούσε για την τεχνική μου, ποιός; Ο Τσαρούχης εμένα! Μου χάρισε και δυο πίνακες… Και μου ‘γραψε «Στον Γιώργο Αρβανίτη οπερατέρ και διδάσκαλο των ζωγράφων».
– Ε, ναι, έχω κάνει κάμποσες ταινίες… 110. Εξήντα εδώ, και 50 έξω. Ωραία ήταν. Νοιώθω γεμάτος. Πάντως, εγώ θυμούμαι την Ελλάδα του ’50, ’60.. Αυτή μου λείπει, τότε ήταν απλή η ζωή… Διαφορετικοί άνθρωποι… Χωμάτινοι δρόμοι, καταβρεχτήρας, τα βασιλικά που ανθίζανε, ο κόσμος που έλεγε καλημέρα…