Σπάνια τα μεγάλα παράσημα, οι διακρίσεις, τα τιμητικά διπλώματα και τα οφφίκια αποδίδονται επάξια και έχουν κάποιο αντίκρισμα.
Τα περισσότερα είναι κάλπικα, και μάλιστα στους νουνεχείς και σώφρονας προκαλούν αηδία και θυμηδία. Και λυπάμαι εκείνους που στριμώχνονται και κάνουν το παν για να πάρουν κάποιο οφφίκιο! Και δεν φταίνε μόνο αυτοί, αλλά, πρωτίστως αυτοί που τα μοιράζουν. Ετσι χάνουν την αξία τους τα οφφίκια και εκπίπτουν και οι τα παρέχοντες και οι οφφικιοποιούμενοι.
Στην περίπτωση του πανάξιου, του πανάρετου, του ακάματου σπορέα, ό,τι όμορφου και αληθινού. Του απλού και μη ξιπασμένου όντως αξίου πνευματικού ανθρώπου, που κανένα δεν κολάκευσε. Που κανένα δεν έγλειψε, που ποτέ δεν παραπονέθηκε, που πάντα επρόβαλε το καλό. Που δεν έχει για τίποτε να ντραπεί και κανείς να πει το παραμικρό εις βάρος του. Γνήσιος κ ασάλευτος τηρητής των πατρικών συμβουλών «Παιδί μου, να πράττεις έτσι που απ’ όπου περνάς να μην ντρέπεσαι». Και, πράγματι φάνηκε αντάξιος των πατρικών του εντολών και παραδόσεων, όπως ο απόστολος Παύλος (Γαλάτ. 1, 14) και έγινε το διαμάντι εκείνο στο οποίο υποκλινόμαστε και θεωρούμε ευτυχείς τους εαυτούς μας που είναι δίπλα μας, ανάμεσά μας, μέσα στις καρδιές μας. Καυχιέται η γενέτειρά του, το Σέλινο. Καυχώνται τα Χανιά μας και όλη η Κρήτη.
Η μεγάλη οικογένεια των Γραμμάτων αγάλλεται και τιμάται στο πρόσωπό του και με την υψίστην αναγνώρισή του από την Αγία του Χριστού Μεγάλη Εκκλησία διά του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, τη σοφή εισηγήσει του ταπεινού και σεμνού Μητροπολίτου Κυδωνίας και Αποκορώνου κ. Δαμασκηνού.
Μεγάλη, αθόρυβη, εύκαρπη και πολύκαρπη η προσφορά του Εντιμολογιωτάτου κ. Σταμάτη Αποστολάκη. Το σπίτι του είναι ένα σωστό ιστορικό, λαογραφικό και εκκλησιαστικό Αρχείο, κυρίως από το 1952! Πολλά π.χ. από το μεγάλο Πρόσωπο και έργο του μακαριστού Μητροπολίτη Κισάμου και Σελίνου Ειρηναίου ευρίσκονται στα χέρια του κι εκεί καταφεύγουμε πολλοί.
Η πανάξια τιμή στο αγαπημένο πρόσωπο του κ. Αποστολάκη περιποιεί πρώτα – πρώτα τιμή στους ανταμείβοντας και έπειτα σ’ όλους εμάς, δίνοντας συγχρόνως και το στίγμα ότι τα οφφίκια και οι όποιες τιμές πρέπει να δίνονται με μεγάλη φειδώ αφ’ ενός για να μη ξεπέφτουν αυτά και οι θεσμοί, και αφ’ ετέρου όταν υπάρχει υγιής αξιοκρατία, οι τιμώμενοι να είναι μοντέρνα και κίνητρα για πνευματικά, της αρετής αγωνίσματα. Αυτό λέγει και ο Αισχίνης: «Εάν δίνετε τους επαίνους σε λίγους και αξίους, σύμφωνα με τους νόμους, θα έχετε πολλούς αγωνιστές της αρετής».
Αγαπητέ μας και ελλογιμώτατε κ. Σταμάτη, η πανάξια και πανηγυρική ανάδειξή σας εις οφφικιάλιον της ΑΧΜΕ, που εσείς ουδέποτε επιδιώξατε διακρίσεις και οφφίκια, τιμά όλους μας και μας πλημμυρίζει άφατη αγαλλίαση. Είσθε ο άνθρωπος της καρδιάς μας, των στοχασμών και των όμορφων αισθημάτων μας.
Εμπλεοι υπερηφανείας γιατί είσθε σαρξ εκ τη σαρκός μας και αίμα εκ του αίματός μας, από χαρμόσυνης καρδιάς, σας συγχαίρουμε ευχόμενοι επί έτη πολλά να μας τρέφετε και να μας δροσίζετε με τα νάματα του πνεύματος και τις δροσοσταλίδες της όμορφης καρδιάς σας.
