Στάση ζωής και μεγαλείο

Δίστομο, 73 χρόνια μετά (Θα μπορούσε να είναι σε μια οποιαδήποτε μαρτυρική τοποθεσία): Ένα ενδιαφέρον περιστατικό συνέβη το περασμένο Σάββατο κατά τη διάρκεια της επίσημης τελετής του δήμου Διστόμου, για τη μνήμη των θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας του 1944. Παρευρισκόταν κι ο Γερμανός πρέσβης που θα κατέθετε στεφάνι. Παρούσα, όμως ήταν και η κα Ζωή Κωνσταντοπούλου, η επικεφαλής της “Πλεύσης Ελευθερίας”, η οποία στάθηκε μπροστά στον πρέσβη και του είπε ότι δεν έχει δικαίωμα να καταθέσει στεφάνι, ενώ τον κάλεσε να πληρώσε η χώρα του τις γερμανικές αποζημιώσεις. Μετά από μερικά λεπτά τη λύση έδωσε ο Μανώλης Γλέζος, ο οποίος πήρε από το χέρι τον Γερμανό πρέσβη, παρακάμπτοντας την κυρία Κωνσταντοπούλου, και του έδωσε το στεφάνι για να το καταθέσει στο μνημείο των εκτελεσθέντων. Στη δε ομιλία του, μετά το συμβάν, ο κ. Γλέζος είπε ότι «το παιδί του εγκληματία, όσα εγκλήματα κι αν έχει κάνει ο πατέρας και η μάνα του, δεν ευθύνεται για αυτά».
Το ερώτημα είναι: Έχει ή δεν έχει το δικαίωμα η Γερμανία, 70 χρόνια μετά, να καταθέτει στεφάνι με τη σημαία στο μνημείο των σφαγιασθέντων; Για την κα Ζωή Κωνσταντοπούλου, δεν έχει το δικαίωμα! Θεωρεί την πράξη ως ιεροσυλία και προσβολή! Κατ’ αναλογία όμως, η κα Κωνσταντοπούλου θα έπρεπε να εμποδίζει κάθε κατάθεση στεφάνων από αρχηγούς ή εκπροσώπους ανεπιθύμητων κρατών στο μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη, κάθε φορά που αυτοί θα θεωρούνται «εχθροί» της χώρας. Αλλά, έτσι δεν θα διαιωνίζονταν τα μίση και οι έχθρες μεταξύ των χωρών, ενώ και η διπλωματία δεν θα είχε καμιά θέση στις σχέσεις τους, παρά μόνον ο πόλεμος;
Γι’ αυτό θεωρούμε πως η μεγάθυμη και γενναιόδωρη κίνηση του Μ. Γλέζου και διπλωματικά ήταν σωστή και δικαιολογεί το πόσο ο ίδιος είναι μεγάλος.