Στασιαστές

Η πολιτική σύμπραξη των Τσίπρα – Καμμένου είναι πια τελειωμένη, αφού δεν ξεπεράστηκε η εκ διαμέτρου αντίθετη γνώμη, που υφίστατο εξ αρχής της συνεργασίας τους, όσον αφορά το Σκοπιανό. Το μέλλον τους στην πολιτική είναι αδιευκρίνιστο, λιγότερο του πρώτου και περισσότερο του δεύτερου. Ομως οι διχογνωμίες τους θα συμβάλλουν στη δημιουργία ανεπιθύμητων επιπτώσεων.
Μετά την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης, η κατάσταση μπορεί να ομαλοποιηθεί, αφού προβλέπεται η υπερψήφιση της Συμφωνίας των… Λιμνών. Μετά απ’ αυτή την αναμενόμενη ψηφοφορία, εκτός απροόπτου, όποτε πάμε σε εκλογές, “εν ευθέτω χρόνω”, Μάιο, Ιούλιο ή Οκτώβριο, θα ζήσουμε πολιτικές αναταράξεις. Πρωταγωνιστές θα είναι τα μίντια, που θα δώσουν μεγαλύτερη σημασία απ’ όση έδωσαν για τα καιρικά φαινόμενα “Τηλέμαχος”, “Υπατία”, και “Ραφαήλ”. Αν η συμφωνία καταψηφιστεί θα’ χουμε πρόωρες εκλογές για να παραδοθεί η “καυτή πατάτα” στα χέρια του Μητσοτάκη.
Το “Ποτάμι” ενώ αντιπολιτεύετο σθεναρά την κυβερνητική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ αν και από τις τάξεις του έγινε η διάσωση της κυβέρνησής του διά του βουλευτή κ. Δανέλλη, τώρα αποδεσμεύει τους υπόλοιπους της κοινοβουλευτικής του ομάδας από την κομματική πειθαρχία, να ψηφίσουν κατά συνείδησιν τη “Συμφωνία των Πρεσπών”. Αυτό δείχνει, ότι ήταν φαινομενική η αντιπολιτευτική τακτική προς την κυβέρνηση και υπήρχε μια υποβόσκουσα επιθυμία επαφής με την πολιτική ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Ενδειξη αίσιας έκβασης μιας τέτοιας βούλησης ήταν η πρόσκληση από τον κ. Τσίπρα και αναβάθμιση του άλλοτε επικεφαλής της ΔΗΜΑΡ κ. Κουβέλη ως ανταμοιβή για θετική τοποθέτησή του σε πολιτικό ζήτημα θεμελιώδους σημασίας. Ετσι ο κ. Θεοδωράκης προσπαθούσε να βρει ευκαιρία να ενδώσει, σε εκκλήσεις του κ. Τσίπρα έχοντας την ψευδαίσθηση ότι θα τον εναγκαλίζετο.
Στηρίζοντας, λοιπόν, οι “Ποταμίσιοι” την πολιτική ΣΥΡΙΖΑ στο Σκοπιανό, κρατούν κοινοβουλευτικά ζωντανή την κυβέρνηση αναπληρώνοντας τους ΑΝΕΛ του Καμμένου που έφυγαν.
Η “στασιαστική” κίνηση βουλευτού ενός κόμματος κατά το κοινώς λεγόμενο “αποστασία”, άλλοτε γίνεται για να αποδυναμώσει μια κυβέρνηση οδηγώντας την σε παραίτηση φεύγοντας όπως έγινε το 1993 με την κυβέρνηση Μητσοτάκη και άλλοτε να τη διασώσει πηγαίνοντας, όπως συνέβη με την κυβέρνηση Τσίπρα.
Μια “αποστασία” πράξη κολάσιμη που φέρει δυο εκ διαμέτρου αντίθετα αποτελέσματα. Αλλά είπαμε, πρόκειται για την “προσαρμογή στην πραγματικότητα”!
Ετσι κι αλλιώς οι πολίτες θα είναι που θα πληρώσουν την πολιτική κρίση. Ξέρουν ότι, όταν οι πολιτικοί αλλάζουν προσαρμοζόμενοι κατά το δοκούν, αναλαμβάνουν κάποιο ρίσκο, το κόστος του οποίου όποιο να ’ναι, πολιτικό ή άλλου είδους, έχουν την ικανότητα, να την μετακυλίσουν στους ανεύθυνους….!