Στην πραγματική ζωή τίποτε δεν είναι τέλειο και τίποτε δεν είναι ασφαλές για πάντα.
Νομίζω ότι αυτό είναι το πρώτο διακύβευμα που θέτει η ίδια η ζωή και για την προεκλογική και για την μετεκλογική περίοδο.
Η ίδια η μεταρρυθμιστική στασιμότητα που επέδειξε για μια διετία η κυβέρνηση κατέδειξε την αδυναμία της να αντιληφθεί τις ζωτικές προκλήσεις των καιρών και τη νομοτέλεια των βημάτων που έπρεπε να γίνουν, για να βγει η χώρα στο ξέφωτο.
Συνήθως μεταρρυθμίσεις κάνουν οι ηγέτες, για να απλοποιήσουν τη ζωή των ανθρώπων, να ισχυροποιήσουν το κύρος των θεσμών και για να δώσουν ευκαιρίες στα στρώματα εκείνα του πληθυσμού που είτε λόγω μόρφωσης, είτε λόγω οικονομικής θέσης, αισθάνονται παραγκωνισμένα.
Μόνο στη στρεβλή αντίληψη ενός ιδιότυπου “βαλκανιζατέρ” και κάτω από την πίεση ενός αγοραίου λόγου, συνδέθηκαν οι μεταρρυθμίσεις με περικοπές, “ληστρικές επιδρομές” στα λαϊκά στρώματα και ό,τι άλλο βάζει ο ταλαίπωρος νους.
Εξάλλου ο σύγχρονος, ψηφιακός πολίτης, ζητά συνήθως αλλαγές, που δεν θα διαψεύδονται από την πραγματική ζωή.
Αλλά είπαμε τίποτε δεν είναι τέλειο και τίποτε δεν είναι ασφαλές για πάντα.
