Σταθµοί στη στράτα της ζωής

Σταθµοί στη στράτα της ζωής, τ’ ανθρώπου γεγονότα
Ζήσε τα πάλι απ’ την αρχή, αν θέλεις και µε νότα
Μία πεντάδα οι σταθµοί που έχουν σηµασία
Γέννηση, βάφτιση, σχολειά, ο γάµος κ’ η εργασία
∆εν είναι τούτοι οι σταθµοί ενός προσώπου µόνο
Είναι σταθµοί του καθενός εις στο δικό του δρόµο
Μ’ εφέρανε σε τούτη τη ζωή χωρίς να µε ρωτήσουν
∆υό άνθρωποι που ήθελαν παιδιά να αποκτήσουν
Ήρθα σε τούτη τη ζωή και γνώρισα ανθρώπους
Μα και στη Γη επάτησα σε ορισµένους τόπους
Όνειρο είχα από µικρός να τη γνωρίσω όλη
Μα δυστυχώς εστάθηκα στ’ ονείρου το περβόλι
Η µάνα µε µεγάλωσε µ’ αγάπη και φροντίδα
Με γέλιο και υποµονή µου έδινε ελπίδα
Μου ‘µαθε και µε δίδαξε πάντα δικαιοσύνη
Και να χρωστώ, που µου ‘δωσε, πάντα ευγνωµοσύνη
Μεγάλωσα σε γειτονιές που ‘χαν πολλά παιδάκια
Και απ’ αυτά απόκτησα διάφορα φιλαράκια
Περνώ και παίρνω σήµερα αλλοτινή ανάσα
Των παιδικών µας παιχνιδιών της µπάλας µία πάσα
Με τον καιρό σκορπίσαµε σ’ όλης της Γης τα µέρη
Σ’ αυτές τσ’ αλάνες άραγε ποιός θα µας ξαναφέρει
Με έστειλαν εις στα σχολειά κι έµαθα πέντ’ αράδες
Όταν θα µείνω µοναχός να βγάζω και παράδες
Μεγάλωσα κι εσπούδασα µε των γονιών τα χέρια
Στην εκκλησιά για χάρη τους ανάβω αγιοκέρια
Με βάφτησαν µε όνοµα προσώπου αγαπηµένου
Ετσά το θέλει η ζωή του ήθους τειρουµένου
Με σπούδασαν κι εργάστηκα σαρανταπέντε χρόνια
Παντρεύτηκα κι απόκτησα παιδάκια και εγγόνια
Τους έδωσα, τους πρόσφερα όσα µπορούσα δώρα
Κι αυτά από εκτίµηση ανταποδίδουν τώρα
Ετούτοι είναι οι σταθµοί στη στράτα της ζωής µας
Αυτοί που έχουν χαραχτεί σε κάδρο της ψυχής µας
Γλυκιά που είναι η ζωή µα κάποτε τελειώνει
Μοιάζει κερί της εκκλησιάς, λαµπάδα άπου λιώνει