«Το προσφυγικό θέμα είναι τεράστιο κι είναι αδύνατο να μην σε αγγίζει, ανεξάρτητα αν έχει κάποιος προγόνους, αν έχει ρίζες προσφυγικές κ.ο.κ.. Πρόκειται για ένα θέμα που αιμορραγεί συνεχώς…», λέει στα “Χ.ν.” η Μαρινέλλα Βλαχάκη, λίγο πριν ανέβει στην σκηνή του Πνευματικού Κέντρου για να ερμηνεύσει τον μονόλογό της.
H ίδια ήθελε να ασχοληθεί με αυτό το θέμα, όπως και σε προηγούμενες δουλειές της, καθώς αποτελεί μια διαρκή αγωνία για εκείνη και αυτήν τη φορά καταπιάστηκε με τους πρόσφυγες του Πόντου, μετά από μεγάλη έρευνα πέρυσι και αφού βυθίστηκε στην ιστορία και στην μελέτη της προσφυγιάς με βαθύ πόνο, έγραψε τον θεατρικό μονόλογο “Σταθούλα, ράφτρα εκ Πόντου”.
Η αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου γέμισε από κόσμο το βράδυ της Κυριακής και η ηθοποιός Μαρινέλλα Βλαχάκη χάρισε στο κοινό μια ώρα στο πονεμένο ταξίδι της προσφυγιάς επί σκηνής. Η ηρωίδα Σταθούλα μιλά για τη δική της ιστορία, είναι ένα πρόσωπο μυθοπλασίας, με βαθιά ψυχική ευγένεια και ενσυναίσθηση και παρόλο που έχει χάσει τα πάντα, διατηρεί ακέραια την ανθρωπιά της και την έγνοια της για τον συνάνθρωπο. Η κα Βλαχάκη εξηγεί γιατί επέλεξε τη Σταθούλα, μια ράφτρα, να μεταφέρει τα τραγικά γεγονότα της γενοκτονίας των Ποντίων, λέγοντας «γιατί ως ξακουστή μοδίστρα στον τόπο της, είχε ρόλο σε όλες τις σημαντικές στιγμές των ανθρώπων. Σ’ εκείνην παράγγελναν τις φορεσιές τους, αυτή φρόντιζε να ντύνει με ευαισθησία τις στιγμές τους. Έτσι όταν έφτασαν οι μαύρες μέρες της σφαγής και πάλι σε εκείνην απευθύνονταν για να αναγνωρίσει από το ράψιμο, το ύφασμα και τη μυστική παραγγελιά του κάθε ρούχου το σκοτωμένο ή τον αγνοούμενο που το φορούσε».
Όπως επισημαίνει μιλώντας στα “Χ.ν.”, ανέκαθεν την συγκινούσε η τέχνη της μοδιστρικής «και αναφέρομαι φυσικά στα χρόνια που δεν μπορούσες να αγοράσεις έτοιμα ρούχα. Όταν οι μοδίστρες ήταν απαραίτητες για κάθε οικογένεια. Δούλευαν νυχθημερόν με μόνο ένα ψαλίδι τη μηχανή SIGNER την υπομονή και την πιτηδειοσύνη τους». Στην ιστορία όμως γίνεται συχνή αναφορά σε κάποιο υπαρκτό πρόσωπο, τον Σολομώντα Χότζα, προπάππου μίας φίλης της.
«Αυτό το γράφω και στον πρόλογο του ομότιτλου βιβλίου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΠΥΞΙΔΑ. Άνθρωπος έντιμος, δίκαιος και σπουδαίος δάσκαλος. Οι ιστορίες των άλλων προσώπων που μας ιστορεί η Σταθούλα προέκυψαν μέσα από μελέτη των τραγικών γεγονότων αυτής της περιόδου» ενώ όπως τονίζει και παρατηρεί αβίαστα ο θεατής πρόκειται για ένα βαθιά αντιπολεμικό έργο. Κλείνοντας, τη ρωτάμε τι θα ήθελε να “πάρει” το κοινό με το πέρας της παράστασης κι αναφέρει «επιθυμία μου είναι πρώτα απ’ όλα οι θεατές να το αισθανθούν. Κι αναπόφευκτα θα αναλογιστούμε όλοι την αξία της Ειρήνης στον κόσμο».
