Σταυροί και παγίδες

Η εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, η οποία δικαίως κατέχει σημαντική θέση στο εορτολόγιο της Εκκλησίας μας (μάλιστα κατά εκείνη την ημέρα δεν γίνεται κατάλυσις ελαίου, εκτός αν τύχει Σάββατο ή Κυριακή), φέρνει στην καρδιά μας όμορφες συγκινήσεις και την οπλίζει με ακατάλυτες δυνάμεις.
Για άλλη μια φορά και φέτος, καταξιωνόμαστε να δούμε στους ναούς τον Τίμιο Σταυρό. Για άλλη μια φορά θα τον προσκυνήσουμε. Για άλλη μια φορά θα ψάλουμε «…Σταυρός πιστών το στήριγμα». Για άλλη μια φορά θα δούμε την ίδια την καρδιά μας πάνω στον Σταυρό.
Κι αλίμονο αν δεν τη δούμε πάνω στο Σταυρό. Τότε αυτή η καρδιά δεν είναι Χριστιανική. Τότε αυτή η καρδιά δεν πρόκειται να γευτεί την Ανάσταση. Ανάστασις χωρίς Σταύρωση δεν υπάρχει. Ανάστασις χωρίς σταυρώσιμες επιδρομές και παγίδες του διαβόλου και των υποτακτικών του, δεν μπορεί να νοηθεί. Πρέπει να διανύσουμε την πορεία: παγίδες, σταύρωσις – ανάστασις. Ένας κρίκος αναπόσπαστος.
Σταυροί και παγίδες: Στην εορτή του Τιμίου Σταυρού εορτάζουν όλοι εκείνοι που ανεβαίνουν σε κάποιον Σταυρό, που κρατούν κάποιους Σταυρούς μέσα από τις παγίδες του σατανά. Πρώτα ο Χριστός επέρασε από αυτόν τον δρόμο, ένα κυνηγητό με κατάληξη στο προδοτικό φίλημα του Ιούδα με αποκορύφωση τη Σταύρωση.
Παγίδες, επιθέσεις έστησαν στους προφήτες και μάρτυρες της Παλαιάς Διαθήκης, ενέδρες κατά παντός δικαίου και μισούντων την αδικίαν και πανουργίαν. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που λέγει ο μέγας σοφός Σολομών σκεπτόμενος τους διαλογισμούς και ενέδρες των ανθρώπων του διαβόλου:
«Ενεδρεύσωμεν τον δίκαιον, ότι δίσχρηστος ημίν εστί και εναντιούται τας έργας ημών» (Σοφ. Σολομ. 2, 12). Στο δε άλλο βιβλίο της Π.Δ. Σοφία Σειράχ (11, 29) διαβάζομε: «Πολλά γαρ τα ένεδρα του δολίου». Ο πραγματικά δίκαιος και καθαρός θα πολεμηθεί, θα σταυρωθεί γιατί εναντιώνεται στα καταχθόνια έργα τους και ζει και κηρύττει τη δικαιοσύνη. Και ο προφήτης Δαβίδ θα πει: «Οι ανταποδιδόντες μοι κακά αντί αγαθών ενδιέβαλλόν με, επεί κατεδίωκον (επεδίωκον) αγαθωσύνην» (ψαλμ. 37, 21).
Και σκέπτομαι αυτούς που παλιά και σήμερα στήνουν παγίδες και πανουργίες εναντίον των αγαθών και τιμίων. Και το τραγικό και δαιμονικό, είναι πως αυτοί οι αισχροί τύποι λένε ότι σταυρώνονται! Ενώ είναι θύτες παριστάνουν εαυτούς ως θύματα! Και το κακό είναι ότι αυτό το φαινόμενο συναντάται περισσότερο στον χώρο της Εκκλησίας… Μάλιστα πολλές φορές τις αδικίες τους και τις κακοπραγίες τους τις φορτώνουν στον Θεόν!: «Ετσι το ήθελε ο Θεός», «ό,τι πει ο Θεός»!! Κάτι που οι μη συνειδητοί χριστιανοί τα φορτώνουν στην τύχη: «ήτανε τυχερό του»!!
Όταν έτσι σε πολεμούν, όταν τα χέρια τους είναι βαμμένα στο αίμα της κακουργίας μέχρι και αυτής της εξοντώσεως, αυτό δεν είναι σταύρωσις; Μήπως σταύρωσις είναι να κρεμάσεις στο στήθος σου χρυσό σταυρό με όμοια αλυσίδα; Μη γένοιτο!
14 Σεπτεμβρίου: Εορτή του Τιμίου Σταυρού. Εορτή των αφανών εν κόσμω και εν ουρανοίς αγίων και μαρτύρων. Εορτή και πανήγυρις κάθε όμορφης και σταυρωμένης ψυχής. Εορτή και πανήγυρις όλων εκείνων που διέρχονται δια πυρός και σιδήρου και εξάγονται εις αναψυχήν.
Εορτή του Τιμίου Σταυρού: Προς αυτόν ατενίζουν οι όμορφες ψυχές. Είναι η μοναδική τους σιγουριά: “o crux ave spes unica” (χαίρε Σταυρέ, μοναδική ελπίδα). Κάτω από την σκιάν του Σταυρού αναπαύονται και ευτυχούν οι πονεμένες ψυχές. Στο βάθος ανατέλλει το φως της αιωνίου δόξης και Αναστάσεως, που τα μάτια των μαύρων ψυχών δεν μπορούν να το δουν.
Οι κακίες και οι παγίδες τους θα γίνουν γι’ αυτούς οι άλυτες χειροπέδες και το σκοτάδι της αιωνίου κολάσεως, έτσι ακριβώς όπως το προείπε ο μεγάλος και μαρτυρικός Δαβίδ: «Λάκκον ώρυξε (ο ασεβής και άδικος, ο πανούργος και ραδιούργος) και ανέσκαψεν αυτόν και εμπεσσίται εις βόθρον, ον ειργάσατο» (Ψαλμ. 8, 16). Και ο Χριστός: «Πάντες γαρ οι λαβόντες μάχαιραν εν μαχαίρα αποθανούνται» (Ματθ. 26, 52).