Ανάρτηση του Σταύρου Θεοδωράκη στο Facebook με αφορμή τη συμπλήρωση 9 χρόνων από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου
6 Δεκεμβρίου του 2008, Μεσολογγίου και Τζαβέλα στα Εξάρχεια, ο 15χρονος Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός από όπλο αστυνομικού. Ένα παιδί χάνεται και η Αθήνα καίγεται για μέρες. Θύμα παράλογων πράξεων με πολιτική επικάλυψη. Όχι το μόνο, όμως. Το καλοκαίρι του ‘92, στο Σύνταγμα σκοτώνεται από την 17Ν ένας άλλος νεαρός. Ο Θάνος Αξαρλιάν. Αλλά και μετά τον Γρηγορόπουλο, το 2010 στην Σταδίου δολοφονούνται η Παρασκευή Ζούλια, ο Επαμεινώνδας Τσακάλης και η Αγγελική Παπαθανασοπούλου. Οι νεκροί της Μαρφίν. Και μερικά χιλιόμετρα προς τη θάλασσα, στο Κερατσίνι, δολοφονείται το ‘13 ο Παύλος Φύσσας. Η λίστα αν συνεχίσεις να κοιτάς με προσοχή το ματωμένο ημερολόγιο μοιάζει ατέλειωτη. Βία χωρίς όρια. Βία που σιγοκαίει. Βία που συχνά μένει ατιμώρητη. Βία και εγκλήματα – πότε με περίστροφο, πότε με ρουκέτα, πότε με μπιτόνι, πότε με μαχαίρι – που θα μπορούσαμε να είχαμε αποτρέψει. Αν… Αν η κοινωνία μας σεβόταν περισσότερο το δικαίωμα στη ζωή. Όχι στα λόγια αλλά στις πράξεις. Στην εκπαίδευση των αστυνομικών, στην ασφάλεια των πολιτών, στην ελευθερία της έκφρασης, στην απονομή της δικαιοσύνης.
