ΣΤΕΛΙΟΣ ΤΖΟΜΠΑΝΑΚΗΣ: Ένας σπουδαίος δάσκαλος, ένας μαχητής της ζωής

Ο στενός μου φίλος Στέλιος Τζομπανάκης, είχε ασφαλώς πολυσχιδή δράση, όπως έγραψαν τα “Χανιώτικα Νέα” των οποίων υπήρξε φίλος και συνεργάτης. Σπουδαίος δάσκαλος, προϊστάμενος 1ου γραφείου πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, συνδικαλιστής, γλαφυρός αναλυτής τοπικών και λαογραφικών θεμάτων. Πάντοτε έδινε το “παρών” στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες στα πλαίσια του δημοκρατικού μας πολιτεύματος.
Αυτό όμως που κυρίως τον χαρακτήριζε όπως προσωπικά τον είδα και τον κατέγραψα στη συνείδησή μου, ήταν η απέραντη αισιοδοξία του και η ακαταμάχητη δυναμική του στον αγώνα της επιβίωσης.
Η σατιρική και χιουμοριστική του διάθεση αλλά και ο αυτοσαρκασμός του που τον συνόδευαν πάντα, τον έκαναν αποδεκτό και φίλο σε πολλούς ανθρώπους. Επίσης έλεγε καθαρά την γνώμη του για τους πάντες και τα πάντα. Από τότε που συναντηθήκαμε στην πέμπτη τάξη του 10ου Δημοτικού Σχολείου Χαλέπας με διευθυντή τον περίφημο δάσκαλο τον Σταύρο Κουρουπάκη γίναμε και παραμείναμε φίλοι μέχρι τέλους.
Ο Στέλιος είχε τον αέρα που έχουν συνήθως τα παπαδοπαίδια. Αναγνωρίσαμε βέβαια στους εαυτούς μας το δικαίωμα να διαφωνούμε. Άλλωστε οι όποιες διαφωνίες μας, μας βοηθούσαν να φτάνουμε σε μια καλύτερη αυτογνωσία, να γνωρίζουμε τα όριά μας και να ενδυναμώνουμε τη φιλία μας.
Ο Στέλιος υπήρξε γενικά φίλαθλος, στο ποδόσφαιρο, ήταν φίλαθλος του Ολυμπιακού και στο τοπικό επίπεδο του ΑΣΤΕΡΑ Χαλέπας, στον οποίο προσωπικά ανήκα ως ποδοσφαιριστής. Λατρεύαμε και σεβόμασταν τα σύμβολα της Χαλέπας και την τεράστια ιστορία της. Ήμασταν υπερήφανοι για το ότι στη γειτονιά μας ήταν το σπίτι του εθνάρχη Ελευθερίου Βενιζέλου, για την εντυπωσιακή εκκλησία μας την Ευαγγελίστρια αλλά και το σωματείο μας του ΑΣΤΕΡΑ που το στήριζαν οι βυρσοδέψες της Χαλέπας.
Παρακολουθούσα πάντοτε στα “Χανιώτικα Νέα” το σωστό, στρωτό και ορθολογικό γράψιμό του στα θέματα που διαπραγματευόταν. Μου άρεσε δηλαδή πολύ ο σεβασμός του στην ελληνική γλώσσα, ένα ατράνταχτο προαιώνιο θεμέλιο της πορείας του λαού μας, της πατρίδας μας, του έθνους μας. Άλλωστε όπως είπε ο Ισοκράτη Έλληνες είναι όσοι μετέχουν της ελληνικής παιδείας. Αυτή η ρήση βέβαια εξοργίζει κάποιους ακραίους, κάποιους ρατσιστές που χτυπούν τα προσφυγόπουλα που πάνε σε ελληνικό σχολείο και μαθαίνουν την ελληνική γλώσσα!!
Ο φίλος μου ο Στέλιος μετά τον γάμο του είχε τον φύλακα άγγελό του τη σύζυγό του Δέσποινα το γένος Πολάκη από τον Αλίκαμπο Αποκορώνου. Η Δέσποινα τον στήριζε απεριόριστα στις μεγάλες δυσκολίες που είχε λόγω προσβολής της υγείας του. Ορισμένες φορές με τη συμπαράσταση βέβαια της επιστήμης, η Δέσποινα τον βοήθησε κυριολεκτικά να “νεκραναστηθεί”. Ο Τζομπανάκης ο φίλος μου έκανε εξαιρετική οικογένεια, εξαιρετικά παιδιά και εγγόνια.
Ο Στέλιος ανήκε στην μεγάλη οικογένεια των Τζομπανάκηδων από το Κόκκινο Χωριό. Υπήρξε και πρόεδρος του ομώνυμου πολιτιστικού συλλόγου τα μέλη του οποίου ήταν υπερήφανα για τους Τζομπανάκηδες της Εθνικής Αντίστασης κατά των Γερμανών κατακτητών και τα επιφανή στελέχη που είχαν στον τομέα της οικονομικής δραστηριότητας και των επιχειρήσεων.
Ο Στέλιος πίστεψε στην αδύνατη όπως φαινόταν επανεκλογή μου το 1993 ως βουλευτή Χανίων, αφού βρισκόμουν εκτός Βουλής από το 1989. Ήταν ιδιαίτερα ευχαριστήμενος για την επιτυχία μου και το διαδήλωσε σε τοπικό τηλεοπτικό σταθμό!
Ο φίλος μου και από τα καθήκοντα του ιερέα πατέρα του είχε αντιληφθεί από νωρίς την τραγικότητα των ανθρώπινων πραγμάτων. Ήξερε όμως ότι ο θάνατος τραγικός και πικρός για τους ανθρώπους προκαθορίζει και θέτει τα όρια του ανθρώπινου βιολογικού κύκλου. Συγχρόνως όμως ο θάνατος απαιτεί από όλους μας σοβαρότητα, γενναιότητα και σωφροσύνη στη συμπεριφορά μας και προς την κοινωνία αλλά και προς τον ίδιο μας τον εαυτό.
Ο Στέλιος διέτρεξε τον κύκλο της ζωής του με σοβαρότητα, γενναιότητα και σωφροσύνη, Αυτή είναι η υστεροφημία του και η παρακαταθήκη του.
Ο Στέλιος Τζομπανάκης φαίνεται να υιοθετούσε το μπερξονικό δόγμα της ζωικής ορμής όπως το διαμόρφωσε ο μεγάλος Νίκος Καζαντζάκης. Η ύλη είναι αδράνεια, η ζωή είναι κίνηση, μη σταματάς, περπάτα είναι η εντολή του Θεού.
Ο φίλος μου περπάτησε, αγωνίστηκε, βρισκόταν σε μια συνεχή προσπάθεια, σε μια συνεχή μάχη μέχρι τέλους. Ήθελε τη φλόγα που έχουν μέσα τους όλοι οι άνθρωποι, να την μετουσιώσει σε φως και πολιτισμό.