Στέλλας Καρτάκη ποιητικές δημιουργίες

Από τα πανάρχαια χρόνια ο έρωτας αποτέλεσε κυρίαρχο στοιχείο του κόσμου και της ζωής.
Εχει ειπωθεί ότι «ο Ερωτας είναι η ίδια η ζωή. Η πηγή της, η πεμπτουσία της». Για τον λόγο αυτό έχει υμνηθεί περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα. Οι κρίσεις, οι πόλεμοι, τα αρνητικά της ζωής πάντοτε υπήρχαν. Μα ποτέ δεν έλειψε ο έρωτας από τη ζωή των ανθρώπων είτε πλούσιων είτε φτωχών είτε νέων είτε ηλικιωμένων. Αν ανατρέξουμε στους μύθους των θεών του Ολύμπου, στο “Συμπόσιο” του Πλάτωνα, στον Σοφοκλή με το πασίγνωστο «έρως ανίκατε  μάχαν», αλλά και στον Ερωτόκριτο, την Ερωφίλη κ.λπ. θα διαπιστώσουμε ότι διαχρονικά ο έρωτας είναι πηγή ζωής, έμπνευσης και δημιουργίας.
Ποιητές και πεζογράφοι, ζωγράφοι και μουσικοί, απλοί βάρδοι του λαού τον έχουν υμνήσει και συνεχίζουν ακατάπαυστα να τον υμνούν.
Η Στέλλα Καρτάκη, μια νέα ποιήτρια, έρχεται με τον δικό της λόγο και τον ιδιαίτερο τρόπο της να τραγουδήσει τον έρωτα -το δικό της, αλλά όχι μόνον αυτόν- που τον θεωρεί κυρίαρχο, δυνάστη, μα και χαρά, απαντοχή, λιμάνι, όλα και τίποτα, θεό…
Στις τέσσερις ποιητικές συλλογές που έχει δώσει μέχρι σήμερα στη δημοσιότητα, δεν τσιγκουνεύεται να τον παρουσιάσει με τα πιο υμνητικά λόγια. Ακόμη και οι τίτλοι βροντοφωνάζουν ότι κυρίαρχο στοιχείο στην ποίησή της είναι ο Ερωτας. Από τις δύο ποιητικές συλλογές με τις μαντινάδες (“Ημερολόγιο της Αγάπης” και “Από το Α στο Ω”) και τις άλλες δύο με τα “άλλα” ποιήματα (“Ερωτικά κι Ερωτευμένα” και “Χάδι”) ο ερωτικός λόγος προβάλλει και προβάλλεται ως το κυρίαρχο στοιχείο της ποιητικής της έμπνευσης.
Ειδικότερα στη συλλογή “Από το Α στο Ω”, που οι μαντινάδες είναι κατά ομάδες με την αλφαβητική σειρά, προηγείται του κάθε γράμματος ένα κατατοπιστικό κείμενο που κατά κάποιο τρόπο εισάγει στις μαντινάδες που ακολουθούν και φυσικά έχουν σχέση με το συγκεκριμένο “γράμμα”. Μικρό απόσπασμα από το γράμμα Π:
«Π, όπως πόνος
Να μην πονάς εσύ. Δε θέλω
Θέλω να πονώ εγώ και για τους δύο.
Άσε με να έχω κάτι δικό σου, έστω και τον πόνο σου…».
Και μια μαντινάδα από το ίδιο “γράμμα”:
«Τσι νύχτες που μεταξυπνώ, εσύ ’σαι η αιτία
ακόμη και ο πόνος σου λογάται ευτυχία».
Η άλλη συλλογή μαντινάδων “Ημερολόγιο της Αγάπης” περιλαμβάνει «μαντινάδες αγάπης γιατί, ακόμα και με τα βάσανά της, η αγάπη είναι αυτή που πρέπει να ανοίγει πάντα       -σαν ευχή, σαν καλωσόρισμα- την κάθε μέρα, τον κάθε μήνα, την κάθε εποχή του χρόνου» κατά τον λόγο της ποιήτριας.
Στη συλλογή “Ερωτικά κι Ερωτευμένα” με πίκρα θα μας πει: «Βαρέθηκα να περιμένω τα πράγματα ν’ αλλάξουν. Πάνω που βγαίνει ο ήλιος, σκοτεινιάζει. Κι ύστερα κάνει μέρες να ξαναβγεί στον ουρανό. Κι ο ουρανός γίνεται  μαύρος σαν τα  μάτια σου. Μα εσύ ποτέ δεν βρίσκεσαι κοντά μου για να στα πω…».
Η ερωτευμένη θέλει ν’ ακολουθήσει τον αγαπημένο της «παντού και πουθενά»:
«Ως τον προορισμό σου να μπορούσα/ Να ταξιδέψω –
Και κάπου ανάμεσα Ιόνιο και Λιβυκό/ Κάπου ανάμεσα σε σένα και σε μένα/
Κάπου ανάμεσα παντού και πουθενά/ Να ρίξω άγκυρα».
Τέλος, με τη συλλογή “Χάδι” η ποιήτρια μας επαναλαμβάνει ότι «τις αποστάσεις τις μηδενίζει η αγάπη», αλλά επειδή η απουσία του αγαπημένου είναι επώδυνη, δεν διστάζει να πει: «Με τον πόθο για βελόνα/ έραβα τα κενά της απουσίας σου», γιατί,
«Τότε/ Αν μ’ απαντούσες, τότε/ ίσως να μην έγραφα τώρα/
Για να διαβάζουν τα ξένα μάτια./ Μα σ’ όλα τα ξένα μάτια /
Τα μάτια σου γυρεύω./ Μάτια μου…».
Συμπερασματικά, η Στέλλα Καρτάκη στα “ποιήματα” και τις “μαντινάδες” -όλα ερωτικά- απευθύνεται στον “αγαπημένο”, με υπερβολικό τρόπο πολλές φορές, τόσο που δεν ξέρεις αν αναφέρεται σε πραγματικό ή φανταστικό πρόσωπο.
Ο,τι κι αν συμβαίνει όμως οι μαντινάδες και τα ποιήματα είναι  καλογραμμένα, έχουν πολύ συναίσθημα, διαβάζονται ευχάριστα και αποδεικνύουν ότι η Καρτάκη είναι μια φωνή που σίγουρα θα την ξανακούσουμε και σε άλλα είδη της ποίησης…
Θερμά συγχαρητήρια…