Στενοί ορίζοντες…

Κάθεται σχεδόν πάντα στην ίδια θέση. Με την πλάτη στον τοίχο του μικρού σπιτιού της και το βλέμμα  -περιορισμένο ανάμεσα σε δυο ψηλά κτήρια- κινείται στο πλάνο μια οικείας εικόνας, που περιλαμβάνει μέρος του μακρόστενου δρόμου, μια μικρή αλάνα κι ένα κομμάτι του βουνού  της αντικρινής πλαγιάς…
Κάθεται εκεί με τις ώρες, κι αλλάζει θέση μόνο όταν ο δυνατός ήλιος ή κάποιο ξαφνικό αεράκι την αναγκάσουν να μετακινηθεί.
Στη γνωστή της θέση, λεπτεπίλεπτη, γλυκύτατη κι ακόμα όμορφη -παρά τα 80 χρόνια της- με το χαμόγελο στα χείλη καλωσορίζει τους επισκέπτες, χαιρετά τους περαστικούς, καμαρώνει το παιδομάνι που ξεδίνει παραδίπλα.
Στενοί οι ορίζοντές της;
Σίγουρα!
Ίδιος τόπος, ίδιοι άνθρωποι, ίδιες συμπεριφορές…
Στενότητα χώρου, στενά μυαλά…
Τι θα μπορούσε τάχα μου, εκείνη να έχει αλλάξει;
Κι όμως!
Έκανε κι αυτή, κάποτε, τη δική της επανάσταση!
Τα’ φτιαξε με κάποιον συγχωριανό!
Ένα κακομοιριασμένο γεροντάκι που περνά πότε-πότε, από μπρος της και χαιρετά αδιάφορα. Άφησαν παιδιά και οικογένειες κι έφυγαν στη πρωτεύουσα! Σύντομα γύρισαν πίσω, το πράγμα έγινε παρελθόν και με τα χρόνια ξεχάστηκε…
Όμως, τι να σκέφτεται η καλή μας, η γερόντισσα, τις ώρες εκείνες που το βλέμμα της, στυλωμένο στην περιορισμένη της θέα μοιάζει θολό και μετέωρο;
Μετανιώνει που έφυγε; Που γύρισε;
Ή τίποτα απ’ όλα αυτά;