Στα Ν.Α. του Ακρωτηρίου και σε απόσταση 15 χλμ. από την πόλη των Χανίων, σε υψόμετρο 170μ. σ’ ένα πλάτωμα με εξαιρετική θέα προς τον κόλπο της Σούδας, εδώ και αιώνες είναι χτισμένο το κεφαλοχώρι που φέρει το όνομα Στέρνες.
Στη θέση Λίμνη, κοντά στο μινωικό συνοικισμό της αρχαίας Μινώας, βρέθηκε το 1949 ορθογώνιος τάφος του 4ου αιώνα π.Χ. Συνεπώς στον αρχαιότατο μινωικό οικισμό υπήρξε μεταγενέστερος ελληνικός.
Γύρω στο χωριό υπάρχουν κατακόμβες των πρώτων Χριστιανικών χρόνων και τα σπήλαια η Σπηλιά, ο Μαραθόσπηλιος και η Κατεβατή.
Το 1913 ο ύπατος αρμοστής της Κρήτης Στέφανος Δραγούμης με αφορμή το θάνατο του Βασιλέως Γεωργίου, αποφάσισε να μετονομάσει τη νησίδα της Σούδας από Άγιο Νικόλαο σε Άγιο Γεώργιο.
Για το σκοπό αυτό μαζί με τον τότε Επίσκοπο Αγαθάγγελο Νινολάκη, έφτιαξε η κόρη του Ζωή περικαλλή εικόνα -σημαία του Αγίου Γεωργίου.
Άρχισαν οι προετοιμασίες και αναχώρησαν πλοιάρια από το λιμάνι της Σούδας και από τη λιμνοθάλασσα Μινώα, που ήταν το λιμάνι των Στερνών, με αρκετό κόσμο.
Και ενώ ο καιρός ήταν καλός έπιασε ξαφνικά, κατά την επιστροφή, μια θαλασσοταραχή με αποτέλεσμα να ανατραπούν ορισμένα πλοιάρια και να πνιγούν έξι, κατ’ άλλους εννέα άνθρωποι.
Το συμβάν θεωρήθηκε ως θαύμα ή μάλλον “θυμός” του Αγίου Νικολάου που δεν ήθελε τη μετονομασία του Ναού.
Οι άλλοι επιβαίνοντες βγήκαν κατάκοποι και φοβισμένοι στη στεριά στη λιμνοθάλασσα της Μινώα όπου και έγινε δοξολογία στο μικρό ναΐσκο του Αγίου Γεωργίου.
Αργότερα, η Ζωή Δραγούμη δώρισε την εικόνα- σημαία στην Ενορία των Στερνών η οποία και φυλάσσεται μέχρι σήμερα στο εκεί εκκλησιαστικό Μουσείο.
Εκείνο που προκαλεί εντύπωση σήμερα στο παραπάνω χωριό είναι ο μεγάλος αριθμός εκκλησιών.
Ο αριθμός είκοσι τέσσερα (24) είναι με τους μετριότερους υπολογισμούς, γιατί σε ένα μέρος που κατέχει σήμερα η Αμερικανική Βάση υπάρχουν κι άλλες που έχουν πρόσβαση μόνο κατά την ημέρα της εορτής.
Στην πλειονότητά τους είναι ενοριακοί ναοί και ελάχιστοι ιδιωτικοί.
Στο κέντρο του χωριού ο καθεδρικός δίκλιτος ναός και σε μικρή απόσταση άλλος κι άλλος, κι άλλος σαν “σπαρμένοι” άτακτα από κάποιο “αόρατο” χέρι!
Μια παλιά παράδοση αναφέρει:
Τα χρόνια εκείνα υπήρχε στο Ακρωτήρι η πιο παλιά εκκλησία, που και σήμερα υπάρχει “Ο Μιχαήλ Αρχάγγελος” στη θέση Βόθωνας, όπου ακόμα φαίνονται ερείπια παλιού οικισμού με την ίδια ονομασία.
Οι Ακρωτηριανοί συνήθιζαν κάθε χρόνο να κάνουν όλοι μαζί την Ανάσταση στον “Μιχαήλ Αρχάγγελο”.
Εκείνη τη χρονιά όμως οι Στερνιανοί καθυστέρησαν και όταν έφταναν ψηλά στον Αργουλιδέ χτυπούσε η καμπάνα της Ανάστασης.
Ένιωσαν βέβαια μεγάλη “προσβολή”! Έκαμαν το σταυρό τους, ευχήθηκαν ο ένας στον άλλο κι έδωσαν όλοι μια υπόσχεση: Του χρόνου να ‘χουν δική τους εκκλησία!
Πήραν λένε από μια πέτρα κι όταν έφτασαν στο χωριό, στάθηκαν και πέταξαν τις πέτρες σε διαφορετική κατεύθυνση, εκεί όπου έπεσαν οι πέτρες έχτισαν εκκλησία…
Έτσι εξηγείται πως στη μεσοχωριά σε κοντινή απόσταση υπάρχουν επτά (7) εκκλησίες και συγκεκριμένα: 1) Ευαγγελισμός – Άγιος Γεώργιος, 2) Σωτήρος Χριστού (παλαιά εκκλησία), 3) Αγία Σοφία, 4) Άγιος Αντώνιος, 5) Αγία Τριάδα (Παντοκράτορας), 6) Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος, 7) Μιχαήλ Αρχάγγελος.
Οι Στερνιανοί δουλευταράδες και παλιοί πετροκόποι -ο τόπος τους παρέχει άφθονο και καλής ποιότητος υλικό- έχουν κάμει θαύματα στην αρχιτεκτονική των ναών.
Σε κάθε γωνιά του τόπου τους ξεπροβάλει απότομα και μια εκκλησία, που αστράφτει από αρχοντιά και μεγαλοπρέπεια.
Συναγωνίζονται δε ποιός πρώτος θα προσφέρει υπηρεσίες στους πολλούς ναούς του χωριού τους.
Κι αν τύχει να περνάς μέρα γιορτής και σκόλης εκεί κατά τ’ απολείτουργα, τότε θα καταλάβεις τι θα πει φιλοξενία, όπως τη λένε Κρητική!
Δεν θα ‘θελα δε να τελειώσω προτού ευχαριστήσω θερμά, τις οικογένειες: Λιονάκη Μιχάλη και Τσαγράκη Τάκη, για την ουσιαστική τους βοήθεια για να γράψω αυτά τα ελάχιστα για το χωριό τους.
Βιβλιογραφία: Στέργιος Γ. Σπανάκης «ΚΡΗΤΗ», τόμος Β’, σελ. 353 – Ηράκλειο
* Ο Λεωνίδας Βεγλιρής είναι δάσκαλος
