Επιστροφή στην κανονικότητα ευαγγελίζονται οι αρμόδιοι σε μια επικοινωνιακή σε κάθε περίπτωση επανεκκίνηση με τον Υπουργό Μεταφορών, το Διευθύνοντα Σύμβουλο του ΟΣΕ και στελέχη της ΤΡΑΙΝΟΣΕ να επιβιβάζονται προχθές το πρωί στο πρώτο δρομολόγιο της Hellenic Train από την Αθήνα στην Καλαμπάκα.
ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ
Τριάντα τέσσερις ημέρες ακριβώς, μετά το συστημικό έγκλημα των Τεμπών που στοίχισε τη ζωή σε πενήντα επτά νέους κατά πλειοψηφία συμπολίτες μας, στις ίδιες ράγες τα Intercity, όπως εκείνη την εφιαλτική νύχτα, με ελάχιστα πράγματα να έχουν επί της ουσίας αλλάξει, ως προς τον τρόπο λειτουργίας του σιδηροδρομικού δικτύου της χώρα μας.
Και μπορεί να καταλαβαίνουμε την αναγκαιότητα της επανεκκίνησης των τρένων για τη οικονομία της χώρας και για τη συνέχεια της ζωής μας, ωστόσο τούτη η « κατασκευασμένη κανονικότητα» προκαλεί το κοινό αίσθημα και μας τρομάζει. Μας τρομάζει για τις μισές αλήθειες που ειπώθηκαν, αλλά και για τις άλλες μισές που είναι κρυμμένες κάτω από το πέπλο μιας «επιχειρούμενης λήθης» που όμως ποτέ δεν θα φωλιάσει στις ψυχές εκείνων που έχασαν τα αγαπημένα τους πρόσωπα με τις πληγές τους να παραμένουν αιώνια ανοιχτές και αιμάσσουσες.
Και τούτο γιατί είναι φανερή η προσπάθεια να κρυφτούν πράγματα κάτω από το χαλί και να πάμε παρακάτω, ενόψει μάλιστα και των επικείμενων εθνικών εκλογών που επικεντρώνουν το ενδιαφέρον των κομμάτων σε αυτές και αποσείουν επιτηδευμένα τις ευθύνες τους για τις διαχρονικές παθογένειες του συστήματος διοίκησης τούτης της χώρας.
Η χώρα δεν φαίνεται να μαθαίνει από τα λάθη της, γιατί λέγονται μεγάλες κουβέντες και λίγα γίνονται στην πράξη από ψηφοθήρες της πολιτικής που ρίχνουν το ανάθεμα εκατέρωθεν στους πολιτικούς τους αντιπάλους.
Και όλοι εμείς, «δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα, προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα», που όμως δεν έρχεται, χρόνια τώρα.
Ποιος ξέρει θα μπορούσε κάποιος να μας πει…ίσως κάτι αλλάξει αυτή τη φορά.
Ωστόσο αυτό το βρίσκομε κομματάκι δύσκολο… σε μια χώρα που πέρασαν 23 χρόνια από την αγορά του συστήματος τηλεδιοίκησης των ελληνικών σιδηροδρόμων και ακόμα δεν έχει αυτό τοποθετηθεί!
Σε μια χώρα, όπου η συλλογική αντίληψη για το σχεδιασμό αποτυπώνεται στη φράση: « Πάμε και όπου βγει». Φράση- λεζάντα της τραγωδίας των Τεμπών που ανέδειξε, όλες τις παραλείψεις του κρατικού μας μηχανισμού.
ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΠΩΘΗΚΕ…
Σύμφωνα με αυτόπτη επιζώντα μάρτυρα του μοιραίου δρομολογίου η φράση ειπώθηκε μέσα από το σύστημα ενδοσυνεννόησης από το μηχανοδηγό προς τον υπεύθυνο της έκδοσης των εισιτηρίων. Υπάρχει βέβαια και μία άλλη εκδοχή σύμφωνα με τον Πρόεδρο των Σταθμαρχών του ΟΣΕ, Ανδρέα Μπούρα ότι αυτή η φράση δεν ειπώθηκε σε εκείνο το δρομολόγιο, αλλά σε κάποιο άλλο και σε άλλο σημείο της γραμμής, με αφορμή ένα πρόβλημα που υπήρχε στην ηλεκτροκίνηση.
Όμως ακόμα και αν δεν ειπώθηκε ποτέ τούτη η φράση, αποτυπώνει το ανάγλυφο της Δημόσιας Διοίκησης και την πραγματικότητα της χώρας μας, όπου τίποτα δεν σχεδιάζεται συνολικά, καμία πρόληψη δεν θεωρείται αναγκαία, τίποτα δεν ελέγχεται και δεν αξιολογείται πραγματικά.
«Πάμε και όπου βγει»: τέσσερις λέξεις που περιγράφουν την πορεία της Ελλάδας, εδώ και δεκαετίες και οι οποίες αρκούν για να αντιληφθούμε τις παθογένειες και τις δυσλειτουργίες του κράτους που είναι μέρος της ζωής των πολιτών, της δικής μας ζωής. Συνάμα μια σειρά από καταστάσεις σε αυτή τη χώρα με προχειροδουλειές και την ευκολία της πατέντας επιβεβαιώνουν ότι αυτή η φράση αντιπροσωπεύει τη νοοτροπία μας, καθώς όλο και κάτι σκαρφιζόμαστε στο τέλος και κάπως τα μπαλώνουμε με προχειρότητα και ολιγωρία.
Αυτή είναι η Ελλάδα, όσες ψηφιακές εφαρμογές και αν αναπτύξει, μια χώρα με προσχηματική διαχείριση, με απίστευτη ευθυνοφοβία, μετατόπιση ευθυνών και φτηνές δικαιολογίες, από την πλευρά των αρμοδίων, όταν μας βρει το κακό. Από την άλλη υποδομές αφήνονται στην τύχη τους, το πελατειακό κράτος ανθίζει με υποσχέσεις και παρεμβάσεις, οι παρατάσεις και η αναβλητικότητα κυριαρχούν στην εκτέλεση των δημοσίων έργων και η διοίκηση ασκείται με όλες τις παθογένειες του παλαιοκομματισμού. Και ας επαιρόμαστε για το ψηφιακό και επιτελικό κράτος, την ώρα που η οργή των νέων μας ξεχειλίζει στους δρόμους των πόλεων.
Εδώ και χρόνια με διαχρονικές ευθύνες που δεν μειώνουν την ευθύνη του κάθε πολιτικού σχηματισμού ξεχωριστά, σαν να αφέθηκαν όλα στον αυτόματο πιλότο που όμως αποδείχτηκε ότι δεν είναι και τόσο αυτόματος, αφού στερείται κάθε συστήματος ασφαλείας. Είναι φορές που η ζωή κινείται χειροκίνητα, με τη μανιβέλα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Στην αντίληψη αυτή του «πάμε και όπου βγει» προστίθεται και η λογική του κέρδους, σε ένα ζύγισμα κόστους και οφέλους με την εφαρμογή των ιδιωτικοποιήσεων και τη συνακόλουθη απόσυρση του κράτους, αλλά και με τις δυσμενείς συνέπειες στις κρατικές υπηρεσίες της εφαρμογής των περικοπών των μνημονίων. Μπήκαν και εκείνα δυστυχώς ανεξέλεγκτα με ευθύνη των κρατούντων στην ίδια λογική και με υπερβολική αυστηρότητα, όπως παραδέχτηκαν ακόμα και οι δανειστές μας, στην Υγεία, στην Παιδεία, στην Πολιτική Προστασία, στη Συγκοινωνία και σε όλους τους νευραλγικούς τομείς των Δημοσίων υπηρεσιών.
Κυρίως, όμως, αυτός ο τρόπος λειτουργίας της Δημόσιας Διοίκησης έχει ως αποτέλεσμα να δοκιμάζεται η σχέση εμπιστοσύνης του πολίτη προς το κράτος με αποτέλεσμα ο πολίτης να νιώθει ανασφάλεια και αβεβαιότητα στην καθημερινότητά του σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του.
Ταξιδεύεις και δεν ξέρεις, αν θα φτάσεις στον προορισμό σου, αρρωσταίνεις και δεν ξέρεις, τι μπορεί να σε βρει, γιατί οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό στα νοσοκομεία, αν και δίνουν την ψυχή τους στο λειτούργημά τους, είναι απίστευτα λίγοι. Πας να εξυπηρετηθείς σε μια υπηρεσία για ένα δίκαιο αίτημά σου και ακούς από τον υπάλληλο τη στερεότυπη πια φράση: « δεν ξέρω πότε θα εξετάσουμε την υπόθεσή σου , γιατί έχομε μείνει ελάχιστοι…»
Και είναι σαφώς λυπηρό να κυριαρχεί αυτή η αβεβαιότητα και η έλλειψη εμπιστοσύνης του πολίτη προς το κράτος που δεν οδηγεί μόνο σε ακραίες επικίνδυνες πολιτικές επιλογές, αλλά και μια μεγάλη μερίδα πολιτών σε παραίτηση ή σιωπηλή απόσυρση και ιδιώτευση.
ΑΝΤΕ ΝΑ ΚΙΝΗΣΟΥΜΕ… ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΘΑ ΟΡΙΣΟΥΜΕ
Καιρός λοιπόν να δούμε διαφορετικά τη φράση «πάμε και όπου βγει», από την άλλη όψη, αφού και η ίδια αποτυπώνει με την προτροπή του «πάμε» την ανάγκη να βγούμε από τη στασιμότητα, να δημιουργήσουμε ως λαός, να ξεκινήσουμε κάτι, ένα ταξίδι, ένα έργο, ένα εγχείρημα, μια συλλογική προσπάθεια που θα ανοίξει πρωτίστως τα φτερά των νέων μας.
Μια συλλογική προσπάθεια που θα ορίζει τον προορισμό μας, με την ανάλογη προετοιμασία που θα μας βοηθήσει να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα που θα προκύψουν για να φτάσουμε στον στόχο, με ένα ολιστικό σχέδιο απέναντι στα εμπόδια που θα συναντήσουμε. Πάμε λοιπόν με μια άλλη επανεκκίνηση, γιατί η χώρα μας έχει ανάγκη να βαδίσει αλλιώς, εντελώς αλλιώς, με διαφορετικά εγχειρήματα, με άλλες ιεραρχήσεις και απόλυτα στοχευμένες πράξεις.
Ζητούμενο αυτή τη φορά να συγκρουστούμε με τον παλαιοκομματισμό, να σαρώσουμε τα μελανά σημεία του και να ανακτήσουμε την υγιή σχέση του πολίτη με το κράτος που σε μια ευνομούμενη πολιτεία στηρίζεται στην αμοιβαία εμπιστοσύνη των δύο μερών.
Ειδικότερα προκειμένου να επαναπροσδιοριστεί η σχέση πολίτη- κράτους και να αντιμετωπιστούν οι χρόνιες παθογένειες της Δημόσιας Διοίκησης και ο ωχαδελφισμός που τη διακρίνει σε όλο το φάσμα της ιεραρχίας της, είναι πλέον αποδεκτό ότι θα πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη βαρύτητα στη διαδικασία της στοχοθεσίας, της λογοδοσίας και της αξιολόγησης των Δημοσίων λειτουργών με βάση τη δικαιοσύνη, την αξιοκρατία και τη διαφάνεια.
Και καθώς πορευόμαστε προς τις κάλπες, αυτό δεν είναι ζήτημα μόνο ποσοστών, εκλογών και συνεργασιών κομμάτων, αλλά κυρίως ζήτημα ποιότητας της Δημοκρατίας μας και συγκρότησης μιας διαφορετικής κοινωνίας των πολιτών με πυξίδα το εμείς.
