Εβλεπα χθες στο Ιστορικό καφέ “Κήπος” τους ανθρώπους να έρχονται κοντά.
Είπα είναι στ’ αλήθεια πολύ σπουδαίο να μπορούν οι άνθρωποι να συναντιούνται, μέσα στην περιουσία του Δήμου.
Αλλαργινά ονειράτα μα και κουβέντες μεστές, γυροφέρνουν στις παρέες.
Και εκεί μέσα ωραία εν τη απογνώση της, η καρέκλα του Φαρούκ.
Τι τα θες;
Μια καρέκλα είναι μόνο, ποιος θα πρωτοκαθήσει επάνω…
Και απέναντι το Δημοτικό Κινηματοθέατρο.
Προ αρκετών ημερών μελίσσι οι νέοι.
Είχαν, βλέπεις, ροκ συναυλία.
Νιάτα, δροσιά μέχρι και φυλλάδια μοίραζαν στην είσοδο.
Δέκα μέτρα πιο πέρα δυο συνταξιούχοι έπαιζαν τάβλι.
Ούτε καν άκουγαν τη δυνατή μουσική.
Ο δημοτικός κλωβός συνύπαρξης.
Και εκείνοι οι κύκνοι.
Σαν το τελευταίο χορευτικό του Νουρέγιεφ.
Μοιραίοι.
Και το επόμενο πρωί ο επιστάτης του Κήπου.
“Γιώργο, φτιάξε μου ένα καφέ”.
Και ο κύριος που φαινόταν ότι κρατούσε σημειώσεις για το επόμενο του βιβλίο.
Και τα πολιτικά ραντεβού στην αίθουσα που κλιματίζεται.
Είμαστε όλοι μαζί.
Στη δροσιά του Κήπου
1 Comment
Αφήστε ένα σχόλιο
Εντός εκτός και επί τα αυτά
Μικρές αγγελίες
Μόνιμες στήλες
Αξιότιμε κύριε,σε όσους από μας όρισε η μοίρα την ζωή του Οδυσσέα οι στιγμές που περιγράφετε χαραγμένες στην ψυχή μας από τα νεανικά μας χρόνια, ήταν το συχνό κάλεσμα για ταξίδια του μυαλού,στον λατρεμένο τόπο,στους ανθρώπους του στα αρώματα του και στα έθιμα του.Το άρωμα του καφέ, ο ήχος από τα πούλια στο τάβλι, η μυρωδιά από τα χορτοκαλίτσουνα ,το πλατύ και γεμάτο ανθρωπιά χαμόγελο των ανθρώπων στην γειτονιά ειδικά στα χωριά ,η καμπάνα της εκκλησιάς σε συνδυασμό με την ντρομπροσύνη και το φιλότιμο στιγμάτισαν τα συναισθήματά μας.Γρήγορα καταλάβαμε ότι είχαμε την τύχη να γεννηθούμε σε ευλογημένο τόπο,στο ωραιότερο μέρος του κόσμου λέω εγώ.Σ΄ένα τόπο που είναι ευτυχία να είναι τόπος που γεννήθηκες και που συγκρίνοντας τον με τον υπόλοιπο κόσμο η ζυγαριά γέρνει συντριπτικά υπέρ του.Σ΄ένα τόπο που αξίζει να αφήσεις την ματιά σου για τελευταία φορά να περιπλανηθεί όταν έλθει η στιγμή να αποχαιρετήσεις…..Με εκτίμηση