Στη γειτονιά του φρενοκομείου

Κάθε χώρα κρίνεται για την σοβαρότητά της, από την διαχείριση τέτοιων κρίσεων.
Η Τουρκία δεν είναι οποιοσδήποτε γείτονας· η Τουρκία είναι μια χώρα με ένα συγκεκριμένο μοντέλο διακυβέρνησης που στρατιωτικοποιεί την εξωτερική της πολιτική.
Παρότι οι ώρες είναι κρίσιμες δεν μπορώ να μην κάνω αναφορά στον όρο “αποτροπή”, που σηματοδοτεί και την εθνική μας πορεία.
Λίγο με ενδιαφέρει τι έχει στο μυαλό του ο Ερντογάν.
Εκείνο το οποίο με ενδιαφέρει πολύ είναι η Ελλάδα πάση δυνάμει και με τους δικούς της συμμάχους να κάνει -στην ταραγμένη περιοχή – τη δική της πολιτική. Αυτή η πολιτική συνυφαίνεται και με τη διπλωματία και με την αποτελεσματικότητα των Ενόπλων Δυνάμεων.
Το πρώτο προϋποθέτει το δεύτερο και το δεύτερο το πρώτο. Ο Ελληνας πρωθυπουργός δεν φημίζεται για τις συναισθηματικές του εξάρσεις και την απουσία αποτελεσματικότητας.
Το απέδειξε στην κρίση του Εβρου, και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.
Αν συνυπολογίσουμε δε ότι η διαφορά μας με την Τουρκία είναι η υφαλοκρηπίδα, φρόνιμο είναι για τον Ερντογάν να διατάξει τα πλοία του να επιστρέψουν στην ναυτική τους βάση.
Αν δεν θέλει, εμείς είμαστε έτοιμοι για όλα· ο Γεώργιος Παπανδρέου έλεγε ότι «ένας πόλεμος μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας θα ήταν σκέτη τρέλα. Αλλά εάν η Τουρκία ανοίξει την πόρτα του φρενοκομείου, ευχαρίστως θα περάσουμε το κατώφλι».
Αυτό το “κατώφλι” βέβαια κανείς νοήμων άνθρωπος δεν θα ήθελε να το περάσουμε. Δεν θα μας ξεγυμνώσουν, όμως, με προκλητικές ενέργειες. Εμείς δεν πετάμε σε ένα “ροζ συννεφάκι”.