Στη γιορτή της μητέρας

Από τα πανάρχαια χρόνια της Μυθολογίας οι άνθρωποι και ιδιαίτερα οι Έλληνες έδωσαν στη μητέρα την υψηλότερη και σταθερότερη θέση στην καρδιά τους.
Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι οι αρχαίοι πρόγονοί μας την ταύτισαν με όλες τις θεότητες που κυβερνούσαν και προστάτευαν τις βασικότερες πηγές της γονιμότητας και της ζωής και είχαν χωριστό ιερό γι’ αυτήν, το λεγόμενο «Μητρώον».
Όταν έπεσαν τα είδωλα, όταν κατέβηκαν οι θεές από τα βάθρα τους, η μητέρα έμεινε ακλόνητη στην καρδιά του λαού.
Με την πάροδο του χρόνου η μητέρα έγινε κάτι υψηλότερο και μεγαλύτερο, έγινε «Μητέρα του Θεού».
Ο ελληνικός λαός τιμά και σέβεται πάντα τη Μητέρα. Αυτήν επικαλείται στις δύσκολες στιγμές της ζωής του, τις στιγμές του πόνου, του φόβου, του κινδύνου. Με το δικό της όνομα συνδυάζει την έκφραση της τρυφερότητας και του θαυμασμού του. Το δικό της όνομα δίνει στην υψηλή έννοια της πατρίδας και την αποκαλεί Μητέρα Πατρίδα, Μητέρα Ελλάδα.
Η μητέρα έχει μέσα της τη μαγική δύναμη που εμπνέει και ενθαρρύνει, έχει τη φλογερή φωτιά που θερμαίνει και φωτίζει, κλείνει μέσα της την αγάπη τη μεγάλη, την αγάπη τη ζωντανή, με την έμφυτη μητρική της ακτινοβολία.
Η μητέρα δε γεννά μόνο το κορμί μας, αλλά γεννά και την ψυχή μας. Εκείνη με τη στοργή μάς πλάθει το σώμα και την ψυχή.
Κανείς παιδαγωγός, φιλόσοφος και θεολόγος δεν μπορεί να κάμει στο πνευματικό μας θεμελίωμα αυτό που μπορεί να κάμει η ΜΑΝΑ μας.
Η πείρα και η καθημερινή ζωή μας δείχνουν πως μέσα στα πλατιά στρώματα του λαού μας, αν σώζεται ακόμη και αν μυρίζει κάπου η ευσέβεια και η αρετή, η αγάπη προς την εκκλησία και τη θρησκευτική ζωή, αυτό οφείλεται ίσως σε μια μητέρα που έχει καντήλι και εικονοστάσι στο σπίτι της που υπενθυμίζει το θέλημα και τον δρόμο του Θεού.
Μόνο το παράδειγμα της ΜΑΝΑΣ μπορεί να μιλήσει βαθύτερα και θετικότερα. Μόνο αυτή μπορεί να κτίσει στην ψυχή του τα πρώτα λιθάρια που θα οικοδομηθεί η πίστη και η ευτυχία του. Αν το θεωρεί μεγάλο έργο να το μεγαλώσει, να το σπουδάσει και να το αποκαταστήσει παρέχοντάς του υλικά αγαθά, με το παράδειγμά της θα το κάμει ΑΝΘΡΩΠΟ.
Ο Αριστοτέλης λέγει: «Το μιμείσθαι σύμφυτο τοις ανθρώποις εκ παίδων έστιν» και ο Pestalozzi μας τονίζει ότι το παράδειγμα είναι ο πρώτος και ο καλύτερος δάσκαλος.
Είναι μεγάλο το έργο της Μητέρας και γλυκιά η λέξη ΜΑΝΑ, η οποία κάθε ώρα και κάθε στιγμή δε λείπει από το στόμα μας.
Τα λόγια αυτά ένα κερί αναμμένο στο μανουάλι της μνήμης με τη σκέψη και την ευγνωμοσύνη στην ΑΓΙΑ ΜΑΝΑ μας για τις θυσίες τις οποίες έκανε και δίδαξε με το παράδειγμά της για μας.