…Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι
δεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,
κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,
εγώ που μ’ είχε πέτρα κάνει ο πόνος.
(Καρυωτάκη)
Ένα ταλάντεμα των νευραπολήξεων της καρδιά μου, σκέψεις, πολλές σκέψεις μαζωμένες στο νου που κατρακυλούσανε ως τα τρίσβαθα της ψυχής μου και αποφασιστικά βήματα, τούτο το γνώριμο κι αιχμηρό αίσθημα ευθύνης του ομιλητή, με οδήγησε στο κόσμημα της περιοχής, το Τσατσαρωνάκειο πολιτιστικό πολύκεντρο της Ιεράς Μητροπόλεώς Κισάμου Χανίων.
Δρασκέλισα σταθερά τα μαρμάρινα σκαλιά κι ως άνοιξ’ η πόρτα η κρυστάλλινη, άξαφνα, ώ Θεέ μου, βρέθηκα σε μια θαλπωρής φωλιά, σε μια κιβωτό αγάπης προσφοράς κι εθελοντισμού που με άρπαξε κι ευτυχισμένος, μεσουράνησα θαρρείς. Φως, διάκοσμος απλός κι επιβλητικός, συνθήματα αγάπης, και λουλούδια. Πολλά λουλούδια. Ευωδιαστά σε μικροβάζα κι αθρώπων λογιώ λογιώ τα προσώποτα. Κι ο γλυκός λόγος κρεμασμένος στα χείλη όλων ετούτων των μαχητών του Ερυθρού Σταυρού Ελλάδος. Ένοιωσα μια πληρότητα ψυχής, γαλήνη και φλόγες.
Φλόγες από τα μάτια τους που με θερμαίνανε, με φωτίζανε και χαράζανε την κακοτράχαλο ατραπό που οδηγεί στην μετάγγιση της αγάπης προς το συνάνθρωπο.
Κι ήτανε ερχομένοι όλοι οι καταδρομείς ετούτοι, σαλπιχτές αλληλεγγύης, με επί κεφαλής τον ιεράρχη Αμφιλόχιο, σε μια σεμνή κι επιβλητική γιορτή γεμάτη αγάπη και χαμόγελα.
Γιατί η αγάπη, η αλληλεγγύη κι ο εθελοντισμός είναι το κεντρικό σύνθημα κι η πεμπτουσία των δράσεων τους. Και φτερούγιζε στην πλημμυρισμένη εκλεκτούς φίλους αίθουσα ετούτο το «μεγαλείο της αγάπης» που σαν τη Νύμφη Ηχώ της μυθολογίας, φεύγει και πολυδιάστατη επιστρέφει σε κείνον που την προσέφερε. Όχι κατ’ ανάγκη αγάπη από κάποιον, χειροπιαστή, αλλά η άλλη, η μεγαλύτερου ειδικού βάρους, μέσα μας. Είναι γνωστό ότι ο άνθρωπος δεν εννοεί μόνο με τον νου, αλλά, κυρίως με την ψυχή του. Ποιος αρνείται τη γαλήνη και την πληρότητα ψυχής που με την αγάπη και κανέναν άλλον τρόπο αισθανόμαστε; Γινόμαστε τόσο πλούσιοι! Το έχουμε ξαναπεί. Τα υλικά πλούτη χαλάνε τον άνθρωπο και του στερούνε την ελευτερία του. Το ξέρετε, οι περισσότεροι, μετά από κάποια εκδήλωση αυθόρμητη, χωρίς υστεροβουλία, όταν βοηθάμε κάποιον κι εισπράττουμε το πονεμένο δάκρυ ευγνωμοσύνης, ή το παιδικό χαμόγελο, αυτό δεν ανταλλάσσεται με τίποτα. Πόσο ήσυχο ύπνο θα απολαύσουμε το βράδυ! Όχι μόνο τύψεις δεν θα έχουμε, αλλά το ευχαριστώ των δακρυσμένων παιδικών ματιών, θα ζωγραφίζει μια Παράδεισο και θα μπαίνουμε μέσα.
Έχεις τις μπογιές, έχεις τα πινέλα άνθρωπέ μου, ζωγράφισε την Παράδεισο και έμπα μέσα, έλεγε ο μεγάλος στοχαστής Νίκος Καζαντζάκης.
Η μάνα μου πάλι έλεγε:
«Δίνε παιδάκι μου, να σου δίνει ο Θεός.
Αλλά, με βεβαιότητα πιστεύω, πως όταν δίνουμε αγάπη δεν περιμένουμε, δεν πρέπει να περιμένουμε ανταλλάγματα. Γιατί αγάπη με υστεροβουλία παύει να είναι αγάπη.
Να, σαν κι αυτήν που βρίσκεις στο Άγιο Όρος. Εκεί αγαπάνε, έτσι απλά. Γιατί πρέπει να αγαπάνε.
Όπως όλοι οι καλοί Έλληνες γονείς αγαπάμε τα παιδιά μας. Κι ήτανε θυμάμαι φορές που από τη σκοπιά μου, έκανα την υπέρβαση κι έδινα στη θυγατέρα μου περισσότερα απ’ ό,τι μπορούσα, έχοντας στο μυαλό μου τη ρήση του Αγίου Παΐσιου, μπορώ δεν μπορώ, πρέπει να μπορώ και τα κατάφερνα. Κάποια φορά, με ρώτησε.
—Μπαμπά, κάνεις τόσα, μα τόσα πολλά για μένα. Εσύ, τι περιμένεις από μένα.
—Παιδάκι μου, …από σένα, περιμένω, ….τίποτα, της απάντησα.
Κι η γιαγιά στη Σκάλα Συκαμιάς της Μυτιλήνης, δεν περίμενε τίποτα από το βρέφος των προσφύγων, του μουρέλ’, που το τάιζε με το μπιμπερό για να παραμείνει στη ζωή. Ούτε κι ο εβδομηντάρης ψαράς στην Εφταλού, που αψήφησε τα κύματα κι έπεσε στην παγωμένη θάλασσα να σώσει τα προσφυγόπουλα που κινδυνεύανε από πνιγμό.
Μα η αγάπη μπορεί να εκδηλωθεί με ποικίλους τρόπους κι από κάθε λογής άνθρωπο. Ακόμα κι από έναν επονομαζόμενο, αλήτη.
Όπως τότε, τριάντα πέντε χρόνια πίσω, που ένα δεκαεξάχρονο κοριτσάκι, με μακριά κι ακατάστατα μαλλιά, κινδύνευε στο βρώμικο υπόγειο σιδηρόδρομο της Νέας Υόρκης και τρέξανε, τη σώσανε δυο αλήτες. Χωρίς να περιμένουν τίποτα.
Όλοι μπορούμε να δώσουμε αγάπη σε πλούσιο ή φτωχό, γέρο ή νέο, Χριστιανό ή αλλόθρησκο.
Γιατί,
Η αγάπη δεν έχει σύνορα,
πατρίδα και θρησκεία.
Μ’ ένα χαμόγελο τυλιγμένη,
στον πονεμένο δώρησέ την.
Απλόχερα.
Σπάταλα αδερφέ μου.
Είναι νόημα ζωής
* gkamvysellis@yahoo.gr
