Σάββατο 8 του Μάρτη. Η µελωδία µου. «Ωωωω… Να αντιστέκεσαι σε βρίσκω στο κρύο και στην παγωνιά και κάνει σου τα µαγουλάκια κόκκινα τριαντάφυλλα»!
Ναι. Με τα ρούχα τα κιτρινωπά ή πορτοκαλιά της “στολής” σου, µαζεύεις σκυµένη µε παγωµένα χεράκια, τα σκουπίδια… Στο δρόµο τα στενά, τις πλατείες, σταλµένη του ∆ήµου, “εντεταλµένη” σε αντικείµενο τραχύ και κουραστικό και άχαρο.
«Ωωωω… Με την καρδιά λαχταρισµένη, πρωί σε βρίσκω στη δουλειά και δυνατό το ξεροβόρι να σου χτενίζει τα µαλλιά…».
Στην καρότσα. Στο παλιό φορτηγάκι, µε το τζιν και την τριµµένη µπλούζα, και ο άνεµος ο δριµύς κι επιθετικός, ν’ ανεµίζει τα κατάµαυρα µαλλάκια σου διαφεντευτής! Μεροκάµατο, στη γη, µάλλον. Έχει τόσο µόχθο η γη… Να µην έχει;
«Ωωωω… Μέσα στη σκέψη µου σε βρίσκω το γιόµα και τα δειλινά σε βρίσκω µετά σ’ ένα άστροµ να λάµπεις σ’ όλο το ντουνιά»…
Ναι, τι καλή, σκαρφαλωµένη στη σκάλα, “αιωρείται” ανάµεσα στην ανάγκη και το ασταθές σκαλοπατάκι.
Πρέπει να φτάσει την κορυφή της τζαµαρίας να την κάνει να λάµψει!! Και τα ποδαράκια παγωµένα, κι η καρδιά της και το βλέµµα της, κάτω στο κενό. Όµως το βλέµµα του παλληκαριού, το ζεσταινει. Αναβλέπει το πόσο όµορφη είναι. Γνωρίζει, δηλαδή την οµορφιά. Πώς το λέει ο Καµπανέλλης; Κανείς δεν ήξερε πως είναι τόσο ωραία… Μέχρι που το “είδε”!!
«Ωωωω… ∆εν είναι άσχηµος ο κόσµος, σε δύση και σ’ ανατολή, καθένας έχει µιαν αγάπη και οµορφαίνει τη ζωή…».
…Πρόκειται για κείνα τα τέσσερα κουπλέ ας πούµε, του Ψαρογιάννη. Του Γιάννη Ξυλούρη, δηλαδή, σ’ ερµηνεία (σύγχρονη εκτέλεση) του Μανώλη Λιδάκη. Αείµνηστου, πια. ∆υστυχώς: εκτενέστερη αναφορά, θα κάνω αργότερα. Τώρα ήθελα να χαιρετίσω εικόνες της σκέψης και της καρδιάς µου. Ωστόσο, και µια δεκάδα µόνο ενδεικτικά, και για τις γυναίκες των οποίων το πρόσωπο έλαµψε από τη διασηµότητα που πέρασε στο χρόνο. Όχι µε λιγότερη αγάπη από την “ταπεινήν οντότητα” της αγαγκεµένης, καθαγιασµένης Ζωής! Ο Μύθος κι οι Τραγικοί µας, µας έδωσαν την Ελένη, την Αντιγόνη, τη Μήδεια, η Πατρίδα µας έδωσε την Λέλα Καραγιάννη, την Ηλέκτρα Αποστόλου και την Ηρώ Κωνσταντοπούλου εκτελεσµένες… Η Ζωή µας γνώρισε τις µανάδες των ασθενών των “λειψών” των παραβατικών των σκοτωµένων… Την Κατίνα Κιούση, την Μ. Καρυστιανού, την Μάγδα Φύσσα.
Η Τέχνη µας παραχώρισε ες αεί, τη Μ. Κάλλας, την Παξινού, τη Μελίνα µας… τη Μαρίκα Κοτοπούλη. Τη Μαρία Φωκά πρώτη σκηνοθέτη… Η λογοτεχνία την Σωτηρίου, την Αλεξίου, την Μ. Πολυδούρη, τη ∆ηµουλά, την Μαυροειδή. Πολλές, πολλές, ων ουκ έστιν αριθµός… Ενδεικτικά και ολίγα, όσα αναφέρω σήµερα…
Χρόνια πολλά,
Καλή Σαρακοστή
