«Καθώς µπαίνουµε στον όρµο των Χανίων ξαφνιάστηκα από το µεγαλείο και την οµορφιά των Λευκών Ορέων. Τους αξίζει άλλωστε το όνοµα που τους δόθηκε και από τους αρχαίους και από τους σύγχρονους». Προσελκύουν την προσοχή όλων όσοι περνούν από τα νοτιότερα ακρωτήρια της Λακωνίας, είτε πλησιάζοντας είτε αφήνοντας τα νησιά του Αιγαίου».
(Από το βιβλίο Ταξίδια στην Κρήτη του Robert Pashley, που επισκέφθηκε το νησί µας το 1834)
Η νοτιότερη οροσειρά της Ευρώπης και η µεγαλύτερη της Ελλάδας µε εκατόν δέκα µοναδικές κορυφές, από 1500- 2500 µέτρα, λίγοι έχουν το προνόµιο να έχουν γνωρίσει την οµορφιά, την γλυκιά αγριάδα, τη µεγαλοπρέπεια, την ιστορία και τους ανθρώπους τους. ∆εκάδες έντυπα, απλά η ΕΟΤ, συνέδρια, τουριστικά και εκθέσεις, δηµοσιεύσεις σε ΜΜΕ, όπως αυτές τις ηµέρες, τα αγνόησαν και τα αγνοούν, και ως εκ τούτου και οι περισσότεροι επισκέπτες στον προγραµµατισµό τους. Στην άφιξη τους µένουν κατάπληκτοι αντικρίζοντας καλοκαίρι ή χειµώνα κάτι που δεν γνώριζαν.
Ιδεώδη για ορειβατικό σκι, ως βεβαιώθηκε στους διεθνείς αγώνες διάσχισης µε σκι το 2011, και αµέτρητες άλλες φορές από αλπινιστές- χιονοδρόµους.
Είχαν πληροφορηθεί για θαυµαστές παραλίες, εξαίρετους µεζέδες, πολιτισµό, θαυµαστά καταλύµατα, αλλά για τις Μαδάρες µας τίποτα. Με τις παρατιθέµενες φωτογραφίες δίδεται µια ελάχιστη µόνο εικόνα αυτής της χειµωνικής Μαδάρας.
Υ.Γ. Αρκετά χρόνια πριν, τα ‘‘Χανιώτικα νέα’’ µου φιλοξένησαν σε πέντε συνέχειες δισέλιδων κειµένων, µε θέµα “Τα αδικηµένα Λευκά µας Όρη”. Ακόµα έτσι, είναι πέρα από τις θαυµαστές προσπάθειες και εκδηλώσεις του θαυµαστού Ορειβατικού Συλλόγου Χανίων από το 1930, και ιδίως σήµερα, µε τα µοναδικά στην Ελλάδα τέσσερα καταφύγια του.
Με τον φακό της Σοφίας Πλυμάκη
