Στη Μάνα

Ηθελα κάτι και εγώ, να γράψω για τη «Μάνα»,
από καιρό το σκέφτομαι και το ’βαλα στα πλάνα.
Ομως δεν είναι εύκολο, πάντα για τον καθένα,
λέξεις να βρει κατάλληλες, όταν κρατά την πένα.
Γιατί η μάνα καθενός, στον κόσμο είναι μία
και δεν μπορεί να συγκριθεί, μ’ άλλη μαμά καμία.
Τα χρέη που ’χομε σ’ αυτήν, είναι σορός δεμάτι,
από τον επιστήμονα ως το φτωχό εργάτη.
Ποτέ δεν εκατάφερε κανείς να ξεχρεώσει,
όσα κι αν της προσέφερε κι άλλα χρωστεί να δώσει.
Τόσα πολλά εις τα παιδιά χαρίζουνε οι μάνες,
που δεν τ’ αποπληρώνουνε, τσουβάλια… κουραμάνες.
Πάντοτ’ η μάνα στο παιδί ό,τι και να προσφέρει
δεν έχει την απαίτηση πίσω να της το φέρει.
Δεν θέλει ανταπόδοση και δεν ζητάει ρέστα,
μ’ αυτός που ξέρει τι χρωστά, οφείλει τση μια… φιέστα.
Ξεχωριστό ’ναι πρόσωπο, για όλους η μητέρα,
και θα ’χει κρίμ’ απ’ το Θεό όποιος την κάνει πέρα.
Δεν ξέρω αν κατάφερα με ρίμα ν’ αποδώσω,
σωστά ότ’ έχω στην καρδιά, αν και το θέλω τόσο.