στη Μαριώ μου…

Πασίχαρος, εκείνο το πρωί, με καλωσόρισε ο βιβλιοδέτης. Σαν ήλιος έλαμπε το πρόσωπό του. “Εσύ διαβάζεις πολύ, πολλά!”, μου λέει. Κοιτώντας με άκακα, κατάματα. Χαμογελώντας άδολα, σαν παιδί. “Θα εκτιμήσεις ένα βιβλίο π’ από χρόνια μού ξέμεινε. Σίγουρα! Κάποιου Ζαχαρία Ρούσου, ένα Συμβόλαιο…” είπε και στο σκοτεινό υπόγειο τρέχει, το φέρνει, να μου το χαρίσει…
Αχ, Ζαν Ζακ Ρουσσώ, ακόμα και οι σελίδες των βιβλίων κιτρινίζουνε, οι φωτογραφίες την αρχική τους χάνουνε λάμψη ή μένουνε σφιχτομανταλωμένες σ’ ενός κινητού τηλεφώνου τη μνήμη και κανείς δεν θυμάται τι προηγήθηκε, έγινε, επακολούθησε και δεν τον νοιάζει να ξέρει ποιος, πού, πώς, πότε, γιατί…!
Μολαταύτα, όταν ξεφυλλίζεις παλαιά βιβλία και αλλοτινές φωτογραφίες βλέπεις, το φτερούγισμα δεν μπορείς ν’ αποτρέψεις της καρδιάς.
Φτερούγισμα παρατεταμένο, όμοιο με κείνο, που νιώθεις,  όταν, μπροστά ή πίσω από τον φακό, μπροστά σε μια λευκή κόλλα χαρτί και πρόθυμος σιμά της να σ’ ακολουθήσει περιμένει ο κονδυλοφόρος, έχεις  ραντεβού με την αγάπη και την ευτυχία…