Στη Μελίνα Μερκούρη ήθελα ν’ αφιερώσω τη φετινή αναφορά στη Γυναικεία Υπόσταση. Στη Μελίνα.
Βεβαίως, και η Παγκόσμια Ημέρα, καθιερώθηκε από τα αγωνιστικά και αιματηρά γεγονότα του Σικάγου, με πρωταγωνίστρια τη γυναίκα, όπως είναι γνωστό.
Και, επαναλαμβάνεται μ’ ένα πνεύμα αμφισβήτησης, το ότι, κάθε μέρα πρέπει να κατατίθεται η τιμή και η αναγνώριση και η αγάπη, στο Γυναικείο Πρόσωπο, όχι μόνο η 8/3. Σωστά! Ομως, μια γιορτή ή “γιορτή”, είναι πάντα μια γιορτή ή “γιορτή”! Το ένα δεν αποκλείει το άλλο. Και σήμερα και πάντα, εννοείται, δεν θα πούμε όχι στην αφορμή, για να έρθει η γυναίκα στο προσκήνιο, με τιμή και αισθήματα…
…Είκοσι και ένα τα χρόνια, λοιπόν, που λείπει από τα εγκόσμια η Μελίνα Μερκούρη, που, αξιώθηκε να περάσει στις καρδιές με το μικρό της όνομα!
Μιλούσε, εκφραζόταν, διεκδικούσε, πάλευε και δεν ησύχαζε, σ’ όλα τα πεδία που άφηνε το πολυπράγμον της έντονης και χαρισματικής της προσωπικότητας!
Θέατρο, σινεμά, τραγούδι, πολιτική, Πολιτισμός και πάλι απ’ την αρχή!
“Η τελευταία Ελληνίδα Θεά”, όπως την αποκαλούσαν, γεννήθηκε στις 18/10/1920 κι έζησε μια ζωή άκρως ενδιαφέρουσα!
Υπήρξε η “φλογερή υπερασπιστική φωνή της Ελληνικής κληρονομιάς” έγραψαν για κείνη οι “Financial times”.
Είναι γνωστό, πως της είχε αφαιρεθεί η ελληνική υπηκοότητα από τη χούντα και με την πτώση της επέστρεψε στην Ελλάδα.
“Εφυγε τραγουδώντας” λέει ο αδερφός της Σπύρος Μερκούρης. Λάτρευε ο ένας τον άλλον και πάντα του χαριτολογούσε πως δεν ήταν αδέλφια, είχαν διαλέξει ο ένας τον άλλον, φιλαράκια πιστικά κι αγαπημένα.
Εκείνος θυμάται μελαγχολικά την παραμονή της επέμβασης στο Νοσοκομείο, στη Ν. Υόρκη…
«Κρατούσε ο Χατζιδάκις ο Μάνος ντροπαλά ένα γλαστράκι με ένα μικρό λευκό λουλούδι σαν τουλίπα. Και, καθισμένοι αντικριστά στο μικρό δωμάτιο, τραγούδησαν μαζί το “χάρτινο το φεγγαράκι” στην Αμερικανίδα νοσοκόμα.
Εφυγε στις 6 Μαρτίου του ’94”.
Εφυγε, λοιπόν, αφού είχε τραγουδήσει το “φεγγαράκι” με τον αγαπημένο της Μάνο… Εκείνος άφησε στη διάρκεια τα κολακευτικά λόγια που της χάρισε!
Οτι δηλαδή “η Μελίνα είναι το ερωτικό πρόσωπο της Ελλάδας”!
Με τον Ντασέν είναι γνωστά επίσης όλα όσα έζησαν με αγάπη. Επιτυχίες, δόξα, ταξίδια! Τον πρώτο καιρό που έφυγε έκανε ο Ντασέν ένα φιλολογικό μνημόσυνο το οποίο θυμούμαι λίγο και θέλω να αναφέρω δύο ενδιαφέρουσες εικόνες απ’ όσα ελέχθησαν εκεί.
Από τους συναδέλφους που συμμετείχαν η Κάτια Δανδουλάκη διηγήθηκε ένα γεγονός, σύμφωνα με το οποίο η Μελίνα είχε κρυφτεί και παρακολουθούσε τις πρόβες, γιατί δεν την άφηνε ο άνδρας της (σκηνοθέτης βέβαια) να επεμβαίνει στη δουλειά του. Εκανε θόρυβο και ο Ντασέν την ξετρύπωσε, απομακρύνοντάς την κακήν κακώς! Ολοι ξεκαρδίστηκαν στα γέλια, εννοείται και ο αείμνηστος Χρίστος Τσάγκας θυμήθηκε που σε μια θεατρική σκηνή έπρεπε να της δώσε ένα δυνατό χαστούκι, αλλά δεν μπορούσε, είχε φοβερή αμηχανία…
Τότε εκνευρίστηκε η Μελίνα και του λέει επιτακτικά.
– Δώσε μου το χαστούκι ρε! Μη φοβάσαι!
Αυτή ήταν η Μελίνα. Αυθεντική, θαρραλέα, δυναμική με την αυτοπεποίθηση της αυθάδειας, της γοητείας, του χιούμορ, του ερωτισμού!
Μέσα απ’ όλα αυτά πορεύτηκε κι ακολούθησε τους οραματισμούς της, ασυμβίβαστη και αποφασισμένη.
Γι’ αυτό αγαπήθηκε, γι’ αυτό δεν ξεχνιέται.
«Ηταν εκπληκτικό, στα μάτια μου η Μελίνα έλαμπε, ακτινοβολούσε στην κυριολεξία, γέμιζε ομορφιά όταν μιλούσε παθιασμένη για τους αγώνες, τα οράματά της…»
Αλίκη Βουγιουκλάκη
